Ziekenzaal

'Maar...' Kort was ik stil. Zou dat voor hem betekenen dat ik gewoon verdween? Dat hij met een ander meisje zou gaan, dat hij zou trouwen en alles wanneer ik weg was? 'Wat ga je doen als ik weg ben...' mompelde ik zachtjes.

Elliot twijfelde even en zei toen rustig. 'Mijn opleiding verder afmaken, denk ik.' Zei hij en dacht na. Gewoon het gebruikelijke. Zolang zijn vader geen roet in het eten gooide.

'En als die klaar is, word je dan koning?' vroeg ik twijfelend. Moeswt hij neit getrouwd zijn om koning te worden?

'Zolang als Petram leeft kan ik geen koning worden en als ik nog niet klaar ben daarvoor, dan is mijn vader het nog even. Alleen ik ben de wettelijke opvolger.'

Heel zachtjes knikte ik en ik staarde naar het deken. 'En als je er klaar voor bent en hij sterft? Wat doe je dan?' Ik peuterde nerveus aan het deken.

'Dan wordt ik koning.' Zei hij en glimlachte naar haar. 'Waarom wil je dat weten?'

'Om koning te worden... KOningen hebben altijd vrouwen,' zei ik en ik keek van hem weg.

Elliot keek haar verbaasd aan. 'Ik heb mijn vrouw al lang gevonden.' Zei hij en keek haar glimlachend aan. 'Niemand kan me dwingen van een ander te houden.'

'Wie?' vroeg ik bijna geluidsloos.

'Wie denk je dat het is?' Vroeg hij en tikte haar op haar neus.

'Elizabeth?' vroeg ik angstig. Iets in me zei dat ik haar helemaal niet mocht.

'Nee gekkie. Ik hou van jou.' Zei hij en glimlachte naar haar. Hoe kon ze nou denken dat hij met Elizabeth wou trouwen. De bemoeial.

'Maar... kun je met mij trouwen dan?' vroeg ik en ik keek weer naar hem om en pakte zijn hand nu vast.

'Ik moet toestemming van je vader hebben, maar als het zover is, dan mag dat. Ik vind dat dat mag en daar doe ik alles voor.'

Heel zachtjes knikte ik en ik kreeg een glimlach om mijn lippen. 'Dus je zou... Niet als ik wegga met iemand anders trouwen?'

'Ik zou nooit met iemand anders trouwen. Amèlie, je bent mijn alles.'

Dat gaf heel veel opluchting en ik sloot mijn ogen langzaam. 'Dan vertellen we het ze morgen,' mompelde ik heel zachtjes.

'Oke.' Zei hij zacht en kuste haar op haar voorhoofd.

'Blijf je bij me, ook als ik ga slapen?' vroeg ik hem twijfelend.

'Ja, natuurlijk blijf ik bij je.' Zei hij en streelde haar haren. 'Ik zou niet anders willen.'

Ik knikte heel zachtjes, opgelucht en sloot mijn ogen. 'Moet je niet nog wat eten El?' vroeg ik zachtjes.

'Ik niet, maar jij wel.' Zei hij en glimlachte naar haar.

'Maar jij moet toch ook eten?' Vroeg ik en ik keek hem vragend aan. Zelf zat ik echt nog vol en ik wilde eigenlijk gewoon slapen.

'Ik hoef niet te eten. Ik heb al gegeten. Jij moet juist eten.' Hij had echt geen honger. Zijn eetlust was minder geworden.

'Maar ik zit ook vol El,' zei ik en ik trok een pruillip. 'Ik heb bijna alles net opgedronken van je.\