Ziekenzaal voor Benjamin

'Armand slaapt nu altijd alleen.' Zei Antonius glimlachend. 'Hij zou het gezellig vinden als jij er weer bijkomt. En je kruk staat ook nog elke avond erbij. Hij wacht met smart op je. Al hoewel.. Ik denk dat ik hem in gebruik ga nemen, met je ribben kun je beter in mijn stoel zitten.' Hij krabde even achter zijn nek, en keek van Elliot naar Amèlie. Hij begreep niet wat zijn dochter in die jongen van adel zag.

Elliot glimlachte naar hun en keek even naar Amèlie. 'Excuseer me even. Ik ga jullie vervoer regelen.' Zei hij en liep rustig naar achter. Hij verliet de ruimte, maar ging niet naar de stallen om te vragen of ze koetsen konden klaarzetten. Hij ging naar de juwelier.

Ik knikte zachtjes naar Elliot en liet zijn hand langzaam los. 'Tots traks,' zei ik hem en toen keek ik weer naar mijn vader. 'Bij Armand... Fijn, ik herinner het meeste van hem vader,' zei ik en ik sloeg mijn opgen neer.

Antonius knikte. 'Ik hoop dat sls je daar weer bent veel herinneringen weer terug krijgt.' Zei hij oprecht en hij aaide haar over haar bol.

Ik sloot mijn ogen en kreeg een glimlach rond mijn lippen. 'Daarom wil Elliot ook dat ik ga. Om rustig te worden, alles op een rijtje te zetten en ik ben daar veiliger...' Zachtjes beet ik nu op mijn lip en ik opende mijn ogen weer.

'Veiliger?' Vroeg Antonius fronsend. 'HIer ben je toch juist veilig? Veiliger dan hier kan toch niet?' Zijn lip trilde even. 'Of... Heeft dit te maken met wat er met je is gebeurd?'

'Ik kan het nu niet vertellen,' zei ik en mijn stem en onderlip begonnen weer te trillen. Ik kon het niet aan, echt niet. Ik moest het zelf verwerken voordat ik het hem kon vertellen.

Hij knikte en draaide zijn hoofd weg. 'Die vriend van je hè... Ik wil met hem praten. Hij heeft mij en je moeder nog niet echt overtuigd. Alleen overdonderd met zijn geld.'

Ik keek naar mijn vader en knikte heel zachtjes. 'Hij... heeft ervoor gezorgd dat ik mocht doen wat ik graag doe?' zei ik nu. Misschien vond hij dat leuk om te horen.

'Zingen.' Wist Antonius en hij glimlachte. 'Vroeger durfde je dat nooit in het openbaar. Je moeder en hamerden er zo op, maar dat kleine mondje van je bleef gesloten.'

Ik kreeg een lach op mijn gezicht en bleef hem aankijken. 'Echt waar? Nou, ik heb wel geoefend totdat ik in slaap viel zeg maar. Want Elliot was gewond, dus moest ik de hele dacht bij hem zijn en kon ik al die tijd oefenen. Toen durfde ik wel, maar het was super eng.'

Hij glimlachte. 'Zo ken ik je. Maar je hebt het uiteindelijk wel voor publiek gedaan? Voor alleen Elliot of ook voor vrienden?'

'Belangrijke gasten uit Italië. Dat was heel eng,' zei ik en k sloeg mijn ogen neer. 'Maar... maar het ging wel goed, gelukkig. Ik ben best wel trots op mezelf.' Ik herinnerde me tenminste de voorwaarde en ik was er nog steeds.

Antonius klopte haar trots op haar schouder. 'Dat vind ik heel knap van je, lieverd. Heb je er zelf ook van genoten? Je moet niet vergeten om aan jezelf te denken, en je dromen achterna gaan horen daar bij hè.'

'Ik weet het niet meer papa,' bekende ik en heel zachtjes knikte ik. 'Ik wil wel blijven zingen, maar ik ga nu mee naar de boerderij...'

Antonius glimlachte. 'Dat lijkt me heel gezellig. Is ons gezinnetje weer een keer compleet.' Hij gaf Amèlie een kus op haar wang. 'Ik heb je gemist, Amèlie. En ik ben trots op je.'

Ik stak mijn armen uit en snoof eens een keertje in. 'Knuffel me papa,' fluisterde ik nu. 'Neem me in je armen...' Ik stak mijn armen al uit, maar zelf overeind komen deed pijn. 'Denk je dat de rest het ook fijn vindt dat ik meega?'

Antonius tilde haar even een stukje uit bed en hij knuffelde haar. 'Ik denk dat ze zullen lachen, juichen, springen als ze het horen.' Stelde hij haar gerust. 'Ze zullen het heel leuk vinden.'

'En Joseph dan? Het zal hem vast niet utimaken,' zei ik en ik dacht aan het kleine jongetje. Ik wilde dat hij ook blij zou zijn, het was mijn broertje. We hadden hetzelfde bloed.

'Hij moet nog aan je wennen, maar jij ook aan hem dus dat komt vast vanzelf. Hij accepteert in ieder geval al dat jij zijn zus bent, ik en je moeder hebben daarover met hem gepraat.

Zachtjes knikte ik en ik hield m,e aan mijn vader vast en sloot mijn ogen. 'Ik wil gewoon dat we allemaal bij elkaar zijn... Elliot ook.'

'Alles op zijn tijd, schat. Kom eerst maar weer bij ons 'Wennen'. Hoe lang blijf je? vroeg hij geruststellend.

Ik keek naar de grond. 'Elliot zei: "Totdat je veilig bent en je moet je alles in je hoofd rangschikken en lekker rustig worden." Dus... nouja tot dat. Of totdat Elliot me op komt halen.'

Antonius knikte. 'Het word leuk.' Hij glimlachte. 'Maar ik ga nu, heb jij nog wat rust, is dat goed?' Vroeg hij.

'Ja papa,' zei ik en ik liet me weer in het kussen zakken. 'Dan kan ik van Elliot afscheid nemen,' zei ik met een zacht zuchtje. Dat wilde ik helemaal niet.