Elizabeth's vertrek

'Dat weet ik!' Ik ga zitten. 'Hij hoorde er eigenlijk niet bij te liggen als ik eerlijk mag zijn.'

´Oh..´ En beetje teleurgesteld keek ik naar de jurk die me zo mooi leek te staan. ´Oké...´ mompelde ik zachtjes. ´Dan.. zal ik hem wel uit doen.´

Ik bedenk me opeens dat ik die jurk haar echt goed staat. 'Nee, houd hem maar. Om een persoonlijke reden hoef ik hem toch niet meer. Steeds als ik hem zie moet ik ergens aan denken waaraan ik niet wil denken. En hij zit je als gegoten! Deze jurk is gemaakt om door jou gedragen te worden. Je krijgt hem cadeau van mij.'

'Meent u dat nu?' vroeg ik en ik keek super blij naar de prachtrige jurk die ik aan had. 'Ik vind hem echt geweldig! En ik zal hem dan nooit dragen wanneer u in de buurt bent zodat u nergens meer aan herinnert hoeft te worden. Is dat goed? U bent geweldig!'

Ik bloos. 'Het is gewoon dat ik hem elke dag zie. Ik wil je graag in die jurk zien, je straalt gewoon in die jurk. En het is een kleinigheidje,' zeg ik glimlachend. Ze is beeldschoon met die jurk. 'Mag ik je morgen komen horen zingen?'

Ik knikte meteen en voelde aan de zachte stof. Ik kon geen nee meer tegen haar zeggen en dat wilde ik op dit moment ook niet meer. 'Maar vrouwe,' zei ik nu toch. 'Dan ziet u wel dat ik deze jurk draag.'

'Trouwens, ik bedenk me dat ik met Malinde heb afgesproken. Het spijt me dat ik er niet bij kan zijn.' Niemand hoeft te weten dat ik morgenavond naar het bos ga. Alleen. Ze zouden toch raar opkijken.

Ergens was dat toch een teleursteklling en ik keek naar de rok van de jurk. 'Dat is jammer vrouwe,' zei ik en ik keek weeer naar haar op. 'Zeker omdat u verstand schijnt te hebben van zingen.'

'Ik luister wel bij je volgende optreden, want ik weet wel zeker dat die komt. Ik zou de jurk maar uitdoen zodat als je door het kasteel loopt hij niet vuil wordt.' Ik was eigenlijk best blij dat ik van die jurk af was. Geen jurk meer die me aan mijn geboorteplaats doet denken.

Ik begon te blozen en kleedde me snel weer m. 'Dankjewel hoor,' zei ik vanchter het scherm. 'Hij is echt prachtig, ik kan u niet genoeg bedanken en... Als u denkt dat ik nog een keer mag zingen, danku.'

----------------------------------------------

Ik rommel in mijn klerenkast en ik ruim het een beetje op Ik zucht en doe de deuren van de kast weer dicht. Ik ben de hele middag bezig geweest met het opruimen van mijn klerenkast. Ik had het ook aan een bediende kunnen overlaten, maar die kunnen dan in mijn kamer gaan neuzen. Ik plof op mijn bed en pak het glas water wat ernaast staat.

Ik speel even Petram op el zijn account.
-----------

Petram liep rustig door de gangen met een gemaakte glimlach. Achter hem liepen vier bewakers. Hij beval ze om op de gang te wachten en om iedereen die de kamer in of uit wou te stoppen. Petram klopte rustig op de feit en wachtte af.

doe je vaker xD
------
Ik loop naar de deur en doe hem open. 'Lord! Kom binnen.' Ik stap opzij zodat hij naar binnen kan komen. Ik vraag me af waarom hij opeens langs komt, dat doet hij ander nooit...

Petram liep naar binnen en keek even omzich heen. 'We moeten praten. Ga anders maar even zitten.' Zei hij en maakte een gebaar naar haar bed.

'Oke,' zeg ik. Petram klinkt een beetje geheimzinnig. Ik ga op het bed zitten en maak plaats voor Petram. 'Waar wilde je het over hebben?'

Petram ging niet naast haar zitten en keek haar opeens he streng aan. 'Je hebt me iets uit te leggen. Ik vertrouwde je rn nu dit...'

'Waar heb je het over?' vraag ik. Hij lijkt heel serieus. Heeft Amelie het doorverteld? Ik kijk ongemakkelijk naar de deur. Buiten staan natuurlijk bewakers te wachten om mij zometeen op te hangen. Volgens mij kan ik moeilijk ontkennen. Maar ik wil zijn kant van het verhaal weten. Ik kijk hem weer aan. Dit keer zekerder.

'Elizabeth, je was als een dochter voor me. Ik vertrouwde je. Ik gaf hè alles wat dit kasteel te bieden heeft en je verraad me?'

Ik kijk bedroefd naar beneden. Ik had hem ook gezien als een soort vader voor mij. Ik heb er nu wel spijt van dat ik hem al die jaren heb bedrogen. 'Het spijt me heel erg, maar ik kon niet anders,' loog ik half. Het eerste deel was zeker waar, het andere deel een beetje. Als ik een lange tijd geen informatie zou geven, zouden ze me hier weghalen en ik wilde niet weg want dit was mijn thuis.

'Je hebt altijd een keus, maar nu ben ik benieuwd waarom? Om me later te kunnen vermoorden?'

'Ik zou u nooit laten vermoorden!' zeg ik snel. Ik gaf alleen informatie omdat ik dat moest van mijn thuisland, dus deed ik dat. 'Het is een beetje ingewikkeld. Eerst kwam ik hier met een groepje uit mijn oude thuis. Ik ben niet verstoten, ik ben weggelopen. Maar ik kwam hier eerst met de bedoeling om een nieuw leven te beginnen. Daarna kreeg ik van mijn medeburgers te horen dat ik informatie moest zoeken, omdat ik hoog zat bij de adel. Als ik weigerde, zouden ze me naar huis brengen en dat wil ik niet meer. Dus deed ik het, zodat ik hier kon blijven omdat ik het hier zo goed had.'

'Je had moeten zeggen dat ze je dwongen, dan had ik ze gestraft. Ik wil dit niet doen maar het moet.' Hij liep naar de deur en klopte erop. 'Jongens.' meteen rende er twee naar binnen en pakte haar bij haar armen. Eerst zijn bijna zoon Demian dood en nu zijn bijna dochter.

'NEE wacht. Ik kan u nog wat vertellen. Als u mij dood krijgt u grote problemen!' zeg ik. Als dochter van de koning van Italie kreeg hij zeker problemen. Hij wist dit niet dus het was in mijn voordeel.

'Wat bedoel je?' vroeg hij. De bewakers hadden haar inmiddels omhoog getrokken en hielden haar goed vast.

'Als de mannen mij even los mogen laten? Ik vraag u eerst om een gunst. Mag ik misschien een brief naar huis schrijven?' vraag ik voordat ik mijn informatie deel. 'Als u de informatie wil moet u mij eerst die brief laten schrijven. U mag hem helemaal doorlezen. Ik wil dat u hem ook voor mij aan mijn ouders stuurt.' Ik wilde mijn ouders nog gedag zeggen.