De wijnkelder.

'Als je hem nou overhaalt gebeurt dat ook niet.' Drong hij aan, maar hij bleef haar vasthouden. Stiekem wilde hij zelf ook niet dat ze ging.

'Hm... tja, misschien is dat ook wel zo, weetje, laten we vanacht naar het bos gaan of morgen heel vroeg, dan vertel ik je alles wel..' zei ze rustig en ze liet hem met tegenzin toch los.

Benjamin knikte. 'Is goed. Ga jij als eerst naar boven?' Hij wenkte naar de trap. 'Hoe laat spreken we af?'

'Vier uur?' vroeg ze hem. Ze knikte en begon de trap op te lopen 'Ik zie je dan wel bij het pad voor het kasteel oke?' vroeg ze en ze liep snel door. Ze keek nog even achterom en zuchte, waarom was dit altijd zo moeilijk. 'Ik heb niets kunnen vinden, dank u' zei ze rustig en ze verliet de keuken.

Na een minuut of tien verliet ook Benjamin de wijnkelder en hij ging weer door met zijn werk. De kokkin knipoogde naar hem en hij gooide boos een streng knoflook naar haar toe. Bemoeizuchtig type.

Later
-

Benjamin moest gewoon weer aan het werk, maar was nog steeds van slag. Het bleef maar door zijn hoofd malen. Langzaam zocht hij de wijnflessen op die hij moest halen, maar zijn gedachten flitsten steeds weg.

Jayden rende naar de keuken. Ze vroeg snel waar Benjamin was en ze zeiden dat hij in de kelder was. Ze stormde naar beneden en bleef woedend staan 'Wat denk jij wel niet' schreeuwde ze boos 'Even iemand verminken en laten verkrachten of... ik wil er niet eens aan denken'

Benjamin liet de wijnflessen vallen die hij in zijn handen had. De glasscherven sprongen in het rond, en de rode vloeistof klotste over zijn broek. Hij draaide zich om en trok wit weg. Hij kon zich niet meer bedwingen. Dit was te veel. Tranen sprongen in zijn ogen. 'Ik kan er niet meer tegen. Wat heb ik gedaan.' Prevelde hij. Hij keek haar niet aan, maar keek dwars door haar heen. Het was een soort witte waas die hij zag, en haar woorden, de betekenis van haar woorden drongen niet eens tot hem door.

Jayden merkte niks, ze was boos en niet zo'n klein beetje ook 'Ja, wat je hebt gedaan ja... hoe durf je.. dat je Elliot wat wil doen oke, maar dit... nee dit had ik niet van je verwacht' snauwde ze woedend. Ze liep naar hem toe en bewoog haar hand voor zijn oge, maar hij staarde dwars door haar heen. Ze sloeg hem tegen zijn borst en keek hem boos aan. Hoe had hij er uberhaupt over na kunenn denken.

Met de klap schrok Benjamin wakker. 'Jayden, wat..' Begon hij en toen begon het hem een beetje te dagen. 'Hoe bedoel je, wat heb ik gedaan?' Hij keek haar verbaasd aan. Het was overweldigend. Wat bedoelde zij, ze wist toch niet dat hij zich versproken had? Die vreselijke verspreking, daar wist zij toch niets van?

'Hoe kon je... Amèlie ligt half dood op bed en spreekt traumatisch in haar slaap. Nee raak me niet aan, geen touw.. en ze zei je naam, hoe heb je hier uberhaupt aan durven denken' snauwde ze doordringend. Besefte hij het niet? Wat had hij. 'En je weet niet eens wat je gedaan hebt? Wat ben je toch een slechte leugenaar Benjamin'.

Benjamin fronste zijn wenkbrauwen. 'Ik lieg niet.' Zei hij oprecht. 'Ik ben altijd eerlijk tegen je, Jayden. Ik.. ik weet het.' Bracht hij er hortend uit. 'Ik had me nooit mogen verspreken. Dat was zo stom. Je hebt gelijk, het is mijn schuld dat ze verkracht is. Ik had beter op mijn woorden moeten letten.' Zijn schouders begonnen te schokken. 'Is ze.. is ze er erg aan toe?' Vroeg hij door zijn tranen heen.

'Versproken? Dus je hebt 'perongeluk' gezegd dat ze haar moesten verkrachten om weet ik veel wat voor reden. En wie heeft het gedaan? Ik hoop voor je dat het Vares niet was...' zei ze boos. Zijn tranen en het schokken van zijn schouders deden haar bijna medelijden hebben, maar het mocht niet, ze kon het nu niet even goed maken 'Hoe ze er bij ligt? Half dood, ze moet kruiden hebben om nog even in coma te blijven en zo minder pijn te hebben... Heb je gezien wat ze in haar buik gekerfd hebben verdomme' zei ze nog steeds woedend en ze trapte tegen het wijnrek aan. 'Waarom...' zei ze hem rustig, maar vol woede.

'Ja.' Zei Benjamin met gesmoorde stem. 'Ik zeg toch niet expres dat er iets is tussen Elliot en Amèlie. En ik heb niet gezegd dat ze haar moesten verkrachten. Dat zeg ik toch.' Hij keek haar aan, hij begreep haar niet, waarom was ze zo boos op hem, waarom geloofde ze hem niet. 'En het was wel Vares. Ik zag het aan zijn handschrift.' Hij liet zijn schouders hangen en tuurde naar de grond. 'Ik.. ik moest opendoen toen hij haar voor de deur had gelegd. Ze zag er vreselijk uit.'

