Ziekenzaal

'Wat niet? Ik ben niet genezen nee,' mompelde ik.

Elliot zuchte en trok zijn shirt een stukje op. 'Je verzorgde me, kun je je er iets van herinneren?'

Ik keek er een beetje geschrokken naar en schudde mijn hoofd. 'nee... het ziet er vreselijk uit. Ik kan zeker niet zo heel goed je verzorgen.'

'Jawel, je bent er heel goed in. Ik ben gewoon heel eigenwijs en had soms wat pech.' Zei hij. Hij wou Benjamin niet zwart maken. Wou hij wel, maar deed hij toch maar niet.

'Oh...' mompelde ik en ik rilde weer van de kou. 'Dus... dus ik was wel goed voor je?' vroeg ik hem.

'Ja, je was zonder twijfel de beste zuster die ik ooit heb gehad.' Zei hij en glimlachte naar haar. 'Heb je het koud?'

'Ja,' zei ik eerlijk en ik glimlachte om zijn woorden. Hij was echt heel erg lief.

'Zal ik nog een deken voor je halen, of misschien een warme kruik?' vroeg hij en keek zich heen naar wat er nog neer was.

'Beide?' vroeg ik en ik sloeg mijn ogen neer. Ik was vast heel erg lastig.

Elliot knikte en liep even naar de gang om daar een bediende te roepen. Rustig liep hij weer terug en glimlachte. 'Komt er zo aan.'

'Dankjewel,' zei ik en ik sloot mijn ogen. 'Als je nu maar blijft..'

'Ik blijf, maar ik moet straks ook je ouders nog even hierheen laten komen.' Zei hij en glimlachte naar haar. 'Het spijt me.'

'Ohja, nee dat mag,' mompelde ik en ik keek hem in de ogen. 'Het liefst nu meteen zodat ze zo snel mogelijk komen.'

De bediende kwam binnen en legde de kruik onder de deken en legde er nog een deken overheen. 'Ga maar slapen, dan ga ik ook zo snel mogelijk je ouders informeren.' Zei hij en kuste haar op haar voorhoofd.

'Kom meteen terug wanneer je klaar bent,' mompelde ik, maar ik liet me gewillig instoppen.

'Dat beloof ik.' Zei hij en glimlachte naar haar.

Langzaam gleden mijn ogen dicht en liet ik zijn hand vrij uit mijn hand.

Elliot bleef nog even staan en verliet toen de kamer.

Mijn ouders en broertjes en zusje waren naar hun eigen vertrek gegaan en ik lag half dood op het bed. Ze waren sowieso vermoeiend met zijn allen, maar ik had per se meegewild naar buiten en ik had geen spijt ook, ik had genoten, mar de pijn was zo groot. Was Elliot er nu maar. Gewoon om bij me te zijn, dat maakte me al gelukkig.

Elliot had gehoord dat het gezin weg was en ging rustig naar de ziekenzaal. 'Hoi Am.' Zei hij toen hij binnenkwam en liep rustig naar het bed. Hij keek haar verbaasd aan en pakte haar hand. 'Wat is er met jou gebeurd?'

Ik liep achter mijn zoon aan en keek naar het kleine, bleke meisje in het bed dat helemaal leek weg te vallen bij het grote bed. half glimlachende bleef ik op de achtergrond naar haar staan kijken.

Ik keek eventjes naar de man achter Elliot en was kort stil. Hierna keek ik naar ELliot en sloeg ik mijn ogen neer. 'Ik ging naar buiten... Het was geweldig, de wind eventjes in mijn haren voelen.'

Elliot keek haar verbaasd aan en kneep zacht in haar hand. 'Ik ben blij voor je, maar alsjeblieft doe dit jezelf niet aan. Je moet rusten.' Zei hij en kuste haar hand.

'De lucht was zo fijn,' mompelde ik en ik keek weer kort naar de man achter hem. 'Is dat je...' Ik dacht kort na. 'Bodyguard?' vroeg ik nu langzaam en twijfelend. Zijn hand hield ik meteen vast nu hij me toch had gekust.

Een glimlach kroop rond mijn lippen en ik schudde mijn hoofd. 'Ik ben zeer zeker niet zijn bodyguard vrouwe,' zei ik en ik kwam wat dichterbij.

Elliot glimlachte en schudde zijn hoofd. 'Dit is mijn vader.' Zei hij en stapte een stukje aan de kant, zodat ze hem beter kon zien. 'Vader dit is Amèlie.'

'Vader...' zei ik langzaam en ik liet hem mijn hand kussen. 'Oh.. Ik ben Amèlie,' mompelde ik en ik keek eventjes vluchtig naar Elliot. Dan zou het vast wel iemand anders zijn geweest die problemen had gehad met zijn vader. Of ik had het gedroomd, dat kon ook.

'Ja, ik ben zijn vader. Het is fijn je te ontmoeten, ik moet toch weten met wie mijn zoon gaat,' zei ik en ik kuste haar hand even als begroeting. 'Heer Varlow,' stelde ik mezelf voor.