Binnenplaats

Demian tilde haar op en liep snel naar binnen. Hij bracht haar naar haar kamer. Elliot bleef nog even nagenietend staan.

Petram stond op een kleine verhoging en keek naar de kist zonder lichaam erin. Alleen maar een hoofd dat ze eindelijk van de paal hadden afgehaald. Het lichaam was zo toegetakeld dat ze het al begraven hadden. 'Dames......Heren. We zijn hier vandaag om afscheid te nemen van een geweldige jongen. Hij had nog een grote toekomst in het verschiet en zou binnenkort gaan trouwen.' Petram keek even naar Jayden en keek toen weer snel voor zich uit. 'Ik kan hier wel gaan staan liegen en u vertellen dat hij in zijn slaap vredig is gestorven, maar dat kan ik niet. U moet en zal allen de waarheid weten.' Petram stopte even en probeerde rustig te blijven. 'Demian is vermoord door een brute groep verraders. Hij was om een nog onbekende reden in het bos jagen en kwam er niet meer leven uit. Hij is zo erg toegetakeld dat zijn lichaam in verschillende delen werd gevonden. Waarom weet ik niet. Wie weet ik ook niet. Deze daad moet bestraft worden en Demian. Ik beloof je dat de daders zullen sterven onder jou mes. Zodat jij hun nog kan wreken.' Petram liep naar de kist en legde er zijn hand op. 'Vergeef me voor al mijn fouten. Ik had beter moeten opletten en je moeten waarschuwen voor verraad.' Fluisterde hij tegen de kist. Petram bleef even staan en liep toen naar de vader van Demian en Elliot en legde zijn hand op zijn schouder. 'Het spijt me voor je.' Heer Varlow had het de afgelopen dagen niet droog gehouden, maar kon zich nu even onder bedwang houden. Rustig liep hij naar de verhoging en begon te spreken. 'Mijn zoon, je was alles voor me. Nooit heb ik ooit aan je getwijfeld en als ik dat wel deed, gaf jij mij mijn ongelijk.' Hij ademde moeilijk een keer in en keek naar de lucht. 'Moge god je goed hebben opgevangen en leef je nu in vrede. Niemand zal je daarboven storen.' Heer Varlow hield het verder niet meer en liep snel naar de kist van zijn zoon. 'Hou een plek voor me vrij. Ik zal snel genoeg jou volgen en een beter leven opzoeken.' mompelde hij en liep weer naar zijn plaats. 'Wil iemand nog spreken?' Vroeg Petram en wachtte op vrijwilligers.

Jayden slikte en ving de blik van Petram. Snel keek ze naar de grond. Toen hij vroeg wie er nog wou stak ze haar hand op en liep ze naar het verhoginkje toe. 'Zoals iedereen hier weet, zou hij binnenkort gaan trouwen. Hij hield van me en ik van hem, het had het mooiste moment van zijn leven moeten zijn en...' nu kreeg ze tranen in haar ogen 'En hij had nog een heel leven voor zich, de bruten die dit gedaan hebben zullen zeker gestraft worden want hun daad is onvergefelijk' vervolgde ze en ondertussen liepen er een paar tranen over haar wangen. 'Hierbij trek ik me terug uit de adel en zal ik mezelf weer als bediende te werk stellen' ging ze nog verder. 'Het doet te veel pijn om zonder hem van al die mooie dingen te genieten'. 'Ik wens hem toe dat zijn geloof hem helpt te overleven in het hiernamaals, want ik weet dat hij daar altijd trouw aan was, wat er ook gebeurde. Demian rust in vrede' sloot ze af en ze stapte van het verhoginkje af. Ze ging weer bij de anderen staan en keek naar de grond, met rode ogen, en er vielen een paar tranen op de grond.

Benjamin keek naar de ceremonie. Hij voelde zich misselijk worden, dat geklets hoe goed hij was, over God. Toen hij Jayden hoorde spreken keek hij haar aan, vol afschuw. Ze was een vieze verrader. En ze had tegen hem gelogen, dat was nog het ergste. Hij liet zijn blik over het hoofd van Demian glijden. Zo, die wilde dus Jayden vermoorden. Hij was heel erg toegetakeld, ze hadden zijn oogleden proberen dicht te doen maar je zag dat zijn ogen uitgeprikt waren en er liep een geel straaltje over zijn wang. Het was pus, maar het leek net een traan. Waarschijnlijk was Vares te werk gegaan, hij prikte altijd ogen uit.

