Ziekenzaal

Jayden werd al snel gehaald, met de opmerking dat ze snel moest zijn en de juiste spullen mee moest hebben. Antwoord geven op haar vragen zt er niet in, als ze maar snel was. Jayden voelde grote irritatie opkomen en voerde haar taak toch maar uit. Ze liep snel de ziekenzaal in en schrok van wat ze zag. 'Am?' zei ze zachtjes terwijl ze de spullen op het kastje zetten. Ze ging even op de rand van het bed zitten en keek naar Amèlie, de verpleegster compleet negerend.

'Heb je tijd om bij haar te blijven?' vroeg de verpleegster. 'Dan kan ik alles eventjes schoonmaken.' Het leek immers een vriendin van het meisje en dat zou handig voor me zijn. Amèlie, het meisje lag nog steeds bewusteloos, mar ze zou ontwaken binnen 5 minuten en eenpaar uur.

'Ja, ik blijf wel even' zei ze de verpleegster en ze bleef naar Amèlie kijken. Wat hadden ze met haar gedaan...

Er begon wat leven in me te komen en heel zachtjes draaide ik mijn hoofd in mijn slaap. Het duurde eventjes, maar toen begon ik zacht in mijn slaap te praten, zo diep was ik weg. 'Nee, raak me niet aan. God doe me dit niet aan,' mompelde ik angstig.

Jayden haalde haar hand over haar wang en luisterde naar wat ze zei 'Je bent nu veilig' mompelde ze als antwoord.

haar tedere hand maakte me alleen maar angstiger. 'Niet doen!' piepte ik. 'Nee, Elliot zal je... Nee! Geen touw!' Lange tijd was het weer stil. 'Dit kan Benjamin niet hebben gedan,' zei ik nu heel zachtjes, bijna niet te verstaan. 'Niet... Benjamin...' mompelde ik heel zachtjes weer en ik begon weer rustiger te worden. 'Benjamin... slecht... persoon...'

Jayden zag haar lippen bewegen maar hoorde het maar half 'Wat is er met Benjamin Am, wat is er...' vroeg ze haar en ze beet even op haar lip. Wat had Benjamin hier mee te maken.

Eventjes was ik stil, maar toen fluisterde ik: 'Verrader... Moest van... Benjamin. Mij,... aanraken... Zijn schuld.' Ik likte kort aan mijn lippen en sliep weer diep verder.

Jaydens hart sloeg een slag over, dit kon niet, was dit een leugen? Dat kon, maar niemand liegt in zijn of haar slaap. Ze had hem beloofd hem altijd te geloven, maar dit... Jayden keek naar haar dunne lichaam en legde haar hand op haar buik waardoor de jurk een beetje wegschoof en ze de wonden kon zien. Oke, dit kon geen leugen zijn. Ze stopte Amèlie nog een keer goed in. Waarom had hij dat gedaan.. het was.. te onbegrijpelijk. Tranen welden op maar ze veege ze boos weg. Ze stond op en riep een zuster die ze vroeg op haar te letten. Boos liep ze weg, ze zou hem zoeken en nee, nu was ze echt woedend. Als hij Elliot nou wat had aangedaan, maar Amèlie laten verkrachten of zelf verkrachten.. nee dit kon niet. Dat kon hij niet gedaan hebben, maar het leek er wel heel erg op, hij moest wel met een hele goede verklaring komen nu.

Daar lag ik weer, alleen in het koude bed. Ja, ik had het verschrikkelijk koud, maar tegelijkertijd was ik bang voor de warmte van wiens lichaam dan ooki en dat allemaal in mijn slaap.

Elliot kwam rustig binnen en twijfelde toch even. Hij dwong zichzelf om door te lopen en ging bij haar bed staan. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar wang en begon tegen haar te fluisteren. 'Hé, ik ben het Elliot.'

Ik sliep nog, maar zat tegen het randje van ontwaken aan. Zelf was ik een klein beetje beter al gaan liggen, maar ze hadden me plat vastgelegd in verband met mijn ribben.

'Ik weet niet of je me kan horen nu, maar ik ben er voor je. Ik zal er altijd zijn. Het spijt me dat je hier ligt door mij.' Zei hij en pakte haar hand vast. 'Ik had beter op je moeten letten en minder mensen moeten hebben die me haatte.'

