Ziekenzaal

'Ik beloof je dat ik zo snel als ik maar kan terug ben.' Zei hij en kuste haar en keer.

Ik sloot mijn ogen en voelde zijn lippen, maar ze voelde niet heel behaaglijk. Kwam dat door mij? Door hem of iets anders?

Elliot pakte haar hand weer en glimlachte naar haar.

Ik sloot mijn ogen nu en viel al snel in slaap ondanks alle vragen.

Elliot bleef nog even zitten en liep toen naar zijn kamer.

Ik sliep. xd

Elliot kwam rustig binnen en ging weer op het krukje zitten. Hij keek hoe ze daar vredig lag ze slapen en zuchtte. Karma had hem gestraft en nam daarvoor een onschuldige.

Ik bleef rustig slapen en mompelde eventjes heel zachtjes. 'Elliot niet slecht,' fluisterde ik. Ik geloofde Jayden niet.

Elliot keek haar verbaasd aan. Natuurlijk was hij niet slecht. Hoe kon ze daar maar aan twijfelen? Met wie had ze gesproken?

Mjin droom sloeg om en ik begon flitsen te zien van wat er was gebeurd. Geschrokken opende ik mijn ogen en zag ik gelukkig Elliot zitten. 'Je bent er,' zei ik blij en opgelucht.

Elliot glimlachte naar haar toen ze wakker werd en knikte. 'Hoe gaat het met je?' Vroeg hij en pakte haar hand.

Het gaat,' zei ik en ik kneep in zijn hand. 'Ik was al eerder wakker, toen was Jayden hier,' zei ik hem blij.

Elliot kneep ook zacht in haar hand en glimlachte nog steeds. 'Kende je haar ook nog?' Vroeg hij nieuwsgierig. 'Je krijgt steeds meer herinneringen terug.'

'Nee,' zei ik eerlijk en ik keek naar onze handen. 'Maar ik ben dienstmeisje en jij zei dat ik zangeres ben,' zei ik met en klein pruillipje.

'Je bent een zangeres en dienstmeisje, maar voor mij ben je die prachtige zangeres waar ik op verliefd werd.'

Ik kleurde lichtrood en sloeg mijn ogen neer. 'Hoe ben ik verliefd op je geworden?' vroeg ik Elliot nu en ik glimlachte breed.

'Ik vond je altijd al leuk, maar toen ik je voor het eerst hoorde zingen sloeg mijn hart een slag over en wou ik je steeds meer zien.' Zei ij en keek naar de grond. Dit was zo raar om haar te vertellen.

'Kan ik zo goed zingen?' vroeg ik hem en ik legde zijn hand naast me neer op het kussen zodat ij wat dichterbij was, maar niet te dichtbij. 'En toen? Wat vond ik ervan?'v roeg ik.

'Ja, je stem is net een van een engel.' Zei hij overtuigend. 'Je vond het eerst raar, maar dat was ook wel logisch.'

Ik knikte zachtjes en sloot mijn ogen. 'Ik... kuste je... toen ik het zwaar had,' mompelde ik ineens zachtjes. Dat was tussen het flauwvallen geweest.

'Ja, toen je jezelf had uitgehongerd.' Zei hij en keek haar even aan. 'Daarom dat je nu wat meer moet eten.'

'Jayden heeft me nog met twe slokken geholpen,' zei ik hem nu trots en ik dacht aan waarom ik dat zou kunnen hebben doen. 'Deed ik dat expres?'

'Goedzo, dat gaat al de goede kant op.' Zei hij en klopte trots op haar schouder. 'Je had nooit honger en vond het niet nodig om te eten.'

'maar...' Kort was ik stil. 'Ik deed het toch neit om aandacht hè? ZO'n persoon ben ik toch niet?' vroeg ik nu een beetje angstig. Ik wilde niet zo zijn.

'Nee, dat is wel de laatste reden waar ik bij jou aan zou denken. Je zicht nooit aandacht.'