Ziekenzaal

Elliot glimlachte en keek even naar Amèlie. Dacht ze nou serieus dat dit zijn bodyguard was? Nou, hij kon het haar ook niet kwalijk nemen. Ze wist het gewoon niet meer.

Ik sloot mijn ogen kort en legde mijn hand op mijn voorhoofd neer. 'Ze zijn heel erg druk met zijn allen,' bekende ik nu en ik keek weer naar Elliot. Ik vond het een beetje genant tegen zijn vader te praten.

Ik stond er bij en gebaarde toen iemand stoelen te brengen zodat we bij haar konden gaan zitten.

Elliot glimlachte en knikte. 'Ja, dat krijg je met jou familie.' Zei hij plagend en keek snel even naar zijn vader. 'Trouwens, Amèlie wees alsjeblieft eerlijk. Je ouders vonden me niet echt......leuk, toch?'

'Je stelde je niet voor aan mijn moeder...' zei ik twijfelend en ik sloeg mijn ogen neer. 'Dat vond ze niet zo leuk en mijn vader zei dat geld niet alles is, maar ik dacht zelfs dat je een boeren jongen was!' zei ik nu en mijn stem sloeg over. Daarvoor deed ik het toch helemaal niet.

Haar verhaal was een beetje onduidelijk en dus luisterde ik alleen maar en probeerde ik het te volgen.

Elliot knikte en keek naar de grond. 'Het maakt niet uit. Ik ga proberen om ze te laten zien dat niet alle adel is zoals in hun gedachten.' Hij wist gewoon dat ze van nature een hekel hadden aan adel.

Zachtjes knikte ik en ik haalde diep adem en keek eventjes twijfelend naar zijn vader. Ik mocht me niet aanstellen, maar ik had zoveel pijn. Zou ik Elliot vragen of hij om verdovende medicijnen voor me zou vragen? Zou hij dat niet erg vinden, de vader?

Ik keek op naar Elliot en besefte weer hoeveel hij van dit meisje moest houden, dat hij zulke woorden sprak.

'Wat hebben jullie eigenlijk gedaan buiten?' Vroeg hij om maar snel naar een ander onderwerp te gaan.

'Ze gingen naar de paarden,' zei ik met een glimlachje en ik hoopte dat Elliot uit zichzelf mijn hand weer vast zou pakken. Ik durfde niet met zijn vader erbij.

Ik ging op de stoel zitten die was neergezet en glimlachte breed. 'Dus je broertjes hebben stiekem op onze paarden gereden?'

Elliot glimlachte en keek even naar zijn vader. Hij keek snel weer naar Amèlie. 'En? Wat vonden ze ervan? Reden ze een beetje goed?' vroeg hij en pakte haar hand.

Zachtjes knikte ik en ik hield zijn hand goed vast. 'IK kan volgens mij ook paardrijden. Armand heeft het mij geleerd... Wat ik me kan herinneren.' Ik keek naar zijn vader. 'Het.. is toch niet erg?'

Langzaam schudde ik mijn hoofd. 'Nou, nee, omdat het jouw familie is,' zei ik haar. Eigenlijk mocht niemand behalve de stalknechten op onze paarden rijden.

Elliot keek even naar zijn vader. Het was raar om hem zo rustig te zien terwijl er boeren op zijn paarden hadden gereden. Hij moest het wel echt accepteren. 'Dat wil ik wel eens zien als je weer beter bent.'

'Heel graag,' zei ik nu met een grote glimlach en ik keek nog even kort naar zijn vader. 'Dankuwel heer,' zei ik en ik kneep zachtjes in de hand van Elliot. Zou zijn vader het goed vinden dat Elliot met me ging?

Ik dacht aan mijn gitzwarte paard Shadow en beet peinzend op mijn lip. 'Ja, het is al goed kind,' zei ik nu en ik keek kort om naar Elliot.

'Willen jullie war drinken?' Vroeg hij en keek even naar de twee en stond toen op. Rustig liep hij naar een dienblad en wachtte op antwoord.

Ik twijfelde en knikte toen. 'Mag ik kruidenthee,' vroeg ik zachtjes en ik kreeg een zenuwachtig glimlachje rond mijn mond.

Kort keek ik naar het meisje en besefte dat ze vast veel pijn had. Elliot moest me eens vertellen wat er nou precies met haar aan de hand was.

'Vader, wilt u niks?' vroeg Elliot voor de zekerheid en schonk voor Amèlie thee in. 'Heb je al gegeten Amèlie?' vroeg hij ook voor de zekerheid. Het mocht niet weer gebeuren.

'Oh sorry, Elliot,' zei ik afwezig en ik knikte. 'Doe maar wat water graag,'z ei ik en ik keek weer naar Amèlie.

'Nee.. Nog niet, ik was vol van de buitenlucht,' bekende ik en ik sloeg mijn ogen gegeneerd neer.

Elliot gaf Amèlie haar kruidenthee en schonk nog snel twee glazen water in. Hij gaf er een aan zijn vader en gaf Eem bediende de opdracht om eten voor Amèlie te halen.

Twijfelachtig hield ik het glas op de deken op mijn buik en keek ik ernaar. Het was warm, maa rik zou het ook niet liggend kunnen drinken. Overeind komen echter, daar had ik niet zo heel veel zin in.

Ik pakte het glas van Elliot aan en nam een slokje. Kort keek ik opzij naar Elliot en besloot het nu maar te vragen. Amèlie zou toch ook weten wat er met haar was. 'Wat heeft ze nou allemaal en wat is er gebeurd?' vroeg ik Elliot.

Elliot glimlachte even naar Amèlie, maar die verdween al snel toen zijn vader die vraag stelde. Rustig liep hij naar haar toe wn. Zette het kopje op het tafeltje langs haar bed. 'Ze heeft een harde klap op haar hoofd gehad waardoor ze niks meer weet.' Elliot hielp haar voorzichtig omhoog en pakte het kopje zodat ze kon drinken.

'Maar verder dan? Of heeft ze alleen maar hoofdpijn?' Vroeg ik nu, zijn hint in zijn toon niet begrijpend.

'Ik heb ook mijn ribben gebroken,' zei ik en ik liet me door Elliot helpen. Het zijn mijn ribben en hoofd en ik heb buikpijn van mijn ribben.' Ik nam een slokje van de thee en keek op naar Elliot. Zo was het toch?

'Ja, verder niks.' Zei Elliot met een deprimerende ondertoon. Hij kon het haar gewoon niet vertellen. Voorzichtig legde hij haar weer neer en zette de thee op het kastje.

Zijn ondertoon kwam door en ik viel stil. 'Oh oke...k mompelde ik en ik keek naar haar iele lichaampje.

Ik sloot mijn oger kort en luisterde naar zijn stem. Waarom deed hij zo? Was er meer met me aan de hand? I

Elliot ging weer zitten en keek naar de grond. Het was raar om tegen Amèlie en zijn vader te liegen.

Hoe kreeg ik zijn vader weg zodat ik Ellit kon vragen wat hij verzweeg. Ik sloeg mijn ogen neer en beet hard op mijn lip.

Ik zat hier en wilde zo wanneer we buiten de zaal waren, aan hem vragen wat er was.

Dit was een zeer ongemakkelijke stilte. Gelukkig kwam de bediende aan het nog zo'n etensprutje. Elliot pakte het aan en ging weet bij Amèlie staan. 'Nu al of wil je het dadelijk pas?'