Bloesempad

'Gewoon wat ik zeg. Je gaat kapot.' Benjamin draaide zich om en liep weg. Elliot mocht wel even nadenken wat hij daarmee zou bedoelen.

Elliot keek hem boos na en ging toen weer op het bankje zitten. Hij zou wel zien wat daarvan kwam. Vast niks ergs. Elliot was toch al gebroken.

Mijn jurk lag in een cirkel rond me omdat ik bukte en probeerde een mooi boeket te maken. Ik had balsjemienen in mijn haren gestoken omdat ik het zulke prachtige bloemen vond. Het moest een boeket worden voor het overleden meisje. Het was aan mijn vader gevraagd die het aan mij had gevraagd. Hij zou het wel controleren, maar ik mocht het doen.

De ruzie met Amèlie was de laatste keer geweest dat Benjamin echt had gepraat. De afgelopen tijd was hij kortaf, afgesloten geworden. Wandelen in het bos deed hij vaak, met het verstand op nul. Verbaasd was hij toen hij opeens iemand op de grond zag zitten. Hij kwam zelden iemand tegen.

Ik hield alle gevonden bloemen op mijn arm en keek er twijfelend naar. Schikken zou ik ze later doen. Eerst moest ik er een heleboel vinden. Ik plukte wat balsjemienen. Niet iedereen vond die bloemen mooi, maar ik vond ze prachtig en ik combinatie met de rest zou het vast een mooi boeket worden. Ik wist niet waa4r ze van had gehouden.

Nee, niet alweer, was het eerste wat in hem opkwam toen hij zag dat het hét meisje was. Hij wilde snel doorlopen en hoopte dat ze hem niet op had gemerkt. Die kans zat erin, ze was druk bezig met bloemen plukken.

Ik had voetstappen gehoord, maar om niet nieuwsgierig te lijken, draaide ik me geheel om en plukte ik eerst bloemen voor ik op keek. Daar stond Benjamin en ik kwam glimlachend overeind. 'Benjamin!' Riep ik hem. De bloemen in mijn haar leken op te lichten door de zonnestralen (a).

'Eh, hoi... ?' Zei hij met een zucht. Hij keek op, ze zat op een sprookjesachtige manier tussen de bloemen, en in haar haar... Bolsemienen. Hij verbleekte. Jayden hield zo van die bloemen.

'Heee.' Ik glimlachte breed naar hem en wuifde dat hij moest komen. 'Kun je me alsjeblieft helpen. Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar misschien helpt het wel.' Ik hield de bos op één arm en stak mijn andere hand naar hem uit.

Hij kon even niets meer uitbrengen. Gehoorzaam liep hij naar haar toe. 'Helpen met... bloemen plukken?' Stamelde hij.

Ik was stil en twijfelde over mijn woorden, maar zei toen toch eerlijk. 'Met ze uitzoeken... Het is het boeket voor Jayden en jij weet misschien van welke bloemen ze hield.' Ik sloeg mijn ogen neer en liet mijn arm toen zachtjes zakken.

Hij keek van de bloemen naar haar. Haar woorden maalden door zijn hoofd, en met zijn handen zat hij zenuwachtig de bloemen voor hem te pletten.

'Als je het niet weet, dan ga ik geqwoon door hoor. Sorry...' Ik keek bezorgd naar zijn gezicht en had eigenlijk al spijt van mijn woorden. 'Ik... Ik doe mijn best het zo mooi mogelijk te maken voor haar.'

Een soort woede welde bij hem op. Hij griste de bloemen uit haar haar. 'Hoe durf je háár bloemen in te doen.' Zei hij bijna met wanhoop. 'Je bent Jayden niet, je hebt haar ook nooit gekend dus doe geen moeite.' Zei hij grimmig.

Geschrokken keek ik naar hem op en ik peuterde snel de bloemen uit mijn haren. Dat zouden dus de hoofdbloemen in het boeket worden. 'Ik heb nooit gezegd dat ik haar ben Benjamin,' zei ik en ik legde een hand op zijn onderarm. 'Het spijt me... Ik heb de opdracht gekregen om het boeket te maken van mijn vader. Vind je het niet fijn dat ze een waardig afscheid krijgt?'

