Grensgebied

Toch een beetje zenuwachtig stond Benjamin bij de afspraakplek. De verzetstrijders hadden aangegeven dat ze Elliot ook wel wilden vermoorden, en hij moest hier komen voor een plan van aanpak. Benjamin vond alles goed, zolang hij maar niet als schuldige aangewezen kon worden.

Amos had weer een opdracht gekregen en hij vond het leuk. Eindelijk was er wat te beleven hier rond het kasteel. Hij floot even en kwam toen achter Benjamin uit de bosjes gelopen 'Dus daar is onze bennie' zei hij grijnzend.

Benjamin perste een grijns op zijn lippen, maar zijn ogen deden niet mee. 'Wat willen jullie.' Vroeg hij. 'Ik doe mee, maar jullie weten dat ik erbuiten gehouden moet worden voor de anderen.'

Vares keek toe. Hij zou zich bij het gesprek voegen zodra het nodig was.

'Wij willen je plan horen, hoe kunnen we hem het beste aanpakken' zei Amos onheilspellend. 'Jaja, we houden het brave kereltje er wel buiten, anders zou iemand hem nog onaardig vinden' zei hij grijnzend en hij wachte op een antwoord van Benjamin.

'Dat maakt me niet uit, er zijn toch al weinig mensen die me aardig vinden. Dat hebben jullie met je opvoeding goed voor elkaar gekregen.' Zei Benjamin spottend. 'Maar ik heb geen zin om in een kerker te worden opgesloten, of de doodstraf te krijgen. Maar zoals ik al zei, het is moeilijk hem naar buiten te krijgen. Alleen als Amèlie hem zou overhalen ofzo. Maar dat zou ze niet zo snel doen.' Vertelde hij.

Vares spitste zijn oren. Was er een meisje in het spel? Hij grijnsde en wachtte op het beste moment.

Amos lachte 'Ja, daar zijn we goed in. Dus een meisje kan hem overhalen maar zou het niet doen... misschien moeten we dan gaan zorgen dat ze dat wel doet, hè Varis' zei hij grijnzend. 'Ach, zelf zou je willen dat je een meisje had Bennie, maar we hebben er voor gezorgd dat niemand je ooit zou willen' zei hij spottend en hij keek even naar Varis, wat zou hij in zijn hoofd hebben. 'Maar goed, heb je al een plan of ben je zelfs zo waardeloos geworden dat je dat niet meer kunt'

Benjamin beet op zijn lip, bijna had hij eruit gefloept dat hij met Jayden ging maar zij kende hen ook, ze zouden haar ermee straffen, en hem ook. 'Hoezo, wat zijn jullie met Amèlie van plan?' Vroeg hij. Had hij nu haar in de problemen gebracht? Maar zij zou toch nooit meewerken?


Vares liep naar hen toe. 'Ik ben Varés, niet Varís.' Beet hij Amos toe. Daarna draaide hij zich om naar Benjamin. 'Ga maar weg, jou hebben we niet meer nodig.' Zei hij en hij duwde de jongen weg. Daarna trok hij Amos mee. 'Ik denk dat we maar moeten beginnen die Elliot gek te maken.' Zei hij wreed en hij gniffelde. 'Ik stel voor om haar eerst te verkrachten.'

'Nou en , wat maakt mij het nou uit hoe je heet, zolang je je werk maar doet.' mopperde Amos. 'Dat plan klinkt mij aardig goed in de oren, is trouwens ook weer eens wat afwisseling in werk vind je niet' zei hij geniepig. In zijn hoofd stelde hij het zich al helemaal voor, het heerlijke gegil van het meisje, de angst in haar ogen... oke hij ging iets te ver waarschijnlijk.

Benjamin liep weg, hij moest wel. Stiekem maakte hij zich wel zorgen over Amèlie. Maar ze zouden vast niets met haar doen. Ze moesten immers Elliot hebben.


Vares sloeg Amos in zijn gezicht (daar heeft Bennie het dus van ) 'Houd je kop, ik sta wel boven jou.' Gromde hij. 'Zullen we het samen doen of zal ik alleen gaan?' Zei hij grijnzend. Hij wist het antwoord al. 'Ik stuur Ovis wel om haar te bespieden. Dat is ook wel het enige wat die sukkel kan.'

Amos zweeg 'Je doet het maar alleen, ik hoef je niet zo te zien' zei hij walgend. 'Tja Mavis kan er ook niet veel van samen met Ovis' zei hij met een mismaakte grijns die niet op zijn gezicht paste.

Vares grijnsde. Amos was eigenlijk net zo erg als Ovis en Mavis. 'Laten we maar aan de slag gaan dan.' Zei hij.

Amos grijnsde en draaide zich om 'Ach, ga je gang, ik zal het in het kamp mededelen, have fun' zei hij spottend en hij liep weg, de hele weg terug naar dat saaie kamp waar amper vrouwen waren en die wouden niet eens pff.

