Kleine balzaal

http://www.google.nl/search?hl=nl&gl=nl&biw=320&bih=356&tbm=isch&sa=1&q=balzaal&btnG=#i=14

Rustig loop ik door de gangen van het kasteel, opweg naar mijn kamer. Opeens hoor ik gezang uit de kleine balzaal. De deur staat op een kier en ik gluur naar binnen. Degene die daar staat kan goed zingen. Voorzichtig sluip ik onopgemerkt naar binnen. Ik ga in de schaduw staan zodat degene die daar ook staat me niet ziet. Als ik goed kijk, nee, dat kan niet! Niet zij?! Hoe? Wat? Allerlei vragen schieten me naar binnen. Waarom staat Amelie, de dienstmeid, nou te zingen in de balzaal?

Het liedje stopte enik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kon ik nou 3 fouten maken terwijl ik nog maar zo weinig tijd had. Een paar keer haalde ik diep adem en toen begon ik weer opnieuw te zingen. het moest goed, ik kon niet anders! Ik kon Elliot niet teleurstellen evenals mijn ouders niet. Ze hadden het eindelijk wat beter sinds ik hier geld verdiende.

Toen ze klaar was met het tweede liedje begon ik te klappen en kwam de schaduw uit. 'Je kan mooi zingen voor een bediende. Waarvoor oefen je?' vraag ik. Ik heb de bediendes altijd aardig gevonden alleen Amelie mag ik totaal niet. En volgens mij mag zij mij ook niet.

Geschrokken keek ik naar Elizabeth en ik boog eventjes voor haar ook al ha dik daar niet zoveel zin in. 'Dat is denk ik nog een geheimpje mevrouw,' zei ik beleefd en ik keek naar de grond. Zou ik mogen vertellen dat ik ging op treden? Of zou ze anders boos op me worden als ik het niet zou vertellen.

'Zingen kan je ten minste wel!' zeg ik vriendelijk. Bediendes horen niet op te treden. Maar als ze het niet wil vertellen, dan blijft het maar zo. 'Maar je oefent wel ergens voor, omdat je steeds hetzelfde liedje zingt.'

'Ik maak fouten en ik kan geen fouten maken,' zei ik nu langzaam en ik keek naar de glimmende vloer. Hier hadden zoveel mensen op zitten boenen, dat kon niet anders. Ik zag zelfs mijn eigen lichaam een beetje in het spiegelbeeld.

'Is het belangrijk?' vraag ik. Ik vraag me af of ze het voor adel doet. Ik zie de onzekerheid in haar. 'Hee, moet je luisteren. Je kan geweldig zingen en ik hoor geen fouten, terwijl ik ook al heel lang zing. Wees niet zo onzeker over je foutjes,' probeer ik haar gerust te stellen.

Elliot kwam binnen met een jurk die hij speciaal voor haar had laten maken en keek verbaast naar Elizabeth. Beetje ongemakkelijk liep hij naar Amèlie en legde de jurk daar neer. Snel draaide hij zich weer naar Elizabeth en glimlachte. 'Vrouwe Thompson, wat doet u nou weer hier?' vroeg hij opgewekt.

Ik hoopte dat ik het niet te overdreven deed, maar ik ging een klein beetje achter Elliot staan. Ze deed zo aardig, maar ik vertrouwde nog steeds geen adel behalve Elliot. Hij was wel heel erg lief en leuk. Vrouwe Thompson zou me vast nooit in haar zachte bed laten slapen. Elliot wel en hij vond me leuk en ik geloofde n iet dat hij dat zomaar zei. Het was aardig dat ze dit allemaal zei, maar er waren ook echt fouten in.

'Ik hoorde iemand zingen en ik ging kijken. Toen bleek het Amelie te zijn. Is die jurk voor haar?' vraag ik me af. Zo'n nette jurk voor een dienstmeisje. Ik keek eens goed naar de jurk en toen naar Amelie. Ze zat verscholen achter Elliot. Bang, dacht ik.

