Ziekenzaal

Mijn mond ging in een halve maan naar beneden. 'Je lacht me uit...' zei ik gekwetst en ik keek van hem weg. 'En ik... ik weet het gewoon niet en je lacht me uit.'

'Ooh nee, ik lag je toe. Ik meen het.' Zei hij en kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. 'Het spijt me, ik wou je niet kwetsen.'

Ik hield mijn ogen dicht en wist zachtjes mijn vrije hand op mijn voorhoofd te leggen. 'Ik weet helemaal neits meer, het is zo eng,' fluisterde ik nu. 'Vertel me alsjeblieft wat er gebeurd is, verzwijg het niet...'

'Ik zou willen dat ik het wist. Ik weet alleen dat je samen met Lethem naar het bos ging en jij bewusteloos terugkwam.' Zei hij en keek haar spijtig aan.

'Wie is dat?' vroeg ik en k stopte mijn hand weer onder de dekens. 'Maar... hoe kwam ik terug dan? Ik heb heel veel pijn...' Ik hield zijn hand goed strak vast en haalde diep adem.

'Dat weten we niet. Er waren maar twee getuigen. Jij en de dader en we weten niet wie dat is.' Zei hij en pakte haar hand met twee handen goed vast. 'Heb je honger? Je hebt mijn eten gemist dus je moet het inhalen.'

'Ik kan wel een maaltijd zonder eten' zei ik hem niet meer wetend hoe mager ik was. Mijn gedachten gingen naar wat er was gebewurd. De dader... Had de dader me voor de lol in elkaar geslagen? Er moest iets zijn dat achtergehouden werd, een tip die ik miste, maar mijn hoofd deed te pijn om erover na te denken.

Elliot schudde zijn hoofd. 'Je moet eten.' Zei hij en keek om zich heen. Hij zag een beker vloeibare prut staan en pakte die. 'Hier, dit is denk ik je maaltijd.'

'Het ziet er niet smakelijk uit,' mompelde ik, maar ik liet hem zijn gan gaan. Zelf kon ik immers niet omhoog komen of wat dan ook.

Elliot legde zijn hand achter haar rug rn trok haar heel voorzichtig een stukje omhoog. Liggend drinken werkt niet zo goed. Hij zette de beker tegen haar lippen en hield hem Een beetje schuin.

De pijn die ik voelde ik mijn buik was ondragelijk. Ik nam een paar slokje en sloot toen mijn mond. 'Het is smerig en ik heb genoeg,' mompelde ik.

'Amèlie, ik heb je gezworen dat ik je zou helpen met eten, dus ik eis dat je nog een paar slokken neemt.' Zei hij en hield de beker gewoon voor haar mond.

'Maart eat is er dan met me?' Vroeg ik en ik duwde de beker weg. 'Ik zit vol, alsjeblieft, ik zit vol...' Ik tilde nu zachtjes mijn deken op. 'Hoe zie ik eruit?'

Elliot zette de beker weg en legde haar weer rustig neer. Snel deed hij de deken weer omlaag en schudde zijn hoofd. 'Amèlie je was flauwgevallen omdat je niks at en omdat je veel te mager bent.' Zei hij en ging weer zitten op de kruk.

'Oh...' Zei ik twijfelend, maar ik had echtt geen honger mEer. Ik zat helemaal vol. 'Waarom mag ik mijn lichaam niet zien?' Vroeg ik hem en ik sloeg mijn ogen neer.

'Je mag het wel zien, maar het is niet nodig. Je kunt beter warm onder de dekens blijven.' Zei hij en keek naar de grond. Hij twijfelde of ze zou flippen als ze de tekst zag of als ze haar botten zag.

'Maar... Je wilt liever niet dat ik het zie,' zei ik hem en ik sloeg mijn ogen neer. 'Maar ik heb wel genoeg gegeten, echt waar...'

Elliot zuchtte en knikte. 'Ja, maar ik wil het zelf ook niet zien.' Zei hij en pakte haar hand weer vast. 'Het spijt me.'

Mijn onderlip begin te trillen en zachtjes begonnen de tranen weer over mijn wangen te lopen. 'Maar... Zie is er zo vreselijk uit?' Vroeg ik snikkend. 'En jij.m. Houd wel van me?'

'Je ziet er niet vreselijk uit. Je bent prachtig.' Zei hij en keek haar rechtsom haar ogen aan. 'Ik wil gewoon je wonden niet zien.'

Heel langzaam knikte ik en ik sloot mijn ogen weer. 'Ik ben zpo moe...' Mompelde ik nu. Misschirn wilde ik het ook wel niet zien.

'Ga dan slapen. Je verdient je rust.'

'Maaqr... dan ga je zeker weg,' mompelde ik. En ik had nog zoveel vragen, kon ik wel slapen met al die vragen in mijn hoofd? Ik moest weten wie en wat ik was.

'Ik blijf hier tot je slaapt en kom daarna zo snel mogelijk terug.'

Heel zachtjes en langzaam knikte ik. 'Oke... Wees er snel weer...' zei ik hem smekdn. Hij was tot nu toe de enigste die ik herkende namelijk.