offeraltaar

In kleermakerszit, met mijn ogen gesloten, zatik boven op het offeraltaar. TOch bijna niemand kwam hier en ik had de rust nodig. Elliot was lief, amar vergde veel aandacht van me. Hij was gewond, liet me de hele dag zingen en ja dat wilde ik zelf ook, maar het kwam door zijn deal en dan nu was hij weer zo gewond binnen gekomen. Benjamin had het gedaan en waarom? Omdat hij me had willen b eschermen of wat dan ook. Ondanks mijn zwakke lichaam kon ik best voor mezelf zorgen, ik was niet dom! Voor me lag een hoopje gras met bloemen wat ik had weten aan te steken doormiddel van van vuurstenen. Terwijl ik hier zo ontspannen zat, zong ik toonladders, maar heel zachtjes.

Elliot had Benjamin laten roepen. Met de smoes dat hij iemand nodig had om hem te begeleiden naar het bos. Omdat hij nou niet bepaald goed kon lopen, dus ook niet optimaal in verdediging was. 'En haal hem snel.' Riep hij de bediende nog na en bleef op de rand van de fontein zitten mijn zijn messen en een pijl en boog.

Benjamin had het niet tegen kunnen houden, en hij wilde zich eigenlijk ook niet laten kennen, dus ging hij zonder morren mee. Wel had hij nog snel wat extra messen meegenomen. Toen hij Elliot zag keek hij hem uitdagend aan. Wat was het toch een zielig hoopje ellende.

Ik boog mijn nek helemaal naar links en daarna helemaal naar recht zodat mijn spieren opgerekt werden. Mijn ogen hield ik gesloten en mijn mond sloot ik nu ook. Na enkele minuten opeende ik toch mijn ogen en ik keek omhoog naar een dikke tak. Met enige moeite klom ik in de boom. Het gras brandde nog, maar het was nu net alsof er niemand was. Tegen de boomschors aan zakte ik een beetje in slaap.

Elliot stond op en zei droog. 'Kon dat niet sneller.' Hij liep richting het bos. Al lang had hij een plek gekozen. Al lang had hij op dit moment gewacht. De dood van de jongen die de dood van zijn broer regelde. Twee in een.

Benjamin liep twijfelend mee. Hij kon niet anders, maar voelde een dreiging. Wat was Elliot met hem van plan? Hij liep met Elliot mee naar een soort van tafel. Zijn vingers voelde het geruststellende metaal van het mes.

Ik hoorde takken kraken en opende mijn ogen, maar gaf zelf geen kick. Onder me zag ik twee jongens staan,Elliot en Benjamin. Wat waren die twee van plan? Ze haatte elkaar toch of niet?

Elliot liep naar de tafel en zag een na smeulend vuurtje. Hij keek er verbaasd naar en toen even naar Benjamin. 'Uhm, kun je dit verklaren?'

'Kan jij me vertellen wat je met mij van plan bent.' Vroeg Benjamin eerst. Hij gaf geen antwoord op de vraag. Natuurlijk wist hij dat niet, maar als Elliot wilde denken van wel moest hij dat beslist doen.

Ik hield me zo stil mogelijk, maar luisterde goed naar de twee. Wat waren ze van plan zo samen? Mijn adem hield ik bijna helemaal in.

Elliot stapte een stukje van hem af en trok een pijl uit de koker op zijn rug. Hij richtte hem op Benjamin en grijnsde. 'Ik kom hier afscheid nemen, voor altijd. Namens karma.'

Benjamin keek Elliot met open ogen aan. 'Dat bedoelde je dus met 'we zullen zien'.' Zijn hand sloot om het handvat van zijn mes, maar het werd nog moeilijk zich te verweren. 'Hoe haal je het in je hoofd?' Gromde hij. 'Dat je zo erg was, dat verwachtte ik niet. Maar wees dan ten minste een man en vecht eerlijk.'

Van de schrik viel ik uit de boom en belandde ik op de tafel. Kort kreunde ik, maar tegelijkertijd kwam ik omhoog. 'Jullie zijn echt...' Ik kneep mijn ogen samen en haalde diep adem. Ging het in hun hoofd alleen maar om moorden en wraak of zo?

Elliot schrok van Amèlie en liet zijn boog zakken. Hij liep naar haar toe en keek haar onderzoekend aan. 'Gaat het wel? Niks bezeerd?' Vroeg hij voor de zekerheid en keek even naar Benjamin. 'Dit zal nooit een eerlijk gevecht zijn, ik ben al dood voordat je aanvalt.'

