Ziekenzaal

'M-maar...' Zei Elliot en keek om naar haar. 'Amèlie ik kan het niet. I-ik wil het niet.' Zei hij en kreeg zelf ook tranen in zijn ogen om haar zo te zien.

'Waarom eb ik buikpijn?' vroeg ik en ik kneep mijn ogen samen van verdriet en pijn. Lag ik maar in zijn armen in een weiland en keken we maar samen,r omantisch anaar de zonsondergang. Was er maar neits met mij.

'Kijk zelf maar.' Zei Elliot en keek weer uit het raam. Dit hoefde hij niet te zien. Dit was hem te erg.

'Naar mijn buik?'vroeg ik met trillende stem en ik keek naar zijn rug.

'Naar mijn buik?'vroeg ik met trillende stem en ik keek naar zijn rug.

'Ja,' Zei hij en keek even om. 'Naar je buik ja.' Snel draaide hij zich weer om en keek hij naar een boom in de verte.

Ik tilde langzaam het deken op en trko mijn jurk omhoog. Even drong het tot me door, maar toen zag ik grote tekens op mijn buik staan, geschreven alsof ze in me waren gekerfd en dat was waarschijnlijk ook wat was gebeurd. MIjn hart stond stil en snel liet ik het deken vallen. 'Wat... staat er?' vroeg ik met trllende stem. Op zijn kop lezen kon ik niet.

'Niet van Elliot Varlow, maar van MIJ.' Zei Elliot trillend. Het stond al ,sinds dat hij het had gelezen, op zijn netvlies gebrand.

Even was ik helemaal stil. 'Dat ben jij...' fluisterde ik zachtjes en ik voelde aan mijn buik. 'En... maar ik ben wel jouw vriendin... Ben ik niet van jou?' vroeg ik nu en ik barstte weer uit in tranen.

'Amèlie, je bent.....genomen door een ander.' Zei hij pijnlijk en werd weer misselijk. Snel voog hij de tranen uit zijn ogen en keek haar nog steeds niet aan.

'Ik ben...' Ik viel weer stil en begon te trillen over mijn hele lichaam. 'Maar... Ik heb nog nooit,' fluisterde ik nu en ik viel stil. Huilend verborg ik me nu onder de dekens. Dat kon helemaal niet waar zijn.

Elliot knikte en keek emotieloos uit het raam. 'Het is waar. Je was waarschijnlijk tegen, maar hij deed het.' Zei Elliot en moest zijn woede inhouden.

'Waarschijnlijk?' vroeg ik en mijn stem sloeg over. 'Anders zag ik er toch niet zo uit? Ik ben toch niet iemand die vreemd gaat? Dat ben ik toch niet?' vroeg ik nu half gillend terwijl ik door huilde. Waarom bleef hij daar staan, waaromw ilde hij me niet troosten?

'Nee, zo iemand ben je niet.' Elliot wist totaal niet wat hij nu moest denken. Net zoals in zijn kamer. Of het was juist teveel om over te denken. Teveel vragen en teveel antwoorden.

Ik bleef huilend in het bed liggen en de beelden schoten weer voor mijn ogen en maakten me kapot vanbinnten uit. Een naakte man... Pijn, een dreunende pijn. 'Nee, nee vertel een verhaal,' fluisterde ik nu angstig. Ik wilde de beelden niet zien.

Elliot merkte pas laat dat ze wat gezegd had en draaide zich rustig om. Nog steeds emotieloos liep hij naar het bed en ging op het krukje zitten. Nog steeds keek hij haar niet aan. Hij kon het niet. 'Waarover?'

'Iets... Haal de.. flitsen uit mijn hoofd, alsjeblieft,' fluisterde ik. 'Vertel... iets.' IK drukte mijn handen tegen mijn slapen aan en hield mijn ogen ver open want als ik ze sloot werd het erger. Nog steeds liepen de tranen langs mijn wangen. Hij hield toch van me?

Elliot dacht even na en begon toen iets te vertellen van haar hopelijk goede herinneringen. 'Weetje nog toen je voor het eerst stond te zingen en ik net het theater in kwam lopen. Ik gaf je een jurk en je stem liet me weggaan in een eigen wereld. Het pakte me in. Je was niet bestemd om eeuwig bediende te zijn.'

Ik werd iets rustiger en schudde zachtjes mijn hoofd. 'Wat... wat voor jurk?' vroeg ik nu om te proberen het me wel te herinneren.

'Een mooi grote opera jurk. Hij stond je prachtig.' Elliot keek even naar haar maar wendde zijn blik snel weer af. 'En toen ik bij Petram ging vragen of je mocht optreden, toen was je er ook. Je zette bloemen in een vaas.'

'En het mocht?' vroeg ik hem en ik werde weer een heel klein beetje rustig. Ik kneep nog steeds hard in het deken en hoopte op een beejte liefde van hem.

'Ja, maar met de voorwaarde dat als je een noot verkeerd zou zingen, dan zou je hier niet meer mogen werken.' Zei hij en zuchtte. Voorzichtig pakte hij haar hand, maar nog steeds keek hij haar niet aan.

Ik hield zijn hand strak vast en keek naar hem. 'En... en... deed ik het goed?' vroeg ik met trllende stem. Het deed nog steeds zoveelpijn.

'Je hebt nooit kunnen optreden. We hebben alleen veel kunnen oefenen.' Zei hij rustig en keek even naar haar.

'Oh...' zei ik en dan kon ik me dat inderdaad ook niet herinneren. 'Ik... Kan me wel herinneren dat we oefenden,' fluisterde ik en ik keek hem smekend in de ogen.