Het rozenpad

Annabeth was een krans van rozen op haar hoofd die net hetzelfde waren als degene die ze aan het bijknippen was op het rozenpad. Het weer was zacht en dus perfect om de rozen bij te knippen zodat niemand zich zou steken aan hun doornen. Voorzichtig verzamelde ze de rozen die ze wegdeed in een mand want die zou ze eventueel nog voor een boeket of als accessoire gebruiken.

Ik de rozentuin. In één hoekje had je mooie rode rozen, gemengd met witte. Dat was mijn favoriete plekje in de rozen tuin. Het herinnerde me aan mijn vader en moeder, wiens koninkrijk een rood-witte vlag had. Als ik er heen loop zie ik annabeth staan. Ik zucht, maar ik loop toch naar het rozenperkje. 'Goedemorgen Annabeth,' zeg ik beleefd. Het was rond 11 uur en ik was net terug van het bos.

Waarom moest Annabeth altijd zo schrikken als iemand iets tegen haar zei, ook nu was dat weer het geval en doordat ze schrok net toen ze een roos wou knippen knipte ze per ongeluk in haar vinger waar een straaltje bloed uit liep. Snel stopte ze haar vinger weg want ze zou iemand van adel niet van haar wijs mogen brengen door zichzelf op de voorgrond te werpen, zo gingen deze dingen nu eenmaal. "Gegroet Mevrouw Thompson" zei ze en verbeet de pijn terwijl ze een lichte buiging maakte.

Het was niet de bedoeling om haar e laten schrikken. 'Heb je je gesneden?' vraag ik, want ik zag dat haar vinger rood werd. 'En noem me Elizabeth, anders klinkt het zo oud.' Ik had vanochtend besloten dat het personeel me gewoon bij de voornaam mag noemen. Ik voelde me zo oud als ik mevrouw Thompson werd genoemd, alsof ik in de 50 was. Mijn voornaam is Elizabeth en zo wil ik ook het liefst genoemd worden.

Er druppelde een beetje bloed van haar vinger naar beneden. "Eehm ja eigenlijk wel maar ik wil u er niet mee lastig vallen, het is maar een kleine snede en ik wil uw er niet mee lastig vallen. Ze wist dat haar hele vinger nu al wel rood zou zien en dat ze de kleine druppeltjes zo snel mogelijk zou moeten wegwerken voor de Lord het zag.

'Je bent me niet to last. Ik help je wel even.' Ik pak een lapje stof uit mijn zak van mijn jurk en ik dep de vinger van Annabeth af. Al het rood is weg en het ziet er weer een beetje normaal uit. Ik stop het lapje weer in mijn zak. Die laat ik vanavond wel wassen. 'Zo, beter.'

De snee was al gestopt met bloeden. "Veel beter erg bedankt" zei ze en glimlachte. "Sorry van dat lapje ik zal wel een nieuw kopen als ik me kan veroorloven. U kunt eventueel aan de Lord vragen om het van mijn loon af te trekken." zei ze dankbaar voor wat Elizabeth had gedaan.

'Nee, dat hoeft echt niet. Dit was gewoon iemand helpen en daar hoef ik niks voor terug,' zeg ik vriendelijk. 'Zal ik je helpen met de rozen?' Ik vis het altijd leuk om in de tuinen te werken.maar ik deed het niet vaak omdat ik "adel" was en die moesten zonodig zich gedragen.

Anna wist niet waarom iemand van adel zoiets zou doen, maar kon wel wat hulp gebruiken. "Ik ben zo terug" zei ze en haastte zich naar het tuinhuisje waar ze nog een emmer en een tuinschaar haalde en die aan haar overhandigde. "Eehm je moet gewoon zorgen dat de rozen niet in de weg hangen en de doornen niet aan iemands kledij zouden kunnen blijven haken, maar je mag er ook niet teveel wegknippen natuurlijk."

'Oke, ik ga het proberen!' Ik pakte de tuinschaar en begon de rozen te knippen die buit de bakken hingen. Voorzichtig deed ik ze in de emmer. Ik wilde een boeket maken en die later in een vaas op mijn kamer zetten. 'Vind u het leuk om in de tuin te werken?' vraag ik aan Annabeth.