'Ja,' Zei Elliot en glimlachte even naar Amèlie. 'Ik hoop dat hij goed past en anders laten we hem nog even aanpassen.' Zei hij en keek weer naar Elizabeth. 'Hoorde ik nou dat je een zangeres was?'

Hij zei dus dat de jurk voo rmij was dus waarschijnlijk mocht ze het wel weten. Ik pakte de jurk op en voelde aan ze zijdezachte stof die zo tussen mijn vingers door gleed. Als ik deze niet zou passen, ik moest hem gewoon aan! Al moest ik helemaal niets meer eten. 'Is het goed als ik de jurk even ga passen?' vroeg ik de twee.

'Geen zangeres, ik had gewoon een passie voor zingen. Maar dat doe ik nu niet meer, nooit meer,' zeg ik. Ik heb zo mijn redenen. 'En ja, ga je jurk maar passen,' zei ik een beetje bot. Het kan gewoon niet, een bediende die een even mooie jurk draagt als ik.

Elliot knikte naar Amèlie en keek toen weer naar Elizabeth. 'Gaat alles goed verder?' Vroeg hij en liep nog steeds een beetje moeilijk naar haar toe. 'Waarom zing je niet meer. Het is een gave van boven.' Al was Elliot niet gelovig, toch deed hij net alsof.

Snel liep ik weg en kleedde ik me om achte reen scherm. De jurk was zelfs een beetje te groot, maar er zat een korset in verwerkt en alsik er hard genoeg aan trok, dan zou hij wel passen. Ik trok dan ook hard totda tik bijna geen lucht kreeg en probeerde er toen een knoop in te leggen.

'Zingen was een deel van mijn leven, voordat ik hier terecht kwam. Ik ben gestopt met zingen toen ik mijn ouders niet meer zag. Ze zongen altijd samen met mij. Altijd,' zeg ik. Ik veeg een traan weg, maar het blijft onopgemerkt. Ik was wel benieuwd naar de jurk van Amelie.

'Ach, je kunt toch altijd opnieuw beginnen met zingen.' zei Elliot en ging op de rand van het podium zitten. 'Of vind je dat heel erg?'

Ik kwammet de touwtjes in mijn handen terug en hield ze goed strak. 'Vrouwe Thompson, zou u alstublieft mijn jurk kunnen vastknopen? Ik kan er zelf niet bij,' zei ik en ik keek kort naar Elliot. Het zou vreemder zijn wanneer ik het hem ging vragen.

'Het is iets te ingewikkeld,' zeg ik tegen hem. 'Natuurlijk wil ik je helpen,' zeg ik en ik loop achter Amelie aan naar achteren. 'Zo goed?' vraag ik. Dit voelt raar. Ik doe een bediende haar jurk vast. Ik doe een stap naar achteren.

Elliot keek hun glimlachend aan. 'Zit de jurk goed, of moet hij nog wat worden aangepast?'

Hij schoot weer wat losser toen zij hem vast deed, maa rik knikte toch naar haar. Ik voelde aan de zachtestof, maar merkte wel da thij bij mijn buik was te los zat. Twijfelend keek ik naar Elliot en toen naar de prachtige jurk. 'Hij is te mooi om opnieuw te laten maken meneer,' zie ik en ik sloegmijn ogen neer.

Ik ga op een stoel zitten. Heeft Elliot haar gecrasht of ze ging optreden? Zelf zal ik niet meer zingen tot ik weer bij mijn ouders ben. Ik ben van plan om over een jaar weer terug te gaan. Ik ben nu al bijna 6 jaar weg en mijn 22e verjaardag wil ik daar vieren. Over drie weken is mijn verjaardag en dan word ik 21.

'Het is maar een kleine moeite om hem te laten aanpassen.' Zei Elliot en bekeek de jurk aandachtig. 'Hij staat je echt prachtig.'

Ik voelde me ook werkelijk waar prachtig in de jurk ook al was hij wat te groot. "Knou, misschien wanneer hij wat harder wordt aangetrokken dat hij toch beter zit,' zei ik en ik keek kort naar vrouwe Thomspon die er een beetje buiten leek te vallen in het gesprek.