Jachtgebied

Demian liep met zijn pijl en boog in aanslag door het bos opzoek naar een dier. Hij wou iets groots voor haar en niet zo'n klein konijntje. In beide schoenen had hij nog een med zitten en ook nog een aan zijn riem. Er moest hier toch wel iets te vinden zijn?

Amos liep samen met Mavis door het jachtgebied, het zou nu zo ver zijn dat ze eindelijk één van die twee zouden kunnen uitroeien. De macht van de adelijken zou steeds verder afzwakken en dat idee hield hun op de been. Takken wegduwend liepen ze met zijn tweeën aan de linkerkant van het bos, dat was hun gebied.

Aan de rechterkant liepen Ovis en Vares. 'Doe eens wat zachter.' Fluisterde Vares boos naar Ovis, die niet erg voorzichtig door het bos heen stampte. 'Ach joh, we zijn er nog lang ni-...' Begon Ovis maar Vares trok hem al omlaag. Daar was Demian al. De twee kerels vergaten hun gekibbel en keken geconcentreerd naar de jongen, en ze wachtten op het teken van Amos en Mavis.

Demian hoorde vanalles kraken, maar zag niks. Nog steeds met gespannen boog liep hij verder en zo stil als maar kon.

Amos bleef stilstaan en gebaarde Mavis om dat ook te doen alleen die zag het niet en liep zo door, tegen Amos aan. Amos vloekte binnensmonds en Mavis hief verontschuldigend zijn armen op. Ze bleven achter de struiken zitten en gluurden er door heen. Ja, zoals verwacht stond daar Demian, de gehate. Amos was van plan het teken te gaan geven, als hij de anderen dan ook zag. 'Mav, zie jij ze?' vroeg hij zacht. Mavis keek goed en zag ze stil staan verderop, aan de andere kant. Hij knikte naar Amos en hij gaf het teken; het gefluit van een merel.

Vares en Ovis sprongen naar Demian toe. Stil zijn konden ze dan niet, maar vechten wel. Demian was al snel ingesloten en grijnzend bleven ze staan. Vares pakte zijn mes en ging ermee achter Demian staan, terwijl Ovis met een knuppel de tanden uit zijn mond sloeg.

Demian schoot de pijl uit schrik in iemands been en viel op de grond zijn pijn toen zijn mond vol met bloed zat. Hij spuugde het bloed en resten tand uit en keek op wie de dader was. 'Wie zijn jullie.' Zei hij raar zo zonder tanden en hij pakte de twee messen uit zijn schoenen.

Amos begon te lachen 'Wij zijn je ergste nachtmerrie en tevens het laatste dat je zult zien in deze wereld' zei hij achend en met zijn goedendag zwaaide hij een keertje. Mavis echter, was geraakt en lag op de grond te kermen van de pijn 'Mavis, stel je niet zo aan' mopperde Amos nog even. 'Nou jongetje, eens kijken hoeveel je voor je liefje over hebt' zei hij nog steeds zwaaiend met zijn goedendag.

Ovis liet zijn knuppel op het hoofd van Demian vallen en trok de pijl uit het been van Mavis en hielp hem overeind. Vares zat met een grijns van oor tot oor met zijn mes te spelen. 'Eens kijken hoe groot je pijngrens is. ' Zei hij en hij pakte één arm van Demian en zette zijn mes diep in zijn pols, en hij trok het mes er schuin doorheen, tussen de botten door. Hij liet het maar zitten toen hij het er niet uit kreeg, en pakte maar het mes die Demian hiervoor in zijn hand had.

Demian schreeuwde van de pijn en klemde zijn kaken op elkaar. Hij krek naar de jongen die sprak en stotterde. 'w-wat moet-te j-jullie?'

'Jou dood' was het enige wat Amos zij en hij haalde uit met zijn goede dag waarna die hard op de schouder van Demian neerkwam. Hij hoorde een krakend geluid en knikte tevreden. 'Eens kijken of je nu nog kan praten' zei hij grijnzend. Mavis lachte om Amos, wat er heel debiel uitzag en stond met de hulp van Ovis op. Hij trok zijn kleine werpmesjes en gooide er drie op een rij in zijn bovenbeen.

Ovis lachte mee, maar eigenlijk had hij geen zin om hier zo lang te blijven. Hij pakte zijn knuppel weer en sloeg er mee op Demian zijn kruis. Vares had meer zin in pijn lijden. 'En, heeft je geliefde overtuigend gespeeld toen ze je overhaalde te gaan jagen? Handig hè, zo'n meisje die zo gemakkelijk overstapt.' Ovis keek Vares niet-begrijpend aan. 'Hoezo, een geliefde?' Siste hij. 'Waarom zou een geliefde haar vriend verraden?' Maar Vares gebaarde dat hij stil moest zijn.

Demian gooide zijn andere mes moeilijk, maar krachtig naar een van de jongens en pakte zijn andere mes uit zijn riem, maar net op dat moment raakte de knuppel zijn edele delen waardoor Demian in elkaar kroop van de pijn zich gewoon niet meer kon bewegen van pijn. Toen de over Jayden begonnen schreeuwde hij door alle pijn heen. 'Leugens.'

