Donkere bos

Door het touw kon ik niet meer dan kreunen en dat gekreun had al zijn volume verloren. Was ik maar bij Elliot. Zijn zware lichaam op mijn buik, zorgde dat ik amper nog lucht kreeg en ik deed mijn best mijn buik te bewegen. Ineens hoorde ik gekraak en ging een ondragelijke pijn door me heen. Er was iets met mijn ribben!

Vares was klaar en stond weer op. Hij besteedde geen aandacht aan het vreemde geluid, maar trok zijn broek en onderbroek naar beneden, tot op zijn knieën. Grijnzend liet hij het ding aan Amèlie zien en ging toen door haar gaatje.


Ahwww bah wat doe ik :c

Iewh

Ik kneep mijn ogen samen en keek vooral niet aan wat hij wilde laten zien. Ik smeekte tot God, bad dat hij me dit niet aan mocht doen, dat ik altijd goed probeerde te zijn, maar toen voelde ik hem in me gaan. Ik kreunde weer, smekend of hij wilde stoppen en spande mijn bekken aan zodat hij er moeilijker in kon.

Vares schrok zelf een beetje toen hij door haar maagdenvlies heen scheurde, maar kreeg daardoor alleen maar ern grotere grijns op in gezicht. Hij ging langzaam heen en weer en voelde zich opgewonden voelen. Hij kreunde en hijgde zachtjes.

-
Ieeeeehhhhhhh

Nah, zielig. Nu is ze geen maagd meer :+

Zijn gehijg en gekreun, maakte de nachtmerrie alleen maar erger en erger en ik bad tot God of hij me niet gewoon kon vermoorden. Gelukkig ging ik bijna door mijn stokje vanwege mijn gebroken rib, maar toch kreeg ik alles nog wel mee. Hoe ilk me ook verzette, hij was sterk en mijn lichaam schokte met zijn lompe lichaam mee alsof het zo hoorde.

Op een gegeven moment kon Vares zich niet meer houden en zijn sperma ging bij haar naar binnen en ieh alle andere vieze details ga ik niet verzinnen. Hij hees zijn broek weer op en bekeek hij grijnzend. 'Ik denk dat dit wel genoeg is.' Zei hij met een vreselijke glimlach op zijn gezicht. 'Of wil je nog meer? Wacht, ik weet nog wat. Om je er altijd aan te herinneren.' Hij pakte het kleinste mesje wat hij mee had en boog zich over haar heen. Met zijn tong uit zijn mond schreef hij, in hetzelfde sierlijke handschrift als op Demian's lijk, een tekst. ''Niet van Elliot Varlow, maar van MIJ.'' Stond er nu op haar onderbuik tot haar kruis. Hij gniffelde en trok haar toen overeind. Haar armen zaten nog vastgeknoopt en ze kon nog steeds niet praten door het touw om haar kaak. Hij trok haar naar een boom en hij sneed het touw in haar mond los. 'Zo, wat vond je?' Vroeg hij aan het poedelnaakte meisje. Haar kleren lagen in repen op de grond bij de bosjes.

Ik trilde over mijn hele lichaam en voelde niet eens de pijn die hij me eigenlijk deed met de tekst die hij schreef. De pijn in mijn ribben was zoveel erger, ik kreeg bijna helemaal geen gevoel meer binnen behalve die pijn en de geestelijke pijn. Een stem in mijn hoofd schreeuwde me toe dat ik een slet was, maar de rest van mij zei dat dit een nachtmerrie was en dat ik dit helemaal niet verdient had. Het kwam omdat Elliot van me hield en ik was van hem gaan houden omdat hij me die 'kans' had gegeven.

Hij vroeg zich af met haar te doen. Ze mocht hem niet kunnen volgen, dus sloeg hij haar keihard met zijn vuist tegen haar slaap. Hij keek om zich heen, waar kon hij haar neerleggen? Hij keek even met haar. Ze was er slecht aan toe, en ze mocht niet dood gaan. Elliot moest haar vinden. Hij hees haar maar op zijn rug en drentelde een beetje heen en weer. Waar moest hij heen met haar. Hij liep door het bos en hield halt bij een boom. Hij legde haar even neer en bond en doek om zijn ogen en neus en mond. Voorzichtig liep hij naar de kasteeldeur en hij klopte met de klopper op de deur. Toen gooide hij haar op de grond en ging haar vliegensvlug vandoor. De adrenaline spoot door zijn lijf. Hij had het echt gemist, dit was een geweldige ervaring, dacht hij grijnzend. Vooral de blik van dat beeldschone gezichtje. Hij werd opgenomen door het bos, het had geen zin hem achterna te gaan en hij was ook al snel uit het terrein van het kasteel. Hij was al in zijn schuilplaats voor Elliot haar kon vinden...

Ik begon net mijn handen een beetje los te krijgen toen ineens alles zwart werd. De ene kant van mijn hoofd bonkte en toen ook de andere wanneer deze op de grnd viel. Dat ik werd opgetild merkte ik niet meer, ik had helemaal geen idee meer wat er met me gebeurde. Ik was er niet meer, het was also fmijn lichaam het enige was wat nog van me over was. Een gebroken, verminkt lichaam.