'Wat heeft ze aan een afscheid georganiseerd door dit kasteel? Dat zou ze zelf ook niet willen. Elliot die haar een zegen geeft, maar die haar toen ze nog leefde altijd gekweld heeft. Híj moest dood, niet zij!' Hij trok het boeket uit haar handen. 'Wat is dit godverdomme voor een onzin! Mag u rusten in vrede? Hoe kun je ooit doodgaan in vrede?' Hij scheurde de bloemen van hun steeltjes, en binnen een paar seconden lag het boeket in stukken op de grond.

Nu was ik degene die gekweld was en ik bleef naar de verscheurde bloemen kijken. 'Hij zou vast niet zomaar een begrafenis geven voor iemand waar hij niet om gaf...' mompelde ik zachtjes. 'Er is nog nooit een begrafenis voor een dienstmeisje geweest.' Ik pakte de bloemblaadjes van de grond en beet mijn kaken hard op elkaar. Ik hield van bloemen en hij maakte ze kapot voor mijn ogen. Een sterke behoefte om de bloemen weer in mijn haar te doen kwam op, maar ik weerhield mezelf. Hij was gewoon verdrietig.

'Denk jij dat echt? Dat hij een ziel heeft? Nee, hij moet de begrafenis houden van zijn toekomstige bruid. Iemand die net zo blind is als jij.' Hij spuugde op de grond.

Zo kon hij niet over mensen praten en al helemaal niet over mij. Hij kende me amper! Voordat ik het wist had ik mijn hand gebald tot een stevige vuist en haalde ik uit naar zijn kaak die ik aardig raakte. Geen blijvende schade natuurlijk, maar gewoon even pijn. Geschrokken keek ik naar wat ik had gedaan en ik sloeg mijn handen voor mijn mond. 'Het spijt me...' fluisterde ik.

De klap kwam best hard aan, en vooral schrok Benjamin zich te pletter. Verbaasd keer hij haar aan, zijn hand hield hij tegen zijn kaak die was gaan bloeden. Volgens hem kende ze haar krachten niet.

'Sorry, echt heel erg Benjamin. Ik had je niet mogen slaan,' zei ik bezorgd en ik keek naar zijn kaak. 'Maar... je kunt niet zomaar over mensen praten die je niet kent op zo'n slechte manier. Dat mag niet en dat gaat je geluk kosten...' Ik beet hard op mijn lip en hoopte dat hij niet terug zou slaan.

'Ik ken beide mensen duizendmaal beter als jij dus ik zou je mond maar houden.' Zei hij kortaf. Sorry zitten zat niet in hem. 'Heb je iets om mijn kaak te koelen?'

'Je kent mij niet en je noemde me blind,' zei ik hem en ik viste een zakdoek tevoorschijn. 'Iets verkoelends heb ik niet nee...' zei ik en ik fronste weer. Hij wist het gewoon voor elkaar te krijgen om me weer boos te krijgen. 'Of ken jij mij duizendmaal beter dan ikzelf?' Ik deed een pluk haar achter mijn oren begon uit frustratie en om mezelf rustig te houden, de bloemen te vlechten. De balsjemienen (toch? xD)

'Nee, jou ken ik niet en ik wil je niet kennen ook.' zei hij geïrriteerd. Toen hij haar met de Springbalsemien bezig zag ging er echter weer een steek door zijn hart. Hij wendde zijn gezicht af.

'Je bent een verschrikkelijke jongen...' zei ik zo neutraal mogelijk en toen keek ik langzaam naar hem op. 'Ik weet niet of je altidj zobent of dat het door Jayden komt. En ik ga een boeket maken van deze balsemienen. Je hebt jezelf net verraden.' Ik draaide mijnr ug naar hem toe en begon de bloemen te plukken. Ik kon hem niet weer slaan al voelde ik de behoefte.