Ziekenzaal

'Nee...' Fluisterde ik. 'Niet gaan..' Ik sloeg mijn ogen neer en werd weer helemaal rustig. De pijn werd ook minder.

'Nee Amèlie, ik laat jou niet lijden.' Zei hij en liep snel naar de gang. 'Iemand, kom even helpen.' Riep hij en liep snel weer terug.

Een zuster kwam eraan en liep naar mjin bed toe. 'Wat kan ik doen?' vroeg ze Elliot en ik slikte en kee naar mijn ribben. Het ging wel.

'Kunt u de pijn misschien verlagen of verkleinen?' Vroeg hij haar en keek even naar Amèlie.

'Uhm, we kunnen haar wat kruiden geven, amar op een nuchtere maag is dat nooit zo fijn.' Vragend keek ze me aan., 'Als je kan slapen, dan is dat het beste middel.' Zachtjes knikte ik en ik keek op naar Elliot.

'toch bedankt.' Zei hij en keek naar Amèlie. Ach, dan niet.

'Of kunt u niet slapen?' vroeg ze e en ik schudde zachtjes mijn hoofd. 'nee... ik werd alleen wakker. Het gaat wel...' Ik keek omhoog naar Elliot en slikte. Hopelijk kon ik straks slapen.

Elliot ging op het krukje zitten en keek van de een naar het ander.

'Msschien heb ik nog wat kruiden waarvan u onder zeil gaat. Die hoeft u niet in te nemen,' zei ze toen en ze keek me vragend aan. Heel langzaam knikte ik. 'Dat is wel goed..'

Misschien was ze dan wat rustiger in haar slaap.

De zuster liep weg en ik keek Elliot recht aan. 'Het had niet gehoeven...' zei ik hem zachtjes, maar ik pakte wel zijn hand.

'Dat moest wel.' Zei hij en kneep zacht in haar hand.

Ik mompelde its onverstaambaars en sloot mijn ogen alvast. 'Kom je er weer bij liggen?' Vroeg ik hem zo.

Elliot twijfelde even maar knikte toen. 'Ja, is goed.' Zei hij en ging op de rand zitten. Als ze dan maar niet weer flipte.

De zuster kwam eraan en keek even afwachtend naar ons. 'Ja?' Vroeg ze en ik knikte zachtjes. 'Ja...' Zei ik en ik rook al snel de heftige kruidengeur en niet veel later viel ik in slaap.

Elliot wachtte tot de zuster klaar was en ging toen langs haar liggen. Slapen lukte eerst niet, maar hij kon het toch niet weerstaan en viel ook in slaap.

Heel snel was ik weg en ook echt diep weg. Droomloos gelukkig.

Ellio slaapt

Later

Petram lag trillend op bed. Er liepen allemaal zusters op en neer om hem te helpen, maar niks leek te werken. 'Haal Varlow.' Mompelde Petram moeilijk. Zijn ogen waren helemaal rood, zijn stem was bijna weg en zijn huid zat onder rode vlekken en bulten.

Al snel kwam ik eraan en ik nam Elliot mee. Het zou vast niet lang duren totdat Petram zou sterven en ik voelde me schuldig, heel erg schuldig. Ik had slecht geslapen, maar dit viel gelukkig niet heel goed te zien. 'Opschieten zoon,' bromde ik hem gehaast toe en we liepen de ziekenkamer in. 'Petram! Heer!' riep ik toen ik hem zag en ik liep naar hem toe. 'Mijn God, wat is er met u gebeurd?' vroeg ik hem.

Petram draaide zijn hoofd en keek even naar Varlow. Een zuster kwam naar hem toe en verzocht hem niet te druk te zijn. De heer had rust nodig. Elliot liep snel achter zijn vader aan en keek geschrokken naar de heer. Hij leek wel op Mistra toen haar lichaam in aanraking was gekomen met....Nee, dat kon niet.

Ik kn ikte naar de zuster en ging naast Petram staan. Het was mijn gif, geurloos en eenmaal binnen maakte het je langzaam kapot, maar het was niet besmettelijk, niet gevaarlijk voor anderen. 'Wat is er met u gebeurd heer?' vroeg ik en ik ging naast hem zitten en keek hem ebzorgd aan. elaas wist ik maar al te goed wat er was gebeurd. Het was mijn schuld. Wat was ik nou voor een vader, voor een rechterhand?

Elliot liep achter zijn vader aan en keek onderzoekend naar Petram. Nee, dan kon niet. Het zou vast niet zo zijn. Petram schudde zijn hoofd en mompelde. 'Ik vertrouw je. Regel wat we hadden besproken.'

Ik knikte heel zachtjes en voelde een mes door mijn hart gaan. "Ik vertrouw je," waren zijn woorden. 'Natuurlijk, altijd voor u,' mompelde ik en ik pakte zijn hand vast. Kort keek ik om naar Elliot en toen weer naar Petram. Nee, zelfs dat zou ik niet doen. Elliot zou gewoon met Amèlie trouwen als hij dat wilde. Wat was ik toch een vreselijke, leugenachtige man. 'Maar... U gaat niet dood hoor,' mompelde ik moeilijk. 'U komt er gewoon bovenop!'

Petram schudde zijn hoofd en probeerde in zijn hand te knijpen, maar het lukte al niet meer. 'Mijn tijd is gekomen, neem wraak voor me.' Zei hij en keek even naar Elliot. Het kasteel was toch al verdoemd, die jongen was de enige redden. Dus veel vertrouwen had Petram er niet meer in. Elliot keek nog steeds ongelovig mee en keek af en toe ook naar zijn vader. Nee, hij had schuld. Hij kon niet liegen. Niet meer tegen Elliot.