Ziekenzaal

Elliot zuchtte en ging op de rand van haar bed zitten. 'Ja, maar daar dacht ik toen nog niet aan.'

Ik gluurde over het deken heen en keek naar hem. 'Ben je daar nu niet meer boos over?' vroeg ik zachtjes.

'Nee,' Zei hij en schudde zijn hoofd. 'ik ben niet meer boos.'

Ik was eventjes stil en keek hem aan. Waarom zei hij niets over wat ik had gezegd voordat ik dacht dat ik zou sterven?

'Niet meer sinds ik bevestiging kreeg dat er misschien wel iets was.' Zei hij en glimlachte naar haar.

Ik kreeg een glimlachje om mijn lippen en akte zijn hand zachtjes weer vast. 'Ik dacht dat ik zou sterven ik besefte dat ik datniet kon doen zonder jou te laten weten dat ik wel iets voelde. Want ik voel wel iets...'

Elliot glimlachte naar haar en kuste haar hand. 'Gelukkig ben je niet gestorven.'

'Nee, maar ik... had de hoop al opgegeven,' bekende ik eerlijk.

Elliot legde zijn hand op haar wang en glimlachte. 'Nooit je hoop opgeven.'

Ik keek naar hem en toen rond. Er was niemand meer en ik pakte zijn hand op mijn wang vsat. 'Mag ik nog een kus dan,' voreg ik zachtjes.

'Wat u maar wilt.' Zei hij en drukte zacht zijn lippen op die van haar.

Zachtjes legde ik mijn handen op zijn wangen neer en kuste ik hem terug op zijn zzachte lippen. Mijn hart begon hart te kloppen en ik wist dat ik van hem was gaan houden.

Elliot trok heel rustig terug en fluisterde. 'Ik hou van je.'

Eventjes was ik stil, maar toen antwoorde ik toch. 'Ik ook van jou.' Fluisterde ik terug.

Elliot wou zichzelf knijpen om te zien of hij niet droomde. Ditmocht hij niet dromen. Dit was te mooi.

Ik sloot mijn ogen en liet me weer in het bed zakken. 'Het is zo koud nu...' Mompelde ik.

Elliot keek haar even aan. 'Kan ik nog wat voor je regelen? Een deken of thee?'

Eventjes twijfelde ik. 'Je mag zeker niet naast me liggen,' zei ik en ik begon te blozen.

Elliot schudde zijn hoofd. 'Maar regels zijn er om te breken.' Zei hij en glimlachte.

Ik glimlachte dankbaar en schoof voor hem met moeite een stukje op. Hij zou vast warmer zijn dan het dikste deken.

Elliot ging langs haar liggen en glimlachte naar haar.

Ik draaide een beetje zodat mijn hoofd op zijn borst kwam en sloot mijn ogen. 'Dus mensen mogen het weten?' Vroeg ik zachtjes, want de dokters zouden zo we terug komen?

'Ja, ze mogen het weten.' Zei hij met een lichte twijfeling. Waarom ook niet? Petram kon hem niks meer doen nu Demian dood was.

Ik sloot mijn ogen tevreden en legde mijn hand op zijn borst neer naast mijn hoofd. Dat was fijn, dan hoefde ik het ook niet te verbergen en te liegen.

Elliot sloeg zijn arm om haar heen en tikte haar op haar neus. 'Beloof me dat je me nooit meer zo laat schrikken.'