Jayden's slaapvertrek.

'Uhm Benjamin, gaat alles goed?' vroeg ze voorzichtig en ze sloeg haar benen nu over de rand van het bed. 'Leef je nog?' vroeg ze rustig en ze stond nu op nadat ze haar mes had gepakt. Er kon natuurlijk zomaar iemand zijn die hem iets had gedaan. Met het door Sindolf omgesmolten mes in haar ene hand en nu de deurknop in haar andere hand opende ze de deur. Ze keek verbaasd naar de grond 'Wát doe jij hier op de grond?' vroeg ze verbaasd.

Hij stond onhandig, met een van pijn vertrokken gezicht. Hij keek naar het mes. 'Rustig maar, zo gevaarlijk ben ik niet.' Zei hij verbaasd en hij stak zijn handen omhoog. Hij strompelde naar de deur en hij hing er een beetje aan, terwijl hij zijn rug en bovenbenen rekte.

Jayden schudde haar hoofd 'Natuurlijk ben je dat niet' zei ze snel en ze stak het mes weer weg. 'Maar.. wat heb je gedaan dat je zo voor de deur lag?' vroeg ze toen nog maar een keer. Was hij daar de hele tijd geweest?

'Ik was in slaap gevallen, en je weet dat ik overal kan slapen.' Mompeld Benjamin terwijl hij haar kamer in strompelen en zich op haar bed liet vallen. Hét bed, waar hij met haar geslapen had...

Jayden grinnikte toch even 'Ja, dat weet ik, maar je kiest ook wel de meest comfortabele plaats uit' zei ze hoofdschuddend. Waarom zou hij voor haar deur in slaap vallen? Ach wat maakte het uit, maar nu kwam hij haar vast weer vanalles vragen. Ze sloot de deur en liep naar het bed toe, waarvan ze op de rand ging zitten en naar hem keek.. gewoon kijken was al genoeg om zichzelf er van bewust te zijn dat ze nog steeds enorm verliefd op hem was.

Benjamin strekte een voor een zijn benen en hij draaide met zijn schouders rondjes. 'Ik weet het.' Zei hij grijnzend. Hij ging zuchtend verzitten en hij schudde zijn hoofd. 'Jayden, waarom moet ik juist op jou verliefd worden.' Hij slaakte nog een diepe zucht en hij keek haar onderzoekend aan.

Jayden glimlachte en schudde haar hoofd even 'Dat kan ik andersom ook vragen' zei ze met een grijns. 'Kom hier' zei ze rustig en ze legde haar handen op zijn schouders om ze te masseren. 'Je moet ook niet voor de deur in slaap vallen' mompelde ze nog even hoofdschuddend.

Benjamin liet Jayden haar gang gaan. 'Hoezo..' Mompelde hij.

'Waarom ben ik verliefd geworden op mijn allerbeste vriend, de beste die ik ooit gehad heb' zei ze met een kleine glimlach. Het was moeilijk dit allemaal te zeggen maar het moest er toch een keer van komen.

Benjamin woelde met zijn hand door zijn haar. 'Het kan toch niet opeens voorbij zijn.' Zuchtte hij.

Jayden zweeg even, ja het was over, maar ze hadden elkaar toch gezegd nog steeds van elkaar te houden. 'Ik hou nog wel van je' mompelde ze toen maar en ze liet nu zijn schouders los.

'Ik ook van jou.' Zei Benjamin moeizaam. 'Altijd.'

'Dus...' zei Jayden een beetje onbeholpen.

'Maar..' Benjamin twijfelde even. 'Waarom geloof je me niet.'

'Ik geloof je wel!' reageerde ze angstig. 'Waarom geloof je niet dat ik je geloof' zei ze hees.

'Je hebt nooit gezegd dat je me gelooft. Behalve die ene keer toen je zei, goed dan, ik geloof je, maar dat tel ik niet mee.' Hij zuchtte. 'Maar waarom?'

Jayden zweeg, hij had gelijk. Ze kon nou niet aan komen zetten met 'Hé tja eigenlijk geloofde ik je nadat ik boos was geweest meteen maar ik durfde niet toe te geven en bleef boos op je, eind goed al goed' nee dat kon niet. 'Omdat...' begon ze langzaam. Ze wou een antwoord verzinnen maar wist dat dat ook niet goed was dus zei ze het toch maar 'Eigenlijk geloofde ik je al een hele tijd, maar ik durfde niet toe te geven aan mezelf en aan jou dat ik je geloofde want dan was ik weer het makke lam, hierdoor bleef ik boos op je, maar ik heb spijt, verschrikkelijke spijt' zei ze en ze keek daarna pijnlijk weg.

Hij keek naar de sprei op het bed. 'Je bent zo vreselijk koppig.' Zuchtte hij. 'En absoluut geen mak lam. Was je dat maar..' Hij perste een glimlach op zijn lippen. 'Het zou zo makkelijk zijn als ik je kon beloven dat je me gelooft, maar helaas is het niet zo makkelijk.'

'I-ik.. het spijt me.. ik kan het inderdaad niet.' mompelde ze en ze keek weer naar hem. Ze glimlachte moeilijk en spreidde haar armen een beetje 'Knuffel?' vroeg ze toen.

Benjamin omhelsde haar. Haar natuurlijke warmte, lekkere geur, zachte huid, het voelde zo vertrouwd. 'Ik wil je niet opnieuw kwijt Jayden.' Zuchtte hij.

Jayden sloeg haar armen om hem heen zodra het kon en glimlachte tegen zijn schouder. Om hier weer in zijn armen te zijn voelde zo veilig en zo goed. 'Ik jou ook niet Benjamin' antwoorde ze met een toon waar de eerlijkheid vanaf droop.

'Vind je.. vind je echt dat ik de schuldige ben van wat er met Amèlie is gebeurd?' Vroeg hij op fluistertoon.

Jayden schudde haar hoofd een beetje 'Nee, dat was Vares, maar jij hebt haar naam uitgesproken.. alleen kan ik je dat niet kwalijk nemen... jij had die bedoelingen niet.' antwoorde ze ook eerlijk. Ze kon niet meer tegen hem liegen, dat had ze ook nooit gekund want dat had hij altijd gezien, maar het was vreselijk en ook beter dat ze het niet deed.

Benjamin zuchtte opgelucht. Jayden had geen idee wat voor een last hiermee van zijn schouders viel. 'En Vares is dood.' Mompelde hij.

'Ik hoorde het je zeggen ja, bij Am' mompelde ze als een antwoord 'Hoe? Ik hoop voor hem dat zijn huid langzaam van zijn lijf getrokken is en dat hij is gestikt in zijn eigen wanhoopskreten en het bloed.' fluisterde ze wraakzuchtig.