Watergrot

'Pff' was wat ze daar op antwoorde. 'Met wie zou ik dan moeten gaan trouwen eigenlijk, als jij ze steeds weghaald voor me' zei ze plagend en ze draaide zich op haar buik zodat ze hem gewoon aan kon kijken. Ze pakte zijn hand hoofdschuddend van zijn vel af 'We weten dat je te dun bent..' mompelde ze.

Nu grijnsde Benjamin ook. 'Dun? Ik zou beter zeggen: ik ben een levend skelet.' Hij ging liggen op het gras en keek naar de witte, sponzige wolken die voorbij dreven.

'Wat jij wilt' zei ze grijnzend. 'Ach, datkomt wel goed, als je maar niet zo dik word als die kok.' zei ze plagend. Ze keek hem aan en glimlachte 'Waar denk je aan?'

Benjamin grijnsde. 'Ik zal mijn best doen, maar ik denk dat me dat niet gaat lukken.' De andere vraag negeerde hij. Ze hoefde niet te weten waar hij allemaal aan dacht.

'Oo vast wel, ik zal er voor zorgen dat er genoeg bruidstaart voor je over blijft zodat je in een keer voor een heel jaar kunt eten' zei ze grijnzend.

Hij grijnsde. 'Maar dan herken je me niet meer, als ik de tafel voor je dek.' Zei hij zielig.

'Tuurlijk wel, jou herken ik altijd' zei ze glimlachend en ze tikte hem even op zijn buik.

Benjamin sprong even naar achteren, ze raakte zijn gevoelige plek. De wond die Elliot had veroorzaakt. 'Ook als bolletje?' Grijnsde hij. 'Ik denk dat ik er dan wel heel anders uitzie.'

Ze had nu pas door dat ze hem op zijn wond had geraakt 'Sorry' mompelde ze. 'Ja, zelfs als bolletje' zei ze grijnzend.

Hij grijnsde en maakte een koprol in het gras. 'Hmm, best leuk. Rollen als een bolletje.' Zei hij.

Jayden lachte 'Overdrijf nou niet' zei ze grijnzend en ze kroop achter hem aan.

Benjamin rolde de heuvel af tot hij in een struik brandnetels terecht kwam. 'Godverdomme!' Vloekte hij en hij sprong uit de struik.

Jayden lach dubbel van het lachen en rolde om 'Wat doe jij nou weer' zei ze lachend.

Verwoed trok hij zijn t-shirt uit. Zijn armen en zaten vol rode bultjes. 'Wil jij soms ook!' Gromde hij en hij probeerde haar lachend in de brandnetelstruik te duwen.

Jayden lachte nog steeds maar gaf een gil toen ze bijna in de brandnetels zitten 'Neee Benjamin, het spijt me' gilde ze lachend. Ze probeerde zich aan hem vast te klampen en probeerde verwoed weg te blijven bij de brandnetels.

Benjamin trok haar lachend weer omhoog. 'Omdat ik je het niet gun alles aan Demian uit te leggen.' Zei hij. 'Voor deze ene keer.' Hij grijnsde naar haar maar had zijn andere hand nodig voor die vervloekte brandnetel bultjes.

Jayden zuchte opgelucht 'Dank je' zei ze liefjes. 'Wrijf er gewoon gras overheen, dat werkt altijd wel' zei ze helpend. Ze trok meteen wat gras uit de grond en wreef het over de bultjes op zijn arm.

Benjamin probeerde het, maar het hielp niet echt. Geïrriteerd gooide hij de grassprietjes weer op de grond. 'Ken je niet een kruid ofzo wat hiertegen helpt.' Vroeg hij.

Jayden zuchte 'Afleiding of misschien vergeet-me-nietjes' zei ze nadenkend. 'Die heb ik hier wel verderop gezien denk ik' zei ze. Ze wreef even over zijn arm heen, dit keer zonder gras. Misschien hielp dat?

Het wrijven was wel fijn, maar hielp niet. Zoekend gleden zijn ogen over de bosgrond. Toen viel hem een plant op, bijna naast de brandnetels. 'Weegbree.' Mompelde hij en hij zakte op zijn knieën om de plant te plukken.

'Natuurlijk, weegbree' gaf ze toe en ze grinnikte even. Ze stopte met wrijven en keek even naar de plant 'Zal ik het even doen?' vroeg ze glimlachend.

Benjamin knikte en liet Jayden zijn arm en nek gewillig inwrijven met weegbree.

Jayden hield met een hand zijn arm vast en wreef er met de andere de weegbree overheen, over zijn hele arm en ook in zijn nek. 'Geen koprollen meer in de brandnetels he' zei ze plagend.

Hij grijnsde. 'Nee, mevrouw.' Zei hij braafjes en hij ontspande toen hij de weegbree voelde, die een heel verzachtend effect hadden.

Jayden lachte zacht en wreef nog een laatste keer de weegbree over de bultjes heen voordat ze die op de grond legde 'Zo beter?' vroeg ze.