Keuken

Ik wilde zijn woorden gewoon niet geloven en gooide alle komkommer in de schaal waar het inhoorde. 'Dan lokken jullie dat uit, want ik deed iets watik niet hoorde te doen en hij vond het juist goed en heeft me verder geholpen hoor. Niet elke adel is slecht, hij is vanbinnen ook adel.' Ik pakte devolgende komkommer en zette het scherpe mes erin.

Benjamin keek Amèlie vol ongeloof aan. 'Wat? Je deed iets wat niet mag en hij vond het goed? Misschien moet ik met die Elliot van jou maar eens praten dan, want dat kan niet dezelfde zijn.' Zei hij, met een tikkeltje onzekerheid. Onbewust trok hij zijn shirt omhoog. De wond die Elliot had veroorzaakt was dan niet zo heel groot, door de slechte verzorging was het wel helemaal gaan ontsteken en dat zag er niet prettig uit. Toen hij de koude lucht op zijn wond voelde keek hij er naar. 'Bij Jayden was hij nog veel erger.' Voegde hij eraan toe.

Kort keek ik naar zijn wond en toen snel weer naar het eten. dat kon mijn Elliot niet zijn geweest en hij had Jayden toch ook geen pijn gedaan? 'Ik denk... dat we het over een andere hebben ja,' zei ik en ik sloeg mijn ogen neer. Zoveel zin in koken had ik niet meer wanneer bhij zulke dingen zei. Het deed pijn, want natuurlijk hadden we het over dezelfde Elliot, maar waarom wazs hij tegen mij zo aardig en niet tegern de rest? Wilde hij me toch uiteindelijk vermoordne zoals hij over Demian had verteld?

Benjamin keek haar zwijgend aan, en liet zijn arm weer zakken. 'Nouja...' Begon hij maar hij wist niets meer om verder te zeggen. Haar verhaal verwonderde hem. Hij vroeg zich af waarom Elliot zo anders bij haar zou doen, maar daar werd hij misselijk van, dus hij draaide zich maar weer om en ging verder met zijn werk.

Ik stopte met het snijden en keek op naar Benjamin. 'Denk je dat... waarom...' Ik klemde mijn lippen hard op elkaar en dacht aan al het lieve wat Elliot voor me had gedaan zoals me in zijn bed laten slapen. Was dat allemaal om me te gebruiken? 'Wat wil hij dan van me, want zo kijk je!' Ik zei het zachtjes zodat niet iedereen mee kon luisteren, maar wel bezorgd en een beetje fel.

Benjamin haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet, hij is best onvoorspelbaar.' Zei hij, ook op fluistertoon. 'Ik weet alleen van hem dat hij een hekel aan bediendes heeft, maar een nog grotere hekel aan zijn vreselijke broer.' Benjamin slikte even. Dat was wel iets positiefs: Elliot zou helpen Demian te vermoorden al deed hij dat toch alleen voor zichzelf, voor de macht. 'En hij wil de macht op dit kasteel.' Benjamin moest zich tegenhouden meer te vertellen, maar ergens had hij het gevoel dat Amèlie er recht op had. 'Ik vraag me wel af, wat doet Elliot dan bij jou?'

'Hij... haat zijn broer wel ja,' zei ik en ik keek weer naar de grond. OP dat punt vertrouwde hij Elliot dus we een beetje en dat hij de macht wilde... MIsschien zou hij wel een goede koning zijn? Ik keek naar de komkommer en begon langzaam weer te snijden, zodat ik hem neit aan hoefde te kijken, maar ik liet zijn woorden wel doordringen. 'Hij...' Ik beslot eerlijk te zijn en haalde diep adem. 'Ik was aan eht zingen in plaats van schoonmaken en hij heeft nu geregeld dat ik voor de Romeinse gasten mag zingen... Dat is echt heel erg lief van hem.'

Benjamin kon een lach moeilijk inhouden. 'Wat?' Proestte hij. 'Elliot een zangliefhebber?' Hij grijnsde. Die Elliot. Misschien was die jongen best oké, alleen iets te agressief. 'Maar kom eens..' Hij pakte haar hand en trok haar uit de keuken. 'Waarschijnlijk heeft Elliot binnenkort de macht.' Fluisterde hij in haar oor. 'In ieder geval als die oude Lord overlijd. Als jij dan inmiddels hofzangeres bent, zorg er dan voor dat hij zich een beetje inhoud.' Het was eigenlijk als grap bedoeld, maar het kwam er nogal gemeend uit.

Ik wilde hem neit aankijken, maar deed het toch. 'Ik weet het niet Benjamin...' TOch dacht ik er overna. Hij vond me wel leuk, maar aan de andere kant, het was toch helemaal geen slecht persoon? Dan zou hij zich niet hoeven in de houden. 'Maar Benjamin,' zei ik nu zachtjes. 'Hij.. hij is goed, echt waar... En als ik het vraag.' Ik wist zeker dat hij goed voor iedereen zou zijn als ik het zou vragen. Als hij echt de macht zou krijgen, zou ik misschien wel meer dan hofzangeres worden. Maar na Benjamins verhalen wist ik niet of ik wel van hem kon houden. 'Elliot is een zanglieverhebber ja,' mompelde ik toen maar weer.

