Meditatieruimte

Demian draaide zich om. 'Luister goed naar mijn woorden. Een vriend van god is mijn vriend, zo niet dan weiger ik met u om te gaan.'

'Demain!' roep ik. Ik sta op en loop snel achter hem aan. 'Jij was de eerste met wie ik normaal kan praten! De bediendes zijn altijd te aardig tegen mij omdat ik adel ben en de edele mensen zijn te deftig. Jij was de eerste die zich niet zo gedroeg.' Ik ben het zat om de hele tijd vriendelijk te zijn.

Demian draaide zich om en keek haar neutraal aan. 'U moet weten dat ik niet normaal met u kan praten. Het is een zonde en het spijt me. U bent zeer aardig, maar ik kan op deze manier niet met u omgaan. De heer kijk mee.'

Ik ga zitten. Ik. Ben. Een. Zonde. Droevig kijk ik naar beneden. Ik voel me vreselijk. Zoiets heeft nog nooit iemand tegen me gezegt. Iedereen was altijd zo aardig. Het raakt me. Ik pak de thee en drink een slok.

Demian keek haar nog even aan en draaide zich toen om. Het was haar eigen schuld.

Hij ging de kamer uit. Ten minste, dat dacht ik. Toen werd ik boos. Hoe kon hij op die manier over mij praten? Als ik hem nog een keer tegen kom zal ik praten. Een zonde om met mij te praten?! Ik sta op en ruim de thee op. Dan zie ik dat Demain iets heeft laten liggen. Zijn jas ligt hier nog. Ik pak het en loop rustig de kamer uit.