Ziekenzaal

'Ik doe mijn best,'z ei ik hem eerlijk en ik wreef door mijn haren. 'Maar help me alsjeblieft met eten, want ik voel zelf geen honger meer. Wanneer jij gaat eten, moet ik ook eten...'

Elliot knikte en kuste haar op haar kruin. 'Je eet gewoon met me mee.'

'Maar niet zoveel,' mompelde ik en ik wreef in mijn ogen.

'We zien dan wel weer.' Zei hij en streelde haar haren.

Ik viel in slaap zodat ik hier zo binnengebracht kan worden en verzorgd

Later
-



Voorzichtig legde hij Amèlie neer en hij riep een zuster. De schuld knaagde nu al aan hem, maar nu werd hij ook boos. Boos op de verzetstrijders. Waarom konden ze niet gewoon Elliot vermoorden? Waarom konden ze niet van Amèlie afblijven?

Ik, Emmanuella, ook wel Emmy genoemd, was een zuster hier, maar mocht ook doktersklusjes doen waneer de dokter er zelf niet was. Ik kwam aangesneld en zag het naakte meisje op het bed liggen. Het eerste wat ik deed wat een deken over haar heen leggen. Mannen mochten niet zomaar het lichaam van een vrouw zien en ik keek op naar Benjamin. 'U kunt beter eventjes afstand nemen,' zei ik en toen hij dat een beetje deed, keek ik onder het deken naar haar buik. Er was op geschreven en zat onder het bloed. 'Haal de heer Varlow,' zei ik nu en mijn ogen sperden wijd open.

Benjamin knikte. 'Natuurlijk mevrouw.' Zei hij beverig. Hij had geleerd dat je niet alleen tegen de adel, maar ook tegen dokters en verpleegsters altijd beleefd moest zijn. Hij draaide zich om en aarzelde. Hij wilde Elliot helemaal niet halen. Hij kon die jongen vast niet eens aankijken. Hij wilde Elliot kwijt, maar Amèlie mocht geen pijn lijden. Dat gunde hij haar niet. En nu hadden ze allebei pijn, door hem. Amèlie, verkracht... hij kon het niet geloven, had hij dat veroorzaakt?

'Opschieten knul!' riep ik nu naar hem en ik maakte een ga-weggebaar. 'Ze is misschien wel in levensgevaar!' Ik trok me nu niets meer van hem aan en luisterde naar haar ademhaling en voelde haar hartslag. Ze had het heel erg en ik pakte kruiden en hield deze onder hjaar neus zodat ze nog even onder bewustzijn zou blijven. Wakker worden zou haar situatie alleen maar verslechteren. Ik pakte spullen die de wonden schoon konden maken en deed dit. Hierna legde ik er iets over en daarover het deken. 'Haal kelren voor haar!' gebood ik een andere en ik voelde nu aan het ei op haar hoofd. Ze was of hard geslagen, of hard ergens op neergekomen en waaschijnlijk geslagen. Het leek me tenminste dat er iets met haar was gedaan.

Benjamin rende naar de kamer van Elliot. Hij klopte niet aan, maar zwaaide de deur meteen open. 'Er is iets heel ergs gebeurd met Amèlie.' Stamelde hij. 'En denk maar niet dat ik jou hiervoor wil waarschuwen, maar het lijkt me misschien beter voor Amèlie zelf.' Stamelde hij en hij draaide zich meteen weer om en rende weer terug naar de ziekenzaal.

Elliot schoot omhoog toen hij binnenkwam, maar stond toen meteen op. Hij rende/hinkte/strompelde zo snel als hij kon naar de ziekenzaal. Toen hij er binnen kwam keek hij van een afstandje naar Amèlie. Ze was zo wit. Hij bleef naar haar staren en durfde niet dichterbij te komen. Hij wou niet zien wat er nog meer met haar was. 'W-watt is is er geb-beurd?' Vroeg hij stotterend aan wie er dan ook maar in de ruimte stond.

Ik bekommerde me niet om de mjensen rond me. TOen ik kleren aangeboden kreeg, hielp een andere zuster me haar de kleren aan te doen, maar net op het moment dat ik de jurk over haar borsten wilde doen, zag ik iets met haar rib. 'Het is een halve' zei ik en ik voelde eventjes. 'Oké! We gaan opereren! Iemand Zuster Agnes! Helpen!' riep ik en ik begon meteen alle spullen te pakken die ik nodig.

Benjamin bleef het van een andere kant gadeslaan. 'Kan ik helpen?' Smeekte hij tegen een zuster.

Elliot wist niet wat er gebeurde en viel zowat tegen de muur achter zich en liet zichzelf tegen de muur naar beneden zakken. Zijn handen drukte hij tegen zijn slapen en dwong zichzelf om helder te denken. Ze was naar het bos gegaan. Ze was er met een bewaker. Ze kwam alleen terug, bewusteloos. 'Waar is de bewaker?' mompelde hij. Had de bewaker dit gedaan? Nee, dat kon niet Lethem zou zoiets nooit doen, toch? 'Wat is er gebeurd?' Herhaalde hij.

