Ziekenzaal

'Waarom kan dat niet?' vroeg ik een beetje wanhopig en ik probeerde weer dichterbij te komen. Dat hijw as gaan jagen met zijn vader wist ik ook nog niet. Ook niet wat hun band was en is.

'Omdat Petram geen kinderen heeft en Demian dood is....' Zei hij en keek haar spijtig aan. 'Ik ben zijn opvolger en mijn vader is me nu aan het opleiden.'

Ik wreef in mijn ogen en kneep ze toen verdrietig samen. 'Dus,... dus ik moet hier...' Ik dacht aan mijn ouders en knikte heel langzaam. 'Ik... wil nooit meer de deuren buiten zonder jou.'

'Ik beloof je dat ik al mijn vrije tijd bij je zal doorbrengen en je ouders mogen wat mij betreft blijven.'

'TOt ik genezen ben?' vroeg ik en ik hield me aan hem vast. 'Mogen ze tot dan blijven?'

'Ja, dat lijkt me van wel. Ze mogen ook langer, maar je begrijpt toch wel dat als ze dat doen dat alles in hun boerderij wegrot.' Zei hij en streelde haar haren.

'Ohja...' zei ik en ik verborg mijn gezicht in zijn shirt. 'Ik... wil met ze mee naar de boerderij voor een tijdje. Tot ik alles weer weet. Totdat ik helemaal veilig ben,'fluisterde ik nu heel zachtjes. 'En jij moet mee.'

'Ik zou wel willen, maar...' zei hij spijtig. 'Ik kan niet. Ik mag hier niet weg.'

'Je.. maar er gaan zo vaak mensen op reis,' zei ik nu en mijn onderlip begon alweer te trillen. Ik was veel te emotioneel om een nee te krijgen.

'Ja, maar ik mag niet. Ik kan niet gaan.' Zei hij en keek haar nog steeds spijtig aan. 'Het komt omdat mijn opleiding net is begonnen.'

'Maar... als aanstaande koning moet je ook de mensen in de dorpen leren kennen,' fluisterde ik en ik hield zijn shirt vast en keek omhoog naar hem aangezien ik tegen zijn buik aanlag en me dicht tegen hem aandrukte.

'Nee Am. Ik kan echt niet gaan.' hij wou eigenlijk ook niet dat zij ging, maar hij wou haar niet tegenhouden. 'Iemand wil me v.... Ik. Kan niet gaan.

'Maar ik wil bij mijn ouders zijn,' snikte ik zachtjes en ik keek hem smekend in de ogen. 'En zij moeten naar huis...'

'Am, jij mag gaan. Ik vertrouw je familie en jij vertrouwt hun. Ze zullen goed op je letten. En als het echt nodig is, dan stuur ik een paar wachten met je mee. Als je maar gelukkig bent.'

'Maar ik wil ook bij jou zijn!' zei ik en ik verborg mijn gezicht wel. Dankzij hem was er wel dit met me gebeurd en misschien zou het mensen op het verkeerde spoor zetten wanneer ik wegging, maar kon ik wel weg bij he gaan?

Elliot schudde zijn hoofd en streelde haar haren. 'Am, het spijt me.'

Ik bleef mezelf verbergen en snikte zachtjes door. 'Denk je dat het goed voor me is als ik wegga?' vroeg ik zachtjes.

'Ja, het zal je vast wel goed doen.' "Nee stop haar, je kunt niet zonder haar." Riep zijn onderbewustzijn naar hem.

'En voor jou?' vroeg ik zachtjes en ik keek op naar zijn gezicht. 'Denk je dat het beter... is voor jou?' Ik wilde het antwoord misschien wel helemaal niet horen, maar ik moest overwegen om naar huis te gaan. Hier was ik in gevaar.

'Zolang jij veilig bent, dan gaat het goed met me.' Zei hij en hoorde weer allemaal rare stemmen door zijn hoofd die hem verkeerd advies gaven.

'Dus... je vind eigenlijk dat ik weg moet?'vroeg ik zachtjes en ik sloeg mijn ogen neer.

'Nee...' Zei hij en sloeg zijn arm om haar. 'Ik wil dat je veilig bent.'

'Wn waar ben ik het veiligst?' Vroeg ik hyem. 'In je armen of... Thuis.' Ik wilde wel en niet naar huis. Was hij niet mijn thuis geworden.

Elliot legde zijn Gand om haar wang en zei net kleine moeite. 'Bij mij ven je op dit moment niet veilig.' "Idioot je kunt niet zonder haar."

Mijn maag kroopp samen en het enige wat ik zei was: 'oh...k ik zou dus mee moeten met mijn ouders. 'Oke...' Verdrietig keek ik naar zijn shirt.