Vares grijnsde. Leuk zou het zeker worden. Het was ook veel te lang geleden.

Later
-

Een beetje bedremmeld liep Benjamin door het gebied van het grensgebied. Hij moest Vares spreken. Hij kon niet geloven dat die paar woorden van hem zoveel impact konnen hebben. Het gekwets van Jayden, en het vreselijke schuldgevoel lag nog heel hoog maar wie was de echte misdadiger? Hij? Vares toch? Hij twijfelde terwijl hij er over nadacht. Het was logisch om Vares de schuld te geven, maar Vares kreeg die duidelijk niet. Vieze Vares. Hij werd steeds bozer, hij moest Amèlie wreken. Hij kon het nooit meer goed maken, maar hij moest haar in ieder geval wreken.

Mavis had in het kamp horen zeggen dat Vares hem een nietsnut vond, omdat hij geen vrouwen verkrachte en nam wat hem toebehoorde. Hij had respect voor anderen, wat Vares duidelijk niet had. Dit was al de zoveelste keer dat Vares hem had getreiterd en nu was hij te ver gegaan. Wraak zou hij nemen deze keer. Hij liep boos naar het grensgebied toe om daar even een plan te bedenken.

Benjamin zag Mavis. Misschien wist hij waar Vares was. 'He, Mavis!' Riep hij. Mavis mocht hij wel, hij was een van de weinige die zich echt bezighield met de vrijheid en minder met moorden. 'Weet jij waar Vares is? Ik moet hem, eh.. spreken.'

Mavis grijnsde even naar Benjamin, die hem al had gezien en nu zag hij hem ook. 'Hm, nou nee ik was eigenlijk van plan om even iets te bedenken om HEM pijn te doen inplaats van hij mij.. Waarom zou je me them willen praten?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij was bloedeerlijk.

'Nouja... praten.' Zei Benjamin hees. 'Eigenlijk. Hij... Vares heeft een vriendin van me verkracht.' Hij keek Mavis aan, op zoek naar enig begrip. 'En het was mijn schuld.'

Mavis keek er niet echt van op dat hij iemand had verkracht. 'Jou vriendin of een vriendin' vroeg hij voor de zekerheid. Hij wist niet of Benjamin een vriendin had uberhaupt maar goed. Mavis schudde zijn hoofd 'Hij heeft het mij ook weer geflikt hoor, hij pakt me alles af en ik word door hem afgeranseld als ik gewoon mijn spullen terug vraag 'Nee, die moet je terugpakken' zegt hij dan' zei Mavis begripvol, zodat Benjamin zou weten dat hij hem ook niet mocht.

Benjamin knikte. 'Gewoon een vriendin. Maar.... het komt door mij. Ze wilden een plan van mij om Elliot te vermoorden, en toen heb ik gezegd dat dat moeilijk werd. Dat niemand hem over kon halen, omdat hij wist hoe gevaarlijk het was. Behalve dat meisje dus misschien, maar dat zij het nooit zou doen. En toen... toen wisten ze genoeg. En nu is ze verkracht.' Zijn schouders begonnen te schokken, hij kon dit niet aan, en nu was hij ook nog zwak, bij een verzetstrijder!

Mavis zuchten 'Misschien moeten we zijn plannen eens tegen hem keren, kijken hoe hij dan reageert' zei hij hoofdschuddend 'Ik denk dat het vele van ons goed zal doen' mompelde hij er achteraan. Was dit nou wat hij dacht dat het was.. Benjamin die zich zwak toonde, nou niet zwak maar zijn gevoelens uitte. Daar stond hij van te kijken. Hij legde zijn hand op de schouder van Benjamin en klopte er even op 'Het komt wel goed' mompelde hij.

Hij keek weer op. 'Sorry.' Mompelde hij. 'Vertel de anderen asjeblieft niet hiervan.'

Vares zag de jongen en Mavis. Praten ze nou over hem? Boos ging hij naar ze toe. 'Wat heeft dit te betekenen?' Bulderde hij.

Mavis schudde zijn hoofd 'Nee, dat doe ik nie..' t wou hij zeggen, maar daar stond Vares dus. 'Uhm' mompelde Mavis. Eigenlijk wou hij wegrennen, maar toch bleef hij maar staan anders zou het hem nog meer problemen geven.

Benjamin keek Vares vijandig aan. 'Hoe bedoel je?' Zei hij brutaal. Hij kon zich niet meer bedwingen. 'Mogen wij niet gewoon met elkaar praten.'


'Ik heb jullie heus wel gehoord hoor.' Zei Vares woedend en hij sloeg met zijn vuist in Benjamin zijn buik. 'Maar je gaat sowieso boeten, zwakkeling.' Zei hij grijnzend. 'En het meisje was héérlijk. O en nog sorry, maar ik heb me versproken en per ongeluk jou de schuld gegeven.'