Elliot liep rustig naar de verhoging. 'Veel mensen weten waarschijnlijk wel dat ik vaak ruzie had met Demian. Maar we waren broer. Geschapen uit hetzelfde vlees en bloed. We waren een en buiten de ruzies hielden we van elkaar. Nooit heb ik sorry kunnen zeggen voor mijn daden. Nooit heb ik sorry kunnen zeggen voor wat dan ook. Maar hij was er altijd voor me en ik had er vaker voor hem moeten zijn.' zei Elliot moeilijk en slikte moeilijk. 'Demian ik was trots dat jij mijn broer was en diegene die dit gedaan heeft zal zeker boeten.' Elliot liep met natte ogen naar de kist en fluisterde. 'Het spijt me.' Snel liep hij terug en ging een stukje achter zijn vader staan. Het zag er kinderlijk uit, maar het maakte hem niet uit. tranen wou hij nou echt niet laten zien.

Mijn mijn handen samen voor mijn jurk gevouwen, keek ik naar de grond en luisterde ik naar alle ontroerende woorden. Hoeveel zouden er liegen? Wat zou er waar zijn van wat ze zeiden? Ik werd misselijk van mijn gedachten bij hun woorden. Elliot, wou hij zichzelf wreken voor wat er was gebeurd? Had hij spijt wat er was gebeurd? En Jayden dan, ze moest er wel vanaf hebben geweten en dan zei ze dit. Stilletjes keek ik op naar de lord. Ik stond achter de adel, vlak achter Elliot, maar die ging naast zijn vader staan. Waarom leefde ik in dit kasteel waar alles bestond uit macht hebben, verraad en geld? Was Elliot maar een boerenjongen en ik nog steeds thuis.

Jayden keek om zich heen. Ze had alles gelogen, maar hoopte dat ze het niet gezien zouden hebben. Ze hoopte dat haar tranen overtuigend waren geweest. Ze zocht Benjamin met haar ogen in de menigte.

De ogen van Benjamin en Jayden ontmoetten haar even, en hij sloeg ze meteen neer. Hij draaide zich om en vluchtte weg, terug naar de boomhutten.

Petram liep naar de verhoging en zei. 'En nu verzoek ik iedereen om weg te gaan, dan kunnen zijn familie en vrienden hem gaan begraven.' Petram wachtte niet om te zien wat er gebeurde en liep naar Heer Varlow toe. Elliot keek even achter zich en zuchtte. Zijn speech was op de meeste delen gemeent.

Mijn blik ving die van Elliot op en ik boog eventjes naar hem en zijn familie en sloeg toen mijn ogen weer neer en liep langzaam neer. Ik besefte me nu pas hoe leeg ik me voelde wanneer ik weer bij Elliot weg moest. Iedereen liep weg en ik kon niet zomaar blijven staan. Dat zou ook nog eens heel asociaal zijn en een smeek om straf.

Jayden's ogen sperden even verder open en ze keek snel om zich heen. Ze liep snel tussen de mensen door, achter Benjamin aan. Ze duwde allerlei mensen aan de kant en verontschuldigde zich met het excuus dat ze tijd voor zich zelf nodig had. Zo rende ze, haar jurk een stukje optillend, achter hem aan.

Later

Elliot had alles gepland zoals een normale begravenis. Hij had dingen bepaalt zonder te weten wat het echt moest zijn. Zelf wou hij niet spreken, maar het moest wel. In de kist lag dan wel geen Jayden. maar wel haar mooiste jurk en wat andere persoonlijke spullen. Het kon heleaas niet anders.

De priester stond op een kleine verhoging. Het was maar een dienstmeid maar zo te zien waren er best veel mensen gekomen. 'Lieve dames en heren, wij zijn hier aanwezig om Jayden Rose Faylinn Cordoni te herdenken. Haar trouw zat in haar hart en nieren en iedereen die wat over haar wilt zeggen mag nu naar voren komen' sprak hij. Hij liep het kleine verhoginkje af en sloeg een kruisje. Hij hield niet van begrafenissen, er was altijd teveel verdriet dan.

Ik keek naar de mooie kist die ze had gekregen en dacht aan de spullen die erin lagen. Hoe kon het zijn dat haar lichaam niet terug was gevonden. de rillingen trokken over mijn rug heen en ik sloeg mijn oegn neer. Ik droeg een lange zwarte jurk en een hoedje met gaas voor mijn ogen. Nu iedereen wist dat we gingen trouwen, mocht ik bij hem staan en ik stond dan ook half achter hem, maar hield zijn hand strak vast. Mijn blik ging naar Benjamin en toen naar het verhoginkje. Ik durfde dat niet. Het zou waarschijnlijk alleen maar uitdraaien op huilen.

Benjamin keek rusteloos om hem heen. Zoveel mensen, waarom waren ze hier? Hij hoorde hier niet, hij moest hier weg. Zenuwachtig tikte hij met zijn voet op de grond. Hij keek naar Elliot, en zag dat de prins, ehh, koning er niet veel zin in had. Sukkel.

