Ziekenzaal voor Jayden

Armand glimlachte en merkte dat hij niet werd uitgelachen en dat ze echt nieuwsgierig waren, gewoon op een goede manier. 'Nou, ze is ook geen heks hoor Joseph, ze is heel lief en heel slim want ze weet alles over alle kruiden en de mensen wilden niet geloven dat ze geen heks was, maar ik wel en toen Pa en Ma ook.' zei hij liefjes tegen Joseph. O hij zou veel doen om nog even een kus op zijn lippen te kunnen voelen en proeven. Hij keek even naar Amèlie 'Ze heeft inktzwart haar met wat slag er in en warme donkerbruine ogen. Ze is kleiner dan mij en heel snel en handig. Ze ruikt altijd naar lavendel, haar lievelingsplanten en ze is heel vrolijk. Haar haren komen ongeveer tot aan haar schouderbladen. Ze komt inderdaad heel veel bij ons, alleen de andere mensen uit het dorpje weten dat niet. Pa en Ma weten wel dat we iets hebben en jullie zijn net zo goed haar broertjes en zusjes als de mijne' ging hij verder en hij kreeg een wat dromerige blik in zijn ogen. Het was zo erg geweest om haar zolang achter te moeten laten.

Ik luisterde aandachtig, maar langzaam begon ik weg te zakken in mijn eigen dromenwereldje. Toch schrok ik bij de laatste zin weer wakker en ik knikte heel zachtjes. 'Ja...'mompelde ik. 'Maar zij kent mij helemal niet en ik haar ook niet.' Ik keek op naar Armand en zuchtte heel zachtjes. 'En.. Jullie zijn allemaal tegen Elliot, zij vast ook en dan zal ze me wel vast alleeen als bekende zien. NIet zoals ze de rest ziet.' Ik sloeg mijn ogen neer. Hij sprak zo liefkozend over haar dat het een gemis op riep. Misschien zouden er nog wel herinneringen volgen.

De tweeling luisterde geboeid mee. Dachten de buren dat ze een heks was? Zachtjes gniffelden ze. Mabel kwam best vaak bij hen en de nieuwsgierige tweeling had de twee bespied toen ze zaten te zoenen achter de schuur. Ze hadden het toen meteen aan Joseph vertelt, die er toch niets van snapte. Dachten ze.
Joseph knikte. 'Maar Elliot is eng!' Riep hij en hij keek Amèlie met grote ogen aan.

Armand keek naar Joseph 'Ja Elliot is eng, maar we moeten het ccepteren dat am van hem houd' zei hij ernstig. Hij schudde zijn hoofd toeb Amèlie haar zinnen had gezegd ' jij hoort er hoe dan ook bij, Mabel accepteert iedereen en wil voor iederee zorgen alleen vertrouwen de mensen haar niet.' Zei hij haar en hij zag haar verdrietige ogen zo goed voor zich dat hij zwlf ook een droevige blik kreeg. Hij had haar niet achter willen laten, maar ze had niet mee gewild want iemand had voor de boerderij moeten zorgen. Hij sloeg zijn arm om Amèlie heen en zuchte. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar de tweeling en schudde zijn hoofd 'Ovo, benno, waaar denken jullie aan dat ik waarschijnlijk niet mag weten' vroeg hij dwingend aan de tweeling op het pard. Belinay zat met grote ogen te luisteren 'Daarom is Meebel zo lief voor ons en helpt ze ons altijd' zei ze liefjes en ze glimlachte.

Hun woorden staken en ik drukte zachtjes tegen ARmands borst aan, maar verborg toen mijn gezicht in zijn shirt. 'Elliot is niet eng. Dat zijn slechte verhalen die papa en mama hebben verteld, want Elliot is vast net zo lief als Mabel. Hij doet alles voor me,' zei ik eigenlijk voornamelijk tegen Armand. 'Je mag niet zeggen dat hij eng is! Dat zeg ik ook niet over Mabel!' Tranen gleden geluidsloos over mijn wangen. De pijn in mijn lichaam maakte alles zo veel erger dan dat het eigenlijk was. Ik keek opzij naar de tweeling en wreef in mijn ogen.

Beschaamd sprong de tweeling van het paard af. 'Niets hoor Armand.' Zeiden ze met stalen gezichtjes. Ze gingen ook op het bankje zitten en keken naar Amèlie geschrokken probeerden ze haar te troosten. 'Zus, Elliot is niet eng, wij vinden hem best aardig.' Ze droogden haar tranen. Joseph keek serieus. 'Hij is wel eng! Dat hebben papa en mama helemaal niet gezegd, dat vind ik gewoon zelluf.' Zei hij vastberaden.

'Je hebt mabel nog nooit gezien en wij Elliot wel... hij geeft je alles ?aar wie zegt dat het geen list is' mopperde hij een beetje, niemand sprak in welke vorm dan ook zo over Mabel maar hij kon het haar nu niet lwalijk nemen. Hij schudde zijn hoofd na de reactie van ovo en benno maar glimlachte toen ze am zo troostten. Hij keek even naar Belinay die ook opgesprongen was en zich tussen ovo en benno doorwurmde om ook amèlie te troosten.

Met moeite sloeg ik mijn armen rond de drie en ik kneep mijn ogen samen en wist alweer te stoppen met snikken. 'Waarom zou hij een boer erin luizen? Wat heeft hij daaraan?' zei ik en ik klemde mijn kaken op elkaar. In mijn paar herinneringen zag ik hem als mijn grote held, maar hij deed nu echt gemeen voor mijn gevoel. Ik keek kort op naar Armand en wolde het antwoord eigenlijk niet horen. Ik wilde alleen horen wat me zou troosten.

'Mama is zelf ook door een adellijke erin geluisd!' Floepte Joseph er opeens uit. 'Dat heeft ze me zelf gezegd. En Elliot kijkt me altijd heel eng aan. Ik krijg er rillingen van.'
Benno wierp Joseph een boze blik toe. Waarom moest hij het altijd erger maken...

Armand knikte voorzichtig 'dat klopt, Am je kint het maar beter weten en dus snappen waarom we zo wantrouwend en bezorgd zijn' zei hij zacht.

Ik schudde heel zachtjes mijn hoofd en keek omhoog naar Armand. 'Dat zou Elliot nooit, nooit doen. Echt niet, praat met hem, Je zult zien dat hij geweldig is...