Verbaasd liep Benjamin ook naar Amèlie toe, en hielp haar opstaan. 'Wat zijn we?' Vroeg hij en hij keek toen naar Elliot. 'Volgens mij was jij degene die mij wilde vermoorden, ik zou me alleen maar verdedigen.' Zei hij duidelijk.

Ik rukte me los uit beide hun armen enkeek ze boos aan. 'Houd op met aardig tegen me doen! Jullie zijn allebei slechte personen! Heel slecht, weten jullie dat? 'Elliot, jij geeft zomaar straffen en wil Benjamin vermoorden! Ben je helemaal gek geworden?' Ik keek nu naar Benjamin. 'En wat voor recht heb jij om Elliot pijn te doen? Ik heb niets, maar dan ook niets met jjou te maken!' Ja, ik was echt heel erg boos op ze.

'Amèlie je weet niet wat er tussen ons speelt.' Zei hij en keek haar smekend aan. Benjamin verpestte alles. Waarom was ze hier eigenlijk. 'Wat doe je hier eigenlijk?' Vroeg hij aan haar.

Benjamin schudde zijn hoofd. 'Ik had wel het recht hem pijn te doen. Als hij gewoon had uitgelegd wat hij voor je voelde had ik het waarschijnlijk niet gedaan, maar hij deed of hij jou gebruikte en wilde er niets over kwijt. Op dat punt kon ik mijn woede niet meer bedwingen, met de macht die ik hem geef kan hij nog verder gaan als Demian. Macht maakt gevaarlijk.' Hij slikte. Waarom deed hij eigenlijk moeite om Amèlie de waarheid te vertellen? Om Elliot pijn te doen.

'ik mag zijn waar ik wil zijn in mijn vrije tijd en ik word gek daar in het kasteel ja,' zei ik en ik stond op en voelde een beetje aan mijn pijnlijke rug. 'En wat gaat jou aan wat Elliot met mij wil doen en wat niet?' Ik was echt woest. 'Waarom kunnen jongens nooit praten of wat dan ook? waarom moeten jullie altijd elkaar pijn doen?' Ik keek naar het smeulende gras en liep toen boos een stukje weg.

Elliot liep achter haar aan en keek haar nog steeds smekend aan. 'Het spijt me Amèlie. Ik wist niet dat....dat.' Elliot bleef staan en keek naar de grond. Dat wist hij wel. Hij kon er niks aan doen. Die gedachten kwam op en voor hem moest die uitgevoerd worden. 'Zo zitten wij jongens gewoon in elkaar. Ik wou je niet boos maken, maar...'

'Het boeit me ook niet wat jullie allemaal in het kasteel uitspoken.' Zei Benjamin geïrriteerd. 'Of dat jullie van elkaar houden of niet. Maar ik heb andere ervaringen met hem dan jij, Amèlie. Hij heeft mij ook ooit zomaar aangevallen. Als hij een bedreiging vormt voor iemand van wie ik houd ben ik bereid dat terug te doen. Ik had niet gedacht dat hij me daarvoor zou willen vermoorden.'

'Je houdt niet van me!' schreeuwde ik nu boos naar Benjamin en toen keek ik naar Elliot. 'En ik heb je al die tijd verzorgd en je dank is iemand vermoorden? FIjn!' Ik raaskalde maar wat, maar waarom begrepen ze mijn woede niet? 'En ik ga ook niet meer zingen Elliot! Ik laat me lekker ontslaan, dan hoef ik hier niet meer te zijn! Hier waar eidereen elkaar vermoord alsof het niets is!' Van Demian wist ik nog nits.

Elliot keek haar geschrokken aan. Hij pakte haar hand en keek haar nog steeds smekend aan. 'Alsjeblieft Amèlie. Ik wou je niet kwetsen, ik wil je niet kwijt.' Zijn ogen werden nat en hij vond het totaal niet erg. 'Alsjeblieft. Ik hou van je ik. Zonder jou wil ik niet verder leven.'

Benjamin keek haar opgelaten aan. 'Nee, ik houd niet van je!' Zei hij, ook op een hardere toon. 'Snap je het niet? Ik houd van Jayden! Eerst die Demian, en als Elliot ook nog smerige spelletjes gaat spelen, hoe kan ik haar dan beschermen?' Hij slikte, bijna kregen zijn emoties de overhand. 'Maar hij krijgt me niet klein door te zeggen dat Jayden niet van me houd. Hij probeert alleen maar mensen kapot te maken, maar dat lukt hem niet. Als hij de macht heeft blijft hij van haar af.' Hij keek Elliot dwingend aan.