Benjamin kreeg een raar gevoel toen Amèlie over Elliot sprak. Er was iets tussen hen. Er was iets gebeurd maar Benjamin vroeg zich af of hij het wel kon maken dat te vragen. Amèlie had iets kwetsbaars over zich heen, en Benjamin werd er een beetje zenuwachtig van. 'Hij moet mij maar laten zien dat hij goed is.' Mompelde hij. Maar alles beter dan Demian, voegde hij er in zijn hoofd nog aan toe.

Ik likte mijn droge lippen eventjes nat en streeek toen een losse pluk haar achter mijn oor waarna ik langzaam mijn mond opende om weer wat te zeggen. 'Wat zou hij dan voor jou moeten doen om te laten zien dat hij goed is?' Vroeg ik. 'Ik bedoel, tegen mij is hij goed en hopelijk geloof ik dat wel.'

Benjamin zuchtte kort en leunde tegen de eikenhouten deur van de keuken. 'Hij moet van Jayden afblijven.' Hij keek haar strak aan. 'En hij moet zijn macht niet misbruiken. Als hij een beetje normaal gaat doen heb ik misschien wel vertrouwen in de zangliefhebber van je.' Zei hij nonchalant.

'Hij raakt Jayden niet aan,' zei k, maar dat zei ik vooral omdat ik wilde dat het niet zo was. Snel keek ik an hem weg en ik hoopte op iets wat voor hem zou pleiten, maar Benjamin was zo tegen hem en hij maakte me echt aan het twijfelen. Ik wilde dat het onderwerp gestopt zou worden en dat ik verder mocht met koken ook al had ik daar helemaal geen zibn meer in. 'Ik... mag voor de gasten zingen,' zei ik nu zachtjes.

Benjamin keek haar recht aan. 'Welke gasten?' Vroeg hij. Hij had geen idee hoe belangrijk het voor haar kon zijn. Hij interesseerde zich niet in muziek en vond het geen 'voorrecht' iets voor de adel te mogen doen.

'Uit Rome,' zei ik en ik peuterde aan het uiteinde van mijn jurk. 'Maar... de lord zei dat wanneer ik een fout maakte...' Hard beet ik nu op mijn lip. 'Dan zien jullie me niet meer terug, dan moet ik naar mijn familie toe op de boerderij.' Nee, mijn wens was het ook niet om alles voor de adel te doen, maar het was mijn werk en ik zong graag en voor adel zingen was toch wel knap eigenlijk.

Benjamin schudde zijn hoofd. 'Tsjonge, Amèlie, waar ben jij aan begonnen.' Hij keek haar schattend aan. 'Maar aan de andere kant, als Varlow je aanprijst.. Je moet wel heel goed zijn dan.' Hij klopte haar aarzelend op haar schouder. 'Nou, succes dan hè.'

'Ik wil mijn baan ook helemaal niet kwijt, maar ik kan niet weigeren Benjamin,' mompelde ik en ik keek kort naar mijn schouder. 'Ja nou... Dankjewel dan maar...' Was dit een afscheid?

Benjamin keek haar zwijgend aan, tot hij besefte dat hij nog iets wilde vragen. 'Amelie,' begon hij, 'Is er meer tussen jou en Elliot?'

'Meer tussen ons?'v roeg ik eventjes, maar toen drong de vraag pas echt tot me door. Moest ik liegen, moest ik eerlijk zijn? En wat was dan eerlijk? Elliot hield van mij, ik niet van hem, nog niet. Ik wist niet of ik van hem ging houden of niet en ik widle niet tegen Benjamin liegen, maar het zou alles zo moeilijk maken als ik hem de waarheid zou vertellen. Gelukkig redde een pijnscheut in mijn maag me. Ikklemde mijn kaken op elkaar en drukte mijn handen tegen mijn buik aan die pijnlijk samentrok. Zachtjes kreunde ik en ik klapte half naar voren zodat mijn buik samenging en mijn organen dichter bij elkaar zaten. Dit hielp meestal wel.

Geschrokken bracht Benjamin haar terug naar de keuken, naar de kokkin. Ze was dan wel bemoeizuchtig, doe kokkin was heel zorgzaam en ze hield zich meteen met Amèlie bezig, terwijl Benjamin het even overnam van haar.

De kokkin ontfermde zich over me alsof het mijn moeder was en hield wat kruiden onder me neus zodat ik rustig werd en de pijn een beetje wegging. 'Dankjewel,' mompelde ik en ik keek de wat dikkere vrouw dankbaar aan. 'Meisje, je gaat nog aan het weinige eten onderdoor,' zei ze en ze voelde aan mijn middel. 'Ik zal zorgen dat jij de volgende keer net iets meer krijgt als de rest.' Ik knikte dankbaar en wreef een traan bij mijn ogen weg. Mijn maag moest me niet zo voor schut zetten. Iedereen kon toch met zo weinig eten af?

'Anders ga je met mij mee, ontbijt wegbrengen. De restjes mag je altijd zelf opeten, en ik heb er niet zo veel aan.' Zei Benjamin om haar een beetje op te beuren. Met zijn gedachten was hij nog bij Elliot. Wat was hij van plan?

Ik knikte naar Benjamin en haalde eventjes een paar keer diep adem nog en rook weer aan de kruiden. 'Danku mevrouw, echt u bent geweldig,' zei ik en ik pakte borden aan van Benjamin.

Benjamin liet het werk weer aan de kokkin over en ging verder met het werk waar hij mee bezig was. Als hij een pauze had zou hij Elliot op gaan zoeken, wist hij. En boos worden.

Ik hielp ook weer en ik denk dat onze meet voorbij is.