'Ik heb ze niet gesproken, niets in hun hoofd gebracht.. Je weet hoe snel ze verbanden leggen.. één enkele verkeerde naam en kaboem ze gaan los, dat moet vooral jij weten, ik zou willen dat ik je kon geloven, maar ze praatte duidelijk over jou en zij is toch echt degene die hier kapot aan het gaan is' ging ze tekeer. 'Vooral Vares, vooral hij, als het nou ovis was geweest ofzo' zei ze hem boos 'Je moest opendoen.. wow, had er iets eerder wat tegen gedaan.. en ja ze ziet er nog steeds verschrikkelijk uit. Gekerfd, verwond en misbruikt' vervolgde ze.

'Ik kon toch niets meer doen! Ik was toch ook in shock, dat ze er zo aan toe was. Je moet me geloven!' Hij keek haar smekend aan, waarom geloofde ze hem niet? 'Het was Amos, maar Vares bespiedde ons. En ik wilde het zeggen om duidelijk te maken dat het moeilijk was Elliot te vermoorden.' Hij keek haar strak aan, waarom begreep ze hem niet, ze kende deze mensen ook.

'Dat kan me niet schelen... weet je hoevaak ze toen ik tijdelijk in het kamp zat naar me gekeken hebben. Ik begon te leven voor de verzetstrijders omdat ik de paar vrouwen die er waren zo sterk vond, die mannen en vooral Vares zijn moordenaars. Verkrachting is nog erger dan moord, het is traumatiserend en je zult er altijd nog last van hebben' ze spuugde de walgelijke woorden uit 'Jij bent altijd degene die goed op zijn woorden past, het kan gewoon niet zo zijn dat je je zo versproken hebt'.

'Het is zo..' Hij zakte van ellende op de grond. 'Jayden, waarom geloof je me niet. Wat heb je van hen gehoord?' Vroeg hij zachtjes.

'Ik? Ik heb niks van hen gehoord, ik heb gehoord wat Amèlie zei 'Benjamin.. slecht.. persoon' Hoe letterlijk wil je het hebben.. ze hebben haar met een touw vastgebonden..' nu liepen er tranen van woede over haar gezicht 'Ga nou niet zwak op de grond zitten, want je weet net zo goed als ik dat je dat niet bent' gromde ze.

Hij keek haar hulpeloos aan. 'Maar Jayden, dat is niet waar! Ik weet niet wat Amèlie heeft gehoord, maar..' Hij haperde even. 'Ik was daar voor Elliot zijn dood, ze riepen me. Ik vertelde dat dat nog moeilijk ging worden, omdat hij echt niet alleen zou gaan. Ik vertelde dat hij niet overgehaald kon worden, door Amèlie misschien, maar dat zou ze nooit doen. Het zou hun toch niet lukken. Ik had niet door dat die zin zo zou uitpakken.' Zijn stem haperde weer, en hij keek weer naar de grond. Die ene zin... hoe kon die nou zo fataal zijn.

'Je lokte het uit, dat hoor ik zelfs als je eerlijk bent, wat ik wel aanneem maar ik weet het gewoon niet meer oke, wie ik wel en niet moet geloven. Dit is een groot machtsspel en de pionnen weten nergens van' zei ze boos 'Benjamin... ' mompelde ze hoofdschuddend.

Hij stond op. Boos. Hij was klaar met dat zwakke gedoe. 'Jayden. Waarom geloof je me niet. Je moet me op mijn woord geloven. Dat had je beloofd. Ik lokte helemaal niets uit!' Verdriet had plaatsgemaakt voor woede, dat was altijd bij hem. Ze had het hem beloofd.

'Ja, dat had ik je beloofd, maar dit is te erg Benjamin... wie weet is ze over een uur wel dood' antwoorde ze. Hij begon altijd over die belofte, ja ze brak hem vaak want dan geloofde ze hem toch niet en achteraf had ze het beter wel kunnen doen, maar dit was zonder twijfel zijn schuld geweest. Het liefst zou ze hem een keer in zijn gezicht slaan om het op te helderen, maar ze wist dat hij veel harder kon slaan en liet het. 'Vares is een zak, je had gezien dat hij er bij stond.. je had nooit haar naam mogen uitspreken' siste ze.

'Vind je dat het mijn schuld is? En dat is een reden om je belofte te breken?' Hij keek haar aan, boos, gekwetst, schuldig. 'Je hebt gelijk.' Zuchtte hij. 'Het is mijn schuld. Ik kon weten dat Vares zich ermee zou bemoeien.' Hij wendde zijn gezicht af. 'Maar Jayden, het doet míj ook pijn. Ik dacht...' Hij haalde diep adem. 'Ik dacht dat ik bij jou wel steun kon verwachten. Ik heb niemand anders.' Tranen prikten in zijn ogen. Houd op, dacht hij. Alsjeblieft houd op. De woorden van Jayden prikten in zijn hart als messen vol gif. Hij ging op zijn knieën zitten en veegde de glassplinters bij elkaar. 'Ga asjeblieft weg.' Fluisterde hij.

Jayden zweeg even en keek naar Benjamin. Een dodelijke stilte creërde ze, maar die verbrak ze na een tijdje. Die woorden raakte haar, maar niet genoeg om al haar woede weg te vegen, eigenlijk werkte het helemaal niet. 'Weet je wel hoeveel pijn het haar doet en dan niet voor even, maar voor de rest van haar leven' zei ze zacht, maar ijzig en zeker van haar woorden. 'Als je wilt dat ik vertrek... dan zal ik gaan' zei ze er achteraan en ze draaide zich met een korte draai om om vervolgens de trap op te lopen, hoofdschuddend. Ze deed de deur van de kelder dicht en liep toen zonder om te kijken de keuken uit.