Ziekenzaal

Ik zuchtte opgelucht en sloot mijn ogen vermoeid. 'Heb ik nog ouders?' vroeg ik zachtjes.

Elliot vroeg zich af waar die vraag vandaan kwam. Het was nogal onverwacht. 'Volgens mij wel, maar je hebt ze, dacht ik, al lang niet meer gezien.'

'Houd ik niet van ze dan?' vroeg ik fronsend. 'Heb ik alleen ouders of ook broertjes en zusjes?'

'Nee, maar je bent hierheen gekomen zonder hun.' Elliot twijfelde en zuchtte. 'Het spijt me Amèlie. We hebben nooit echt over je familie gepraat.'

; Oh...' mompelde ik teleurgesteld en ik probeerde ze me echt te herinneren.

'Maar ik weet zeker dat je van ze hield.' Zei hij en kneep zacht in haar hand. 'En jij ook van hun.'

Heel zachtjes knikte ik en ik zuchtte opgelucht. 'Oké... als ik het weer weet, dan wil ik naar ze toe,' mompelde ik en ik keek naar het deken.

'Of we laten ze hierheen komen.' Zei hij en glimlachte naar haar. Wat zei hij nou? Hij kende haar ouders niet, maar als hij ooit met haar wou trouwen....Dan moest hij ze om haar hand vragen.

'Ja!' zei ik opgewekt en ik kek hem nu smekend aan. 'Wil je dat voor me doen?'

'Ja, ik zal zien wat ik kan regelen, maar dan moet jij je herinneren waar ze nou woonde.' Zei hij en dacht na hoe hij dit ooit voor elkaar wou krijgen.

'Op een boerderij,' zei ik twijfelend en ik dacht heel diep na. 'Aan de rand naast een riviertje...' Het kwam er twijfelend uit.

'Ik zal zien wat ik voor je kan regelen.' Zei hij en glimlachte naar haar. 'We komen er vast wel uit.'

'Dankjewel,' zei ik dankbaar en ik sloot mijn ogen weer en draaide mijn hoofd naar zijn hand toe. 'Ik heb ze dus al lang niet gezien?'

'Volgens mij niet.' Zei hij en tikte haar zacht op haar neus. 'Amèlie, kun je je al wat meer herinneren van alles?'

'Nee,' zei ik en ik keek naar zijn hand. 'Ik weet helemaal niets... Dat is beangstigend. Heel erg beangstigend.'

'Kun je je echt bijna niks herinneren. Niks meer dan toen je me voor het laatst zag? Niks meer dan toen?' Hij moest weten of er vooruitgang inkwam.

'Jayden heeft me dingen verteld, maar het klonk allemaal nieuw voor me,' zei ik eerlijk en ik zuchtte zachtjes.

'Het komt vast wel goed.' Zei hij en kuste haar op haar wang. 'Ik weet zeker dat het je lukt.'

Zachtjes knikte ik en ik drukte mijn lippen op elkaar. 'Jayden zei... Dat je... Ze mag je niet echt.'

'Wat zei ze?' Vroeg hij en keek haar verbaasd aan.

'Dat ze je neit zo aardig vind...' Ik sloeg mijn ogen neer. Wist hij dat helemaal niet dan?>

'Was dat het enige war ze zei?' want dan had ze het wel heel aardig geprobeerd te zeggen.

'Ik... weet het niet zo heel goed meer,' bekende ik eerlijk. 'Iets in die richting, maar ze geloofde wel dat je van me hield, dat wel,' zei ik hem en ik dacht aan wat Jayden had gezegd allemaal.

'Ja, ze is een goede vriend van je.' Zei hij en dacht nog steeds over haar ouders na.

'Ja, ik herkende haar wel, maar wist niet wie het was,' bekende ik eerlijk en ik besloot mijn hersens rust te geven en sloot mijn ogen. 'Kun je een liedje wat ik heb gezongen zingen?" Vroeg ik hem.