'Leugens? Horen jullie dat jongens, we liegen, we staan even te verzinnen dat zijn mooie en o zo lieve bediende hem samen met die kokshulp, zoon van die smid en ook zijn eigen broer, niet verraden heeft.. nee dat zuigen we allemaal uit onze duim' zei Amos spottend en hij trapte tegen zijn been. Mavis kreeg het mes op zich af en het boorde zich diep in zijn arm. Hij had niet veel geluk vandaag. 'Ik heb gehoord dat je blind was geworden voor al het gevaar nadat ze je gezoend had... wat lief toch, maar hé, alles heeft zijn veradelijke kanten he' zei hij lachend en hij trapte nog een keer na de goedendag nog een keer in zijn arm te laten komen.

Ovis begreep een beetje wat er aan de hand was, en lachte maar mee. 'Ja prinsje, dit kasteel zit vol verraders. Dat had je moeten weten.' Zei hij smalend en hij pakte zijn knuppel weer. Vares trok het mes uit de arm van Mavis en duwde hem opzij. Die sukkel hadden ze toch niet nodig. Met twee messen, in elke hand één boog hij over Demian heen en hij begon zijn kleren kapot te snijden. Beverig keek hij naar de spieren van Demian. Wat was zijn werk toch heerlijk. Ovis dacht hier anders over en keek even weg, bekommerde zich maar over Mavis.

Demian sloot zijn ogen en bleef stil liggen. Nog steeds hevig trillend van de pijn, maar nu ook van haat en verdriet. De smid en de bediende had hij verwacht, maar zijn bloed eigen broer en zijn grote liefde waren een verrassing voor hem. Dit konden ze hem gewoon niet aandoen. Hij kon het niet geloven. Hij wou het niet geloven. Met zijn hand greep hij het mes van zijn riem en stak het recht omhoog naar de jongen die boven hem hing. Winnen kon hij al niet meer. Maar hier alleen zijn bloed zou hier vloeien.

'Ach, wat zie je er verdrietig uit, liefdesverdriet? Wat schattig' lachte Amos. Veras werd hard geraakt en Amos duwde hem van Demian af. Snel trok hij het mes uit zijn buik en keek woedend naar Demian 'Daar ga je spijt van krijgen' mompelde hij en hij trok met het mes een snee van zijn linkerschouder naar zijn rechterheup.

Veras sprong vloekend van Demian af en scheurde de kleding van Demian zijn huid om het tegen zijn wond te binden. Zijn handen zaten nog steeds krampachtig om de messen en hij scheurde de kleding reep voor reep af. Daarna maakte hij figuren in het vlees van Demian. Hij was het na al die jaren nog niet verleerd.
Ovis (was dus niet geraakt, Veras zat op Demian en is dus geraakt) zag hoe Veras het deed. Hij keek enorm tegen Veras op en deed hem na, met de kledingrepen van Demian, die van geweldig zacht satijn en fluweel gemaakt was, maar ook delen van leer voor een echte jagersoutfit, verbindde hij Mavis. Hij was nooit een echte vechtersbaas geweest, maar om bij de verzetstrijders te blijven moest hij dit soort dingen ook doen.

Demian schreeuwde van de pijn en hield zijn ogen dicht. Dit was dus het einde. Hij verloor al zoveel bloed dat hij zijn voeten amper voelde. Er waren nog maar een paar plekken die nog wat bloed kregen en eigenlijk was Demian daar wel blij om. Tussen al de pijn door had hij toch nog wat lichtpuntjes gevonden. Alles was bijna over.

Amos lachte 'Nou laten we de laatste slag eens toebrengen, nou Veras, aan jou de eer om wraak te nemen' zei hij grijnzend en hij stak hem een mes toe terwijl hij zelf nog de goedendag in zijn been drukte waardoor er nog meer bloed uitliep.

Veras grijnsde. Hij dacht even na, hoe kon hij het meest pijn bezorgen? Toen wist hij het. Hij sneed zijn edele geslachtsdeel af en liet het aan Demian zien. Hij pakte een bal en sneed het door, liet het vocht over het gezicht van Demian stromen. Daarna prikte hij zijn ogen uit. Het zou het laatste zijn wat Demian kon zien. Toen hij voelde dat Demian nog leefde sneed hij moeizaam, langzaam zijn hoofd eraf.

Demian schreeuwde het uit van de pijn tot hij letterlijk stikte in zijn adem. Toen hij echt niks meer voelde kon hij nog een seconden de opluchting voelen en hopen dat god hem opnam in zijn groep. Een witte flits was het laatste dat hij zag en daarmee was zijn leven voorbij. Hij was eindelijk veilig. Ver weg van die kwelgeesten.

Amos lachte 'O dat is echt gruwelijk' zei hij grijnzend. Mavis werd niet goed en keek weg. 'laten we hier nu maar snel weggaan, ze zullen hem zo wel vinden' zei hij en hij stond op, pakte zijn wapens en verdween zelf al in de bosjes. Mavis twijfelde nog even en rende hem toen achterna.

Ovis rende achter de andere aan. Hij kon het niet aanzien. Veras bleef nog even naar het lijk kijken, grijnzend. Nog maar een te gaan. Daarna schopte hij even tegen het hoofd van Demian, die wegrolde. De ogen bleven akelig, uitgestoken voor zich uit staren. Leeg. Er kwam pus uit. Daarna liep Veras ook weg.