Elliot keek naar Benjamin en ook even naar Amèlie, maar het leek er niet op dat iemand zou beginnen met spreken. Hij stapte heel rustig naar voren en ging op de kleine verhoging staan. 'Zelf had ik met Jayden geen sterke persoonlijke band. Misschien had ik dat wel gewild. Na alle verhalen die ik van haar heb gehoord weet ik dat we een geweldig en geliefd persoon hebben verloren. Niet altijd even goed behandelt, maar altijd haarzelf gebleven. De wereld neemt te snel en teveel levens van ons weg, maar ze is naar een betere wereld. God heeft haar in zijn wereld binnengelaten en ze zal opnieuw leven. Altijd naar ons kijken en weten dat we altijd aan haar zullen blijven denken.' Elliot bleef nog een paar tellen staan en liep toen weer naar Amèlie.

De priester kreeg tranen in zijn ogen, zoals altijd op een begrafenis. Hij gooide een handvol bloemblaadjes over de kist.

Ik pakte in plaats van zijn hand nu zijn hele arm vast met mijn beide handen en drukte mijn kaken strak op elkaar. Ik wist dat het kwam omdat ik zoveel over haar had vertelt dat Elliot zo sprak. Ik keek heel kort naar hem op en toen weer naar de kist waar de priester bloemblaadjes over uit strooide. Ik miste haar verschrikkelijk. Mijn vriendin... Ik had haar ook gemist op de boerderij, bijna net zo erg als Elliot.

Esmée
Ik stond helemaal achteraan, amar was toch gekomen om na die tijd Benjamin misschien te steunen. Bovendien waren er sowieso veel mensen dus ik zou niet opvallen. Elliot sprak en ik kon me niet voorstellen waarom Benjamin hem zo haatte. Het meisje achter hem had duidelijk heel veel verdriet, maar haar geliefde was er nog. Benjamin moest wel het meeste verdriet hebben.

Benjamin voelde zich misselijk worden. Die toespraak van Elliot... Wat een leugenaar. Elliot haatte Jayden. Hij werd boos, woedend. Het kwam ook allemaal door Elliot en dit klotekasteel. Hij zette door de mensenmassa wat stappen richting elliot. Voorzichtig haalde hij zijn mes uit zijn riem. Het mes weerspiegelde zijn ogen. Ze waren kil, vol haat.

Elliot keek naar Amèlie en sloeg een arm om haar heen. Al was het een niet totaal gemeende toespraak. Het was goed verlopen. Hij keek wat rond en was Benjamin kwijt. Waar was hij gebleven.

De priester stapte naar zijn verhoging en schraapte zijn keel. 'Wilt er misschien nog iemand spreken? En anders gaan wij verder met deze uitvaart van dit geliefde meisje' zei hij tegen iedereen.

Ik zocht Benjamin. Hij moest toch ook iets over haar zeggen? Het was zijn... Hij had toch van haar gehouden? Ik draaide om, op zoek naar hem. Als reflex zette ik een stap voor Elliots rug zodat het mes dat hij hief, niet in zijn rug kwam, maar recht in mijn buik. Mijn longen sloegen enkele seconden dicht terwijl ik met mijn handen om het lemmet in elkaar zakte. Elliot was een soort muur waar ik langs gleed. Helaas. Het werd niet zwart voor mijn ogen, de pijn werd niet verdoofd maar bonsde scherp. Vanaf de wond tot in mijn hele buik en verder. Het was een schokkend gevoel waarop mijn ademhaling al snel mee ging.

Toen ik het zag, was het al te laat. Hoe had hij dat kunnen doen? Had ik me echt zo in hem vergist? Ik sloeg mijn handen voor mijn mond en begon toen te wijzen. Mede door mij, keek al snel iedereen naar het spektakel.

Hij was al snel bij Elliot en denken toen hij uithaalde deed hij ook niet. Alles gebeurde in een waas, zijn slachtoffer schreeuwde. Na een paar seconden had hij pas in de gaten wat er allemaal aan de hand was.

Amèlie. Ze lag op de grond. Bloed. Benjamin keek verbaasd naar Elliot. Hij... was niet geraakt? Amèlie. Voor dat hij na kon denken over zijn daad hadden sterke handen hem al vastgepakt. Hij.. hij had Amèlie neergestoken. Hoe was dat mogelijk?

Elliot draaide zich geschrokken om en zag zijn bruid vallen. Hij had totaal geen idee wat er gebeurde en bukte bij Amèlie. Hij keek haar smekend aan en schreeuwde om een dokter, maar er kwamen geen duidelijke woorden. Heel zijn hart verschrompelde. Voorzichtig ging hij met zijn hand door haar haren en zei zacht, maar gebroken. 'Dit komt allemaal goed. Ik beloof het je.' Iemand kwam naar hun toe gerend en keek naar de wond. Meteen riep hij hulp erbij en gingen er mensen spullen halen om de wond alleen al stabiel te maken om haar te verplaatsen.

De priester schreeuwde toen hij het zag. De jongen had haar neer gestoken. 'Wat is hier aan de hand' schreeuwde hij en hij was doodsbang maar rende naar amèlie toe om te kijken hoe erg de schade was. Hij riep samen met elliot om een dokter.