Niet lang nadat hij weer stil was, opende ik mijn ogen. Heel langzaam en ik bedahct me wie er nu zo boven me hing. 'Elliot,' mompelde ik heel zachtjes. Ik kneep mijn ogen weer dicht en dacht diep na wat heftige hoofdpijn veroorzaakte. 'Waar ben ik... Wie ben ik?'

Elliot glimlachte, maar die verdween alweer snel toen ze vroeg wie ze was. 'Jij bent Amèlie.' Zei hij en wreef zacht over haar wang. 'Je ligt in de ziekenzaal, maar alles komt goed.' Zei hij en keek even om opzoek naar een zuster. 'Ze is wakker.' Riep hij naar de deur.

'Am... èlie?' vroeg ik en ik kneep mijn ogen samen. Wat had ik een pijn, wat had Amèlie gedaan? Ik hoorde voetstappen bij mijn bed en opende langzaam mijn ogen weer. DE vrouw vroeg me wie ik was en ik dacht eventjes na. 'Amèlie,' antwoordde ik, maar toen ze me vroeg welke dat het was, hoe oud ik was en wat er was gebeurd, had ik echt geen idee meer. 'Wat is er dan gebeurd?' Angst kwam op in mijn stem. Zoveel pijn kwam niet van zomaar vallen.

Elliot kneep zacht in haar hand en keek naar de dokter. 'Wat is er gebeurd? Wat is er aan de hand?' vroeg hij en keek weer maar Amèlie. 'Maar ze kende mijn naam nog wel.'

De zuster knikte heel langzaam en ik kneep zacht terug in deh and van Elliot die me wel bekend voor kwam. 'Ik weet niet wat er is gebeurd,' zei ik angstig. 'Was het erg?' vroeg ik Elliot nu. 'Misschien omdat je het laatste bent waar ze aan heeft gedacht... Misschien ben je een goede herinnering voor haar, die komen vaak al snel. Iets wat pas gebeurd is en mooi voor haar is,' klonk de stem van de zuster en ik drukte mijn hoofd in het kussen toen ze met haar hand aan mijn voorhoofd voelde. 'Oké meisje, ik zal je wat vertellen. Er is blijkbaar iets met je gebeurd wat je je zelf moet gaan herinneren en daar heb je alle tijd voor, beloofd. Ondertussen moet je in bed blijven liggen, je hebt een gebroken rib en een groot ei op je hoofd. Rust is dus belangrjk voor je herstel en je mag natuurlijk veel met hem praten,' zei ze met een glimlachje. Ik kniklte heel zachtjes en voelde toen de hoofdpijn. Gelukkig was ze weg toen ik mijn ogen weer open deed.

'Alles komt goed, ik blijf bij je.' Zei hij en schoof een krukje bij. 'We komen er samen wek uit.'

'DIt is best een... chique dokter voor ons als boeren,' mompelde ik en ik bleef naar zijn gezicht kijken. Elliot was immers mijn vriend en we woonde in hetzelfde dorp als ik. Laten zouden we vast trouwen en kinderen krijgen en boeren net zoals onze ouders.

Elliot lachte en schudde zijn hoofd. 'Ik ben geen boer. Ik ben van adel en jij bent een geweldige zangeres.' Zei hij en kuste haar hand.

Even was ik verbaasd. 'Van adel?' mompelde ik. Ik wist toch echt zeker dat ik een boer hoorde te zijn en waarom was hij mijn vriend dan? Was ik zangeres? 'Ben ik beroemd?' vroeg ik moeilijk en ik keek naar wat hij deed met mijn hand.

'Nee, je bent nog niet beroemd. Maar schat, je stem is zo mooi dat je wel beroemd moet worden.'

'Oh,' mompelde ik zachtjes en ik sloot mijn ogen. 'Maar... ik ben een boer toch?' vroeg ik nu. Was dan alles wat ik me herinnerde verkeerD?

'Als ik het me goed herinner was je vroeger boer, maar toen ben je naar het kasteel gekomen als dienstmeisje.' Zei hij en lachte even. Dit was best leuk.