Bloesempad

'Hehe, heb je het eindelijk door? Laat je me nu met rust?' Hij beet op zijn lip en keek naar de balsemienen. Ze deed het expres. Hij haatte haar echt.

Ik plukte mijn arm vol en bleef maar naar de prachtige bloemen kijken. 'Ik zou willen dat ik Jayden had gekend, maar ik weet bijna zeker dat ze het niet leuk zou vinden hoe je tegen iedereen doet nu...' mompelde ik zachtjes.

'Hoe kun jij dat nou weten, wijsneus. Ik heb haar gekend, jij niet.' Beet hij van zich af. Maar van binnen ging er nog een steek door zijn hart.

'Als ze een slecht persoon was geweest die dit goed had gevonden, had ze geen begrafenis gehad...' Ik keek naar hem om en zag zijn uitdrukking. 'Het spijt me...' mompelde ik en ik bond snel de bloemen samen. Ik pakte de zakdoek vast en depte zijn kin.

'Dus je vond mij een slecht persoon, en toch help je me.' Zuchtte hij. Hij had geen energie over voor woede. Hij voelde zich een ellendige lapjespop. Hij keek haar aan. Haat moest hij voelen, hij zei zo vaak dat hij haar haatte. Maar het was heel anders dan bij Elliot.

'Nee... Eigenlijk denk ik dat niet, ik denmk dat je je nu gewoon zo gedraagt,' zei ik en ik keek naar zijn kaak. 'Het is gestopt...' Ik keek naar de zakdoek en haalde diep adem. 'Ga je zeggen dat ik dat heb gedaan?' Dat was vast niet goed voor de reputatie van beide. Hij was geslagen door een meisje.

'hm.' Verder zei hij niets. Hij draaide zich om en liep een paar stappen van haar vandaan. Hij leunde tegen een boom met zijn rug naar haar toe. Een paar keer sloeg hij met zijn voorhoofd tegen de boomstam.

Ik keek niet meer toe wat hij deed nadat ik het de eerste keer had gezien. 'Ik heb maar één zakdoek,' zei ik hem zachtjes en ik plukte wat groen en liet mijn ogen over de omgeving gaan op zoek naar witte bloemen om bij het boeket te steken.

Hij draaide zich om en leunde tegen de boomstam aan. Langzaam liet hij zich naar beneden zakken. De behoefte om nog iets te zeggen had hij niet.

ik stond op, liep een stukje verder en plukte daar nog spullen. Hierna keek ik naar hem om en liep k toch maar weer naar hem toe. 'Vind je het mooi Benjamin?' vroeg ik zachtjes. 'Ik wil graag dat jij het met haar boeket eens bent. Ik moet het nog wel schikken hoor, maar de bloemkeuze...'

Terwijl Benjamin tegen de boom aan zat keek hij naar haar. Hij wist niet of hij het mooi vond. Het was voor Jayden en dat maakte het het rotste boeket dat hij ooit gezien had. Het boeket voor haar dood... Hij werd er een beetje misselijk van.

Twijfelend keek ik naar de bloemen omdat hij niets zei. Misschien zei hij niets omdat het juist teveel aan haar deed denken. Dan was het eigenlijk goed. Ik bond de andere bloemen ook samen en hield de twee samengebonden bossen nu op mijn arm. 'Als je wilt helpen met schikken mag dat, als je er niets mee te maken wil hebben is het ook goed.'

Hij staarde een beetje voor zich uit en reageerde niet op haar vraag. Hij hoorde het niet eens, hij was in zijn eigen wereldje. Zo bleef hij tegen de boom aanzitten, met een wazige blik.

Hij was helemaal niet hier op dit moment en ik wilde hem maar evenm laten. Daarom zakte ik naast hem neer op de grond en keek ik maar naar de luicht. Ik zou hem zijn denktijd geven. Die had hij nodig.

Hoe ze zo zaten... het deed hem nog meer aan Jayden denken. Hij verbierg zijn hoofd in zijn handen. Hij wilde het meisje eigenlijk helemaal niet zien, het was zo confronterend voor hem.

Ik sloot mijn ogen en streek op gevoel een plukje haar naar achter toe. Ik had de tijd eigenlijk nodig, maar hij had denktijd nodig en die was nu belangrijker.

Hij keek even voorzichtig naast hem. Ze zat er nog steeds. Wat wilde ze van hem. Hij bleef zwijgend zitten.

Ik merkte niet dat hij keek en besloot toen hier gewoon in het gras te gaan schikken, behalve als hij boos zou worden. Ik haalde de bossen los en spreidde ze voor me uit.

'Hoe heet je eigenlijk.' Het was de eerste vraag die in hem opkwam. Hij keek toe hoe ze de bloemen schikte. Ze gebruikte de Springbalsemien..

Verbaasd keek ik op naar Benjamin en toen werd ik rood. 'Heb ik dat je nog helemaal niet vertelt?' vroeg ik. 'Ik ben Esmée.' Ondertussen plukte ik de onderste blaadjes van de steeltjes af.

Hij schudde zijn hoofd. Gelukkig leek haar naam niet op die van Jayden. 'In mezelf noem ik je altijd 'het meisje'.' Zei hij en hij glimlachte flauwtjes.

'Beter het meisje dan een meisje,' lachte ik hem vriendelijk toe en ik hield mjijn hoofd afwachtend een beetje schuin. Zou er nog meer uit zijn mond komen?

Benjamin knikte. Hij keek haar aan en weer floepte er iets uit. 'Elliot gaat dood.'

Verbaasd keek ik om naar Benjamin en k staakte mijn blaadjesplukwerk. 'Is hij ziek?' vroeg ik en ik fronste bezorgd.

Hij keek haar emotieloos aan. 'Nee, gewoon. Hij gaat dood.'