Ziekenzaal voor Benjamin

'Wat?' vroeg Jayden nu ook en ze keek naar Benjamin. 'Is hij echt dood in de zin dat hij nooit meer beweegt en ergensonder de grond ligt weg te rotten?' vroeg ze hem verbaasd. Jayden keek nu naar Amèlie 'Goede tijd kan snel omslaan naar een slechte tijd.. Liefde verpest vriendschap, dat hebben ze vaak genoeg gezegt' mompelde ze zacht.

Benjamin schudde zijn hoofd. 'Het is voorbij. Ik heb mijn hele leven geleerd dat je je niet open moet stellen voor gevoelens en heb dat geloofd. Jayden overtuigde me dat wel te doen, het was geweldig, maar ze hadden gelijk. Het maakt je kapot. Ik weet dat het mijn schuld is.' Hij slikte. 'Maar ik kan het niet meer terugdraaien.' Hij staarde Jayden aan. Leeg en kapot. Zo voelde hij zich. Maar dat lege was best fijn. Beter, als hij voortaan rond kon lopen zonder emoties. Hij wilde dit nooit meer meemaken en Jayden en Amèlie vergeten. Ook al was Vares dood, het was nog steeds gebeurd. Hij kon het niet meer terugdraaien.

Tranen gleden weer langs mijn wangen. Ze moesten neit zo doen, niet mijn herinneringen verpesten, maar ook elkaar neit zo'n pijn doen. Benjamin zag er gevoelloos uit en Jayden zo verdrietig. 'Zonder gevoel ben je geen mens,' fluisterde ik en ik wreef langs mijn ogen, maar er gleed zo weer een nieuwe traan uit mijn ogen. 'Je... je kan vast wel wat je gedaan hebt terugdraaien Benjamin. Ik weet niet... waarom en wie dood is, maar was hij zo belangrijk voor Jayden dat het nooit goed kan komen?'

Het deed pijn dat hij dat zei, maar het was wel waar. Ze had hem gezegd open te zijn en het was hem gelukt, maar toen kwamen de ruzie's ook al hadden ze he theel fijn gehad. Ze herinnerde zich alles nog zo goed. Ze voelde zijn blik in zich prikken en draaide haar hoofd naar hem toe om hem aan te kunnen kijken. Hij zag er zo leeg uit, kapot gemaakt. Wat zat er allemaal nog meer achter... 'Nee, ik ben juist blij dat hij dood is, jij zou ook blij moeten zijn' zei ze tegen Amèlie. 'Benjamin luister, je loopt hier rond als een zombie, Am heeft gelijk' zei ze terwijl ze naar de grond keek. Daarna ging ze op de rand van het bed zitten en legde ze haar arm even om Amèlie heen 'Shht, je hoeft niet te huilen' suste ze.

Benjamin haalde zijn schouders op. 'Wat als ik geen mens meer wil zijn?' Vroeg hij. 'Als ik geen mens meer ben voel ik de pijn ook niet meer.' Hij keek naar het tafereel. Jayden en Amèlie. Waarom was hij hier nog, hij moest weg, hij kon het niet aan als ze gingen huilen. 'Niet huilen, jullie allebei.' Smeekte hij. Hij stond opnieuw op, maar ging nog niet weg.

'Maak het goed,' snikte ik. 'Verpest het nou niet....' Ik wreef in mijn ogen en verborg toen mijn gezicht bij Jayden, maar wilde haar tegelijkertijd ook wegduwen want ze moest het gewoon goed met hem maken. 'Als jullie allebei blij zijn dat hij dood is... Ook al zou ik niet blij kunnen zijn met een dode, maar toch. Alsjeblieft...'

Jayden mompelde wat in zich zelf en kreeg door Amèlie ook tranen in haar ogen 'Ik..' begon ze en ze keek naar Benjamin, ja ze zou huilen dat wist ze wel bijna zeker, maar goed maken.. eigenlijk was het dat wat ze het liefste wou misschien, maar ze was te koppig.

Benjamin keek hen aan. 'Ik wou dat dat zou kunnen, maar ik zou niet weten hoe.' Waarom bleef hij hier staan, ging hij niet gewoon weg, helemaal weg van deze plek.

'Goedmaken... Zeg gewoon allebei sorry en knuffel erkaar,' zei ik ze en ik duwde Jayden nu zwakjes van me weg. 'Doe dat alsjeblieft... Al is het voor mij. Het komt vast wel goed wanneer jullie het nu goedmaken.' Mijnt ranen stopten gelukkig, maar ik voelde me nog steeds verdrietig.

