Kerkhof in het bos

Jayden keek ijzig om zich heen, niemand mocht weten dat ze er naar toe ging ; het kerkhof. Ze zouden weten naar wie ze zou zoeken en ze hadden gelijk. Het was nooit haar bedoeling geweest om hem te doden. Het was een lieve jongen, maar anderen hadden hem zijn leven niet gegund. Jayden had hem alleen zijn macht niet gegund. Toch had ze toegekeken, maar haar tranen bij zijn dood waren misschien toch echt geweest. Snel opende ze het piepende hek en ze glipte het kerkhof op. Bedienden waren niet toegestaan op deze plaats, maar dat maakte haar niet uit. Ze had een waterlelie bij de watervallen vandaan gehaald en legde deze op het graf, waar alles behalve zijn hoofd lag, want die was aan een stok gespiest. Ze rilde nog steeds bij het idee. Nadat ze de bloem had neergelegd stond ze weer op en keek ze zwijgend naar het graf.

Elliot zat een stukje verderop tegen het hek van de begraafplaats en keek recht voor zich uit. Toen hij Jayden zag bekeek hij wat ze deed en zuchtte. 'Je bent eindelijk van hem af en toch zoek je hem op?'

Jayden draaide zich geschrokken om en vloekte binnensmonds, waarom had ze hem niet zien zitten. 'Nee, jullie hebben samen een extra plan om mij heen gemaakt' snauwde ze naar hem. 'Het was best een lieve jongen' mompelde ze. 'En wat doe jij hier trouwens, zoek jij je broer waar je zo veel van hield ook op?' zei ze hem sarcastisch.

Elliot keek haar niet aan en zuchtte. 'Ik heb geen plan met SDemian. Helemaal niks.' Ze was best wel hard nu. Dat deed hem pijn. 'Ooit een broer verloren, want dan had je dit wel anders gebracht.' Zei hij haar en trok zijn benen op. Voor het eerst in Elliotts leven voelde hij zich schuldig voor zijn broer.

Jayden vond het raar, eerst haatte hij hem nog zo. 'Nee, ik heb geen broer verloren, ik heb iedereen achter moeten laten in de hoop dat ze het nu wel zouden overleven' snauwde ze naar hem. Op een of andere manier kwam alle woede die ze tegenover dit plan had gehad er nu uit. 'Weet je, van wie zou anders het plan gekomen zijn dat hij dood moest, niet van mij... mij werd gezegd dat hij gewoon ontvoerd zou worden, maar niet gedood' zei ze nog steeds boos. Ze kneep haar hand samen tot een vuist en keek nog steeds boos naar hem.

'Ja, ik wou hem weg hebben. Nee, dat hoefde niet dood. Alleen hij moest gewoon weg en Benjamin wou hem vermoorden, dus ik stemde in. Ja, ik dacht dat dit niet erg zou zijn, maar nu hij weg is voelt het niet goed.' Gaf Elliot toe en keek naar de grond. 'je hebt alle reden om boos te zijn.'

Dat was pijnlijk. Benjamin had tegen haar gezegd dat ze het allebei hadden gewild, maar uiteindelijk was het dus toch Benjamin die het voortouw had genomen en had opgedragen om hem te doden. En dan vond hij dat zij alles eerlijk moest gaan vertellen. 'Verdomme, ik dacht dat...' ik hem kon vertrouwen, wou ze er nog bij zeggen maar ze kreeg het niet uit haar mond. 'Nee, maar dat wist ik al, dat wist ik van te voren dat het niet goed zou voelen' mompelde ze hoofdschuddend. Ze keek even om naar het graf en zuchte 'Ik ontwijk de plaats van zijn hoofd altijd... het maakt me bang' zei ze rustig en ze ging op haar knieën zitten. Ze keek naar Elliot en zuchte.

Elliot wreef door zijn gezicht en knikte. 'Ik heb hem altijd gehaat, altijd alleen zijn slechte daden gezien. maar nu hij niet meer is zie ik pas al het goede dat hij gedaan heeft.' Elliot kreeg natte ogen en keek snel weer naar de grond. 'Zijn hoofd zag er niet erger uit dat zijn lichaam. Die strijders hebben hem echt verwoest.'

'Zijn hoofd staat op een stok, elke keer als ik er langs moet lopen herinnert me dat aan alles wat er is gebeurd.. hij gaf me jurken, vond me mooi en hij kon opzich best lief en aardig zijn... maar dit verdomde machtsspelletje...' zei ze zuchtend. Stiekem kreeg ze tranen in haar ogen, maar die wreef ze verwoed weg want ze moest het accepteren en vooral niet nu gaan huilen. Waar was de woede van net gebleven?

'Hij hield ook van je.' Zei hij rustig en legde zijn hoofd op zijn knieën. 'Hij hield alleen meer van macht. Alles moest wijken voor hem en zijn macht.' Zei hij nog steeds rustig en groef met zijn hand in de natte aarde.

Jayden zweeg en bleef stil zitten. Ze had iemand de dood in geholpen die van haar had gehouden. Eigenlijk was hij heel zelfzuchtig, maar toch.. als hij niet van adel was geweest en niet in dat machtspelletje had gezeten dan had zij misschien ook van hem kunnen houden. 'En toch..' begon ze 'Toch is het raar' besloot ze.

'Het is net zo raar om te merken bij de dood van je vijand dat je hem nog echt mist ook.' Zei hij en zuchtte. 'Had Benjamin geen normale doders kunnen sturen die het in een keer deden?' vroeg hij aan Jayden, maar verwachtte niet echt een antwoord.

Jayden zuchte 'Tja, veel gewone doders zijn er niet daar, ik denk dat jij het ook wel weet. Ze koesteren zo veel haat voor het adelijke ras dat ze zichzelf altijd helemaal laten gaan...' legde ze half uit. 'Waarom doe jij altijd zo hatelijk tegen Benjamin..' wou ze opeens weten. Ja, ze was boos op hem maar toch ook wel nieusgierig.

'Tja, het gaat daar ook nooit normaal.' Hij dacht even na en haalde toen zijn schouders op. 'Ik zeg niet dat het helemaal aan hem ligt, maar het ligt dus aan hem. Ik kan hem gewoon niet uitstaan.'

'Duidelijk?' zei Jayden een beetje verward. 'Hij heeft je niks misdaan' mompelde ze, nouja dat dacht ze tenminste.

'Ik ben als een chagrijn opgevoed. hij maakte het erger en ik viel hem een keer aan. Sinds die zijn we elkaar aan het uitmoorden.' Zei hij en keek naar de grond.

Jayden schoot in de lach 'Wat is dat nou weer voor domme reden' zei ze vaag. Ze keek hem even aan en schudde haar hoofd. Nog erger dan ze dacht.

'Het is en blijft de waarheid.' Zei hij en voelde zich beledigt. -.-"

'Tja' zei ze. 'Weetje, ik ga maar weer eens dnek ik, ik heb nog wat met Benjamin te bespreken' zei ze rustig maar ze voelde haar woede alweer opborrelen.

Elliot knikte en stond ook op. 'Ik ga maar eens een blijere plek opzoeken.' Zei hij en liep met haar mee naar de poort.

Jayden keek nog een keer naar hem om toen ze na de poort haar eigen weg ging. 'Ik zie je nog wel...' zei ze hem en ze verdween in het bos.