Ziekenzaal

Ik keek naar het deken en kneep mijn ogen samen. Een traan liep langs mijn neus en snel wreef ik hem weg. Een man huilde niet en al helemaal niet bij zijn kinderen. 'Ik... Zal ik doen,' zei ik en ik hield zijn hand heel goed vast. 'Zoals u het wilde...'

Petram knikte en keek even naar Elliot. 'Doe wat je vader zegt.' Elliot knikte snel en keek naar de grond. Hij bedoelde blijkbaar luister naar diegene die hier schuld aan heeft. Hoe kon zijn vader dit nou doen en dan ook nog zo schijnheilig verbaasd zijn en verdrietig.

ZUsters kwamen en ik moest eventjes weg. 'Ik kom zo terug heer,' zei ik hem en ik liep naar de uitgang en bleef buiten de ziekenzaal staan en haalde mijn handen door mijn haren. Ik voelde me misselijk, misselijk van mezelf.

Petram liet de zusters hun gang gaan en Elliot liep zijn vader achterna. Op de gang keek hij me smerig aan en schudde zijn hoofd. 'Verrader.' Zei hij tegen hem en liep toen weg. Hij wou hier niet langer zijn met hem. Elliot was dan wel tegen Petram, maar als zijn vader dit deed, dan was hij ook tegen hem.

'Blijf hier!' riep ik boos en ik pakte hem bij zijn pols vast. 'Ik heb je leven gered ja,' siste ik hem toe. 'En dat van je... vrouw.' Ik keek hem met samengeknepen ogen aan. 'Als je dat niet accepteert... Dan ben je mijn zoon niet!' siste ik hem toe. 'Dan rijd ik naar haar toe en vermorod ik haar alsnog.' Het was vreselijk hem pijn te moeten doen, maar ik was één en al verrot.

Elliot trok zijn pols los en keek hem nog steeds smerig aan. 'Hoe ga je wraak nemen op jezelf? Hoe kun je zo blijven liegen tegen de man die je alles heeft gegeven. Als ik dit zie, dan weet ik genoeg.' Zei hij en stapte wat naar achter. 'Wie zegt dat ik je zoon nu wel wil zijn.'

Ik keek hem aan en trok mijn mes ineens. 'WIl je het uitvechten dan?' grmde ik. 'Of zal ik aan je meisje komen? Want als ik alles uit laat komen, trouw jij met een prinses ja. En zie je je meisje nooit meer terug!' Ik hield mijn mes op en was zo kwaad, maar vooral op mezelf.

Elliot keek naar het mes en stapte nog wat achteruit. 'Als jij haar iets aandoet, dan zal dit kasteel een andere opvolger moeten zoeken. Ik trouw met niemand anders, dan haar.' Zei Elliot en baalde dat hij zijn mes niet optijd in zijn jas had gedaan. 'Je was mijn vader al niet en nu heb je bewezen dat je het echt niet bent. Je kunt niet eens normaal met je zoon omgaan.'

'Omdat je niet accepteert wat ik voor jou en haar heb gedaan!' schreeuwde ik nu boos en iuk kneep mijn hand in het gladde, scherpe ijzer. 'Je had ook met een prinses kunnen moeten trouwen als ik dit niet had gedaan! En jij kent hem niet,' gromde ik hierna.

Elliot schudde nog even zijn hoofd en liep toen een stukje weg. 'Een goede vader koos niet de dood.'

Ik kneep mijn ogen samen en keek naar hem. 'Demian zou me begrjipen,' bromde ik en ik liet het bebloede mes vallen en liep toen weer naar de deur toe. Ik hield mijn hand tegen mijn buik aan en wachtte af.

Elliot negeerde hem en liep gewoon door. Geweldig nu nog ruzie met zijn vader. Dit werd nog een leuke tijd van schelden en tranen. Petram pakte de pils van een van de zusters en zei. 'Laat het, het is al te laat.'

Ik kwam binnen en keek om het hoekje. Hij lag op het punt van sterven en ik beet hard op mijn lip terwijl ik naar hem bleef kijken.

Petra stuurde ze weg en keek naar het plafond. Dit was dan het einde. Met wat moeite vouwde hij zijn handen in elkaar en zei in zijn hoofd een gebed op.

Ik bleef bij zijn voeteneinde staan en hield mijn ogen op het deken gericht. In mijn hoofd bad ik ook en ik dacht aan Elliot, aan het verdere leven en vooral aan of God en Petram me konden vergeven.

Petram keek even naar hem en zei. 'Regel alles, tot hij er klaar voor is.' Het was best onverstaanbaar, maar hij zou het vast wel snappen.

Ik keek op en knikte heel zachtjes. 'Beloofd,' mompelde ik. Ik kon alles regelen, op mijn manier, maar het kwam geregeld. Tot hij er klaar voor was.' Ik slikte en liep naaqr hem toe. 'We zullen uw land goed besturen, beloofd,' mompelde ik en ik legde een hand op zijn voorhoofd.

'Het is niet meer mijn land.' Hij hoestte een keer moeilijk en duwde zijn hand weg. 'Het is nu van jou tot je zoon er klaar voor is.'

Ik knikte en hield zijn hand zachtjes vast. 'U zult het vast goed hebben in de hemel. U heeft uw rust verdiend,' fluisterde ik.

'We zullen zien.' Zei hij en hield met moeite zijn ogen open. 'Zorg dat Elliot ons niet verraad.' Het kon hem niet schelen hoeveel troostende woorden Varlow nog zou zeggen. Hij moest zeker zijn dat zijn rijk veilig is.

Heel zzachtjes knikteik. 'Hij zal niet aan de macht komen als ik er niet zeker van ben,' zei ik hem geruststellend.

Petram hield zijn ogen niet meer open en zei nog. 'Vaarwel, mijn vriend.' Hij kneep heel moeilijk in zijn hand en alles verslapte toen.

Ik barstte in gesnik uit en zakte naast zijn bed neer en hield zijn hand goed vast. 'Nee...' fluisterde ik en ik haatte mezelf om wat ik had gedaan. Mijn eigen zoon vond het niet eens goed dat ik dit voor hem had gedaan. Wat was ik voor een man?

Dood