Het gaat juist over je, dacht Jayden. Ze ging staan toen Amèlie haar wegduwde en ze keek twijfelend naar Benjamin. Wat zou hij doen? 'Het komt goed, het kan niet goedkomen, het komt goed, het kan niet goedkomen' dreunde er de hele tijd door haar hoofd. Ook de zin die ze al zo vaak van hem gehoord had 'Waarom geloof je me niet, je had het me beloofd' kwam nu in haar op en het was een grote chaos in haar hoofd.

Benjamin slikte en hij keek haar moeilijk aan. Zou hij dit meisje ooit kunnen vergeten? Nee. Maar misschien moest hij het maar nep goedmaken, voor Amèlie. Om haar te helpen. Aarzelend kwam hij iets dichterbij. Jayden wilde het niet goedmaken, omdat.... het zijn schuld was. Maar kon hij hierom sorry zeggen? Hij had toch al gezegd dat het hem heel, heel erg speet? Ze wist toch dat hij het net zo erg vond als zij?

Mijn ogen gleden dicht en ik viel half in slaap. Ze moesten het goedmaken zonder me.

Jayden keek even om naar Amèlie en keek toen nog even Benjamin aan. Nog steeds spookte de vraag 'Waarom?' door haar hoofd en hij ging er niet uit en hij had al gezegd dat ze van alles hadden gevraagd enzovoorts. Ze draaide zich naar Amèlie toe en zag dat ze lag te slapen, ze stopte haar in en kwam ook maar iets dichterbij Benjamin, maar nu Amèlie toch sliep...

'Het spijt me.' Zei hij kil. Toen draaide hij zich om naar Amèlie, voor goedkeuring.

Ik opende mijn ogen versuft en dacht eventjes na, maar toen wist ik het alweer. 'Ohja... is het al goed?' vroeg ik en ik keek naar de twee.

Jayden rilde van de toon in zijn stem en keek daarna even naar Amèlie 'Ja het is goed' zei ze even kil als Benjamin net had gesproken.

Benjamin keek naar de twee. 'We hebben het toen je sliep goed gemaakt.' Zei hij tegen Amèlie en hij glimlachte flauwtjes.

'Echt?' vroeg ik en ik kreeg een glimlach rond mijn lippen. 'Dus jullie zijn weer samen.' Ik keek naar de twee en vertrouwde het om één of andere reden niet helemaal. 'Dus, dan kunnen jullie elkaar best wel een kus geven.'

Jayden keek snel even van Amèlie naar Benjamin en terug 'Wacht even, wat zei je..' zei ze een beetje geschrokken. Ja, ze hield van zijn lippen, dat had ze de afgelopen tijd wel gemerkt, maar nu twijfelde ze. Ze wou wel, maar het zou vreemd zijn en toch moest Amèlie het gaan geloven. 'Uhm, ja.. nou' zei ze toen maar en ze draaide zich naar Benjamin toe met een moeizame glimlach.

Benjamin keek naar Jayden. Hij had er eigenlijk helemaal geen behoefte aan, maar hij moest net doen of het weer helemaal goed was, tegen Amèlie. 'Ja Jayden.' Zei hij. 'Nu wil ik wel een kus.' Maar je zag aan zijn ogen dat hij het niet meende.

Ik glimlachte en keek toe naar wat de twee deden. Ondertussen kroop ik lekker verder onder de dekens.

Jayden keek Benjamin vuil aan en deed het toen toch maar. Ze kwam wat dichterbij en gaf hem een kus op zijn lippen. Ze vond het niet erg, dat was nog we het ergste. Ze trok zich terug en keek hem aan 'Zo goed' zei ze gemaakt.

Haar blik sneed door zijn hart. Hij deed het alleen maar voor Amèlie... Haar lippen voelden heerlijk, als altijd, maar het veranderde zijn gevoelens niet. Sterker nog, zijn gemist werd erger, hij voelde zich nog rotter. De kus was niet echt.... 'Ik moet weg nu.' Zei hij opeens gehaast en hij vluchtte weg. Hij had geen behoefte naar buiten te gaan, en ging daarom naar een deel van het kasteel waar de bedienden een plek hadden gekregen. Hij was een gewone bediende, redelijk hoog en had een best grote kamer voor een bediende, waar hij alles mee mocht doen wat hij wilde. Dat zag je. Er kwam geen onderhoud in zijn kamer, dat moest hij zelf doen.

Ik glimlachte breed en sloot mijn ogen. 'Jullie horen bij elkaar, houd van elkaar voor altijd,' mompelde ik zachtjes en ik begon alweer weg te suffen. 'beloof... het.'

'Ik kan niks beloven, niet sinds ik er al zoveel heb gebroken.. niet meer' mompelde ze. Ze keek Benjamin na en kon het niet aan dat hij wegliep. Het was misschien niet echt geweest, maar toch had ze er van genoten alweer. Ze keek nog even om naar Amèlie en zag dat ze alweer bijna sliep dus rende ze Benjamin achterna.