Zuster Agnes kwam eraan en ik zette de schermen een beetje rond het bed neer. 'We meoten haar rib recht zetten,' zei ik zuster Agnes knikte en ik begon al snel met opereren.

'Dat moeten we haar vragen wanneer ze wakker wordt. Als ze dat wordt,' zei iemand tegen Elliot.

Niemand reageerde op Benjamin zijn vraag en hij trok zich even terug. Wat was er gebeurd. Hij moest naar de vredebewakers, versprak zich. Toen heeft Vares waarschijnlijk voorgesteld om haar te verkrachten, die had altijd zulke ideeën. Maar hoe kwamen ze bij haar? De bodyguard was waarschijnlijk dood. Benjamin dacht aan Lethem. Het was een aardige kerel. En toen? Ze was sowieso verkracht. Anders zou ze niet naakt zijn en zouden die woorden niet op haar buik staan. Hij kende Vares... Benjamin slikte. Zou er nog iets anders gebeurd kunnen zijn? Ze kon gewoon in elkaar geslagen zijn. Maar waarom anders die tekst? En zonder kleding? Hij dacht terug aan aan jaar of 5 geleden. Clovis was allang weg en Vares had de zorg over hem opgenomen. Maar niet omdat hij zorgzaam was. Vares vond hem een mooi slachtoffer om zijn hulpje te worden. op een dag had Vares het idee om meisjes te spotten die in het bos liepen. Het waren meestal bediendes. Hij had geweigerd en was helemaal in elkaar geslagen. Uiteindelijk had iemand anders de rol op zich genomen.

Elliot keek niet op en voelde toen hij het woord "als" zei zijn buik verkrampen. Elliot keek, met zijn handen op zijn slapen, recht voor zich uit in het niets. Zonder haar was hij ook niets. Wist serieus niemand wat er met haar was gebeurd? Waren ze hier allemaal zo onwetend? zo dom? Of hielden ze wat achter voor hem. Ze mocht niet sterven, ze mocht geen pijn voelen. Ze moest gewoon normaal zijn. Was ze ook maar van adel geweest, dan had ze veel minder problemen gehad.

De operatie liep voorspoedig en toen het bot gezet was, konden we de wond zonder heftige problemen sluiten en trokkken we haar haar kleren verder aan. Ik voelde aan de bult op haa rhoofd en legde daar nog wat ijs op. Toen liep uik iemand de schermen weer weghalen. Het was het magere meisje dat eigenlijk net weer alleen mocht weglopen, maar ik geloofde niet dat ze dit zichzelf had aangedaan. 'Wat een arm kind,' fluisterde zuster Agnes me toe en ik knikte bevestigend. 'Komt u maar heer, ik... moet u wat laten zien,' zei ik nu tegen Elliot.

Benjamin zag wat er ging gebeuren, en verschool zich zodat niemand hen kon zien en hij hierna ongemerkt weg kon gaan.

Elliot keek verbaasd op en stond rustig op. Twijfelend liep hij naar haar toe en bleef nog steeds op een klein afstandje staan. Hij trilde een beetje en moest zijn tranen inhouden toen hij haar zo zag. Ze leek wel dood, maar dat mocht niet. Ze mocht niet dood zijn. Ze is niet dood. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar er kwam gewoon niks uit.

'Ze... heeft een boodschap voor u,' zei ik en ik deed et deken naar beneden en stroopte haar rok op zodat hij kon lezen wat er op haar onderbuik tond geschreven. 'Als ik zo kijk... Denk ik dat ze verkracht is meneer.' Ik hield mijn blik naar beneden gericht en wachtte op een reactie.

Benjamin wendde zijn blik af. Waarom keek hij hier naar. Om zichzelf wijs te laten maken dat het nep was? Dat het niet gebeurd was. Hij keek naar Amèlie. Hij wist dat hij nooit meer normaal naar haar zou kunnen kijken. Hij speet het, voor haar. Niet voor Elliot, maar voor haar.

Elliot keek naar de wond en zette snel een stap naar achter. Hij schudde ongelovig zijn hoofd en keek geschrokken om zich heen. Zijn ademhaling versnelde en hij verloor letterlijk al zijn gedachten. Hij kon alleen nog maar denken aan de tekst. Wie was die mij? Waarom deed hij haar dit aan? Hij keek nog een keer naar Amèlie en liep op een versnelde pas de kamer uit. Dit kon hij niet langer verdragen.

Ik keek hem na en wees toen naar Benjamin. 'Laat de dienstmeid Jayden kruiden en vloeibaar voedsel brengen. En snel alsjeblieft,' zei k en ik rolde de jurk weer over haar heen en stopte haar in.

JULLIE KUNNEN BENJAMIN NIET ZIEN GRRRRRRR
Hij liep weg. In de war, boos, verdrietig. Schuldig.