Gang voor de ziekenzaal

'Ik zou niks anders willen. Ze is mijn leven.' Zei hij en keek hem serieus aan. 'Uw dochter is alles voor me en ik zou niet zonder haar kunnen leven. Dat is gewoonweg onmogelijk.' Het was de pure waarheid wat hij hier zei.

Antonius knikte. 'U heeft zeker wel door dat ik het niet zo heb met de adel, maar ik denk dat ik voor mijn dochter geen betere jongeman kan wensen. Ik doe het voor haar.' Hij glimlachte en gaf Elliot een schouderklopje.

'U hebt al het recht om ons niet te mogen. Ik denk dat ik het precies zo had gezien als ik in uw schoenen stond.' Zei hij rustig en maakte moeilijk een glimlach. 'Dank u meneer. Dat betekend heel veel voor me.'

Antonius glimlachte. 'We moeten maar allebei ons best doen elkaar een beetje te mogen, om van de trouwerij de mooiste dag uit Amèlies leven te maken.'

'Ja, er zal vast wel iets zijn wat we gemeen hebben. Misschien kunnen we dat zoeken.' Zei hij en had nog steeds de gemaakte glimlach op zijn gezicht.

Antonius knikte glimlachend maar zijn gedachten waren ergens anders. Hoe had dit kunnen gebeuren? Waarom was dit gebeurd, waarom zijn dochter. Hij kon begrip opbrengen voor Elliot, maar het bleef zwaar. Waarom was Amèlie bij Elliot niet veilig...

'Laten we gewoon vrede sluiten. Voor Amèlie.' Zei hij en keek even langs hem af toen er een bediende voorbij kwam.

'Laten we dat doen.' Antonius stak zijn grote, met eelt gevormde hand uit naar Elliot. 'Voor Amèlie.' Hij slikte, ze moest wel echt veilig blijven.

Elliot schudde zijn hand en knikte. 'Voor Amèlie.' Het begon nu pas tot gem door te dringen dat Elliot goedkeuring had gekregen van haar vader.

Antonius liet Elliot weer los en zette een stap achteruit. 'Goed, dan ga ik maar weer achter de kinders aan.' Zei hij beleefd en hij glimlachte.

'Oke,' Zei Elliot en knikte een keer naar hem. Rustig draaide hij zich om en liep hij de ziekenzaal in.

Antonius liep snel weg. Hij wist nig niet wanneer hij het zijn vrouw zou vertellen, hij vond het erg moeilijk, maar ze moest het wel weten.