Ziekenzaal

'H-het spijt me, maar ik zie geen andere optie.' Zei hij en kuste haar. 'Het spijt me.'

'Zal je me missen?' Vroeg ik teijfelend en ik legde mijn hand op zijn wangf. 'Of wil jue dan dat ik niet meer terug kom?'

'Ik mis je nu al.' Zei hij en probeerde te glimlachen. 'Ik wil niet dat je gaat, maar ik wil nog liever dat je volledig hersteld.'

'Ik zal jou ook missen...' Mompelde ik en ik wenste dat ik veilig kon blijven bij Elliot. 'Dan... Wie vertelt het mijn ouders?'

'Samen.' Zei hij en glimlachte moeilijk. 'We vertellen het ze samen.'

'Oké...' mompelde ik zachtjes en ik sloeg mijn ogen neer. 'Samen dan... Ze zullen het wel fijn vinden toch?'v roeg ik hem. 'Maar... kom je me ook niet opzoeken?'

'Ik kan niks beloven, maar ik ga het wel proberen.' Zei hij en drukte zijn lippen zacht op die van haar.

Ik kuste hem terug en drukte beide handen zachtjes op zijn wangen. Zijn lippen voelden fijn, maar wekte meteen nare dingen op.

Elliot sloeg zijn armen goed om haar heen en kuste haar ook.

Ineens haalde ik uit met mijn kleine hand en sloeg ik hem tegen zijn kaak aan om me los te krijgen. Hijgend en geschrokken van mezelf bleek ik hem aankijken. Wat was dit? Hij had me niet verkracht.

Elliot trok zich geschrokken terug en keek haar verbaasd aan. 'A-am?' Vroeg hij verbaasd en pakte haar hand voor de zekerheid vast.

'Het spijt me,' fluisterde ik en ik begon meteen weer te huilen. 'Ik wil jeniet slaan!' Ik kneep mijn ogen dicht en sloeg mijn handen voor mijn ogen.

Elliot was heel erg in de war en wreef over haar rug. Hij wist nu niet meer wat hij moest zeggen.

Kwam dit door wat er was gebeurd? Het had me beangstigd, het zoenen en ineens had ik geslagen. Het was alsof hij het tegen mijn wil had gedaan terwijl ik het fijn vond om met hem te zoenen. Om bij hem te zijn. 'Het... is mijn schuld... Sorry! Gelukkig ga ik weg, dan kan ik je niet slaan!'

Elliot knikte en keek haar spijtig aan. 'Nee, je kunt er niks aandoen.' Zei hij en ging met zijn hand langs haar wang om een traan weg te vegen.

'Ik... wil je echt niet slaan hoor,' zei ik hem en ik bleef snikken. Waarom had ik dit in hemels naam gedaan?

'Ik weet het, het is niet erg.' Zei hij snel en probeerde haar weer rustig te krijgen.

'Heb je pijn?>' vroeg ik en ik opende mijn ogen en snikte nog een beetje. 'Nee toch?!'

'Ik kan wel ergens tegen.' Zei hij en glimlachte een beetje moeilijk. Er zat nou wel een rode plek op zijn kaak.

'Maar ik heb je wel pijn gedaan,' zei ik en mijn tranen liepen weer sneller over mijn wangen heen. 'Ik ben een monster!'

'Nee, Amèlie het is jou schuld niet. Ik vind het niet erg. Ik neem je niks kwalijk.' Zei hij en probeerde hij haar te troosten.

'Maar... maar ik kan maar beter naar huis,' snikte ik. 'Dan ben jij ook veilig voor mij..'

'Amèlie, ik ben nergens veilig voor je en dat wil ik ook niet zijn. Ik hou van je.' Zei hij en glimlachte oprecht.

Ik keek hem in de ogen en knikte heel langzaam. 'Ik ook van jou...' mompeld eik en ik wreef in mijn ogen. 'Maar... toch moet ik gaan...'

Elliot knikte en streelde haar haren. 'Het spijt me.'