Ziekenzaal

'Wat kun je je allemaal herinneren?' Vroeg hij en legde zijn voorhoofd tegen haar hand aan.

'Ik weet dat ik me heel erg fijn bij je voel en... dat ik me dat ook al voelde voordat het gebeurde. En... dat we oefenden... En dat je me kuste toen ik me kutvoelde...'

Elliot knikte en kuste haar hand. 'Ja, dat klopt.'

'Houd.... je nu nog van me?' vroeg ik heel zachtjes en ik sloeg mijn ogen neer. Mijn ademhaling stokte en ik wref met mijn vrije hand langs mijn natte wangen.

Elliot keek verbaasd op. 'Hoe kan ik nou niet meer van je houden? Je bent mijn hart. Mijn alles.'

'Je... IK wil gwoon je troost,' zei ik en ik begon weer te huilen en ik sloeg mijn handen voor mijn ogen.

Elliot keek haar even aan en stond toen op. Hij ging op de rand van haar bed zitten en legde zijn hand op haar wang. Troosten ging niet zolang hij zichzelf niet eens gerust kon stellen.

Zijn warme hand stelde me iets gerust, maar ik begon wel weer zachtjes te huilen. 'Hoe.. kon dat gebeuren?' vroeg ik nu en ik probeerde bij hem te kruipen.

'Als ik dat wist, dan hadden er al lang mensen moeten boete. Helaas weet ik dat niet.' Zei hij en streelde haar wang.

Ik bleef snikken en drukte zijn hand wat dichter tegen mijn wang aan. 'Was ik alleen... Waarom ging ik naar het bos?' vroeg ik.

'Je was met een bewaker. Je wou gewoon even naar buiten en ik had hem meegestuurd voor als je flauw zou vallen.'

'En... waaromgebeurde dit dantoch?' vroeg ik verdrietig en ik keek naar zijn han.

'Ik weet het echt niet.' Zijn stem sloeg over en rustig streelde hij haar wang.

Ik stak mijn armen naar hem uit en hoopte dat hij me zelf zou knuffelen.

Elliot knuffelde haar en legde zijn hoofd op haar schouder. 'Het spijt me'

Ik drukte mijn gezicht tegen zijn schouder aan en snikte zachtjes. 'Waarvoor sorryz?' Voreg ik en ik hield hem met alle kracht in me, dicht bij me.

'Het is mijn schuld. Ik had je niet mogen laten gaan en dit is duidelijk mijn schuld. Als ik er niet was, dan was dit je nooit overkomen.' Elliot's ogen begonnen weer nat te worden, maar hij trok niet terug.

Ik wist niet of het zo was en het was verschrikkelijk om hem zo gekrenkt te horen. 'Maar... maar je stuurde een bewaker met me mee... Je... deed je best toch?'vroeg ik langzaam en ik bleef me aan hem vasthouden.

'Hij heeft het niet eens gehaald.' Zei Elliot en probeerde rustig te blijven.

'Hoe...' Ik viel stil en begon harder te snikken. 'Maaar... Waarom wilden ze mij dan? Waarpm zouden ze een bewaker vermoorden om mij te ver..m krachten...' Vroeg ik hem door mijn tranen heen.

'Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat ze... Mijn pesten.' Zei hij en probeerde allewoede weg te stoppen.

'Waarom zouden ze dat doen? Wie doen dat?' Vroeg ik en ik keek hem nu aan. Hij zag er zo sterk en zwal tegelijk uit.

'Ik weet het niet.' Elliot trok zich rustig terug en keek haar spijtig aan.

Ik keek hem in de ogen en pakte zijn handen vast. 'Wil je.... Altijd bij me blijven. Me niet meer alleen laten...' Wie wist wat ze me aan zouden doen om hem te pesten.

'Ik zal je nooit meer alleen laten. Als ik kon zou ik elke seconde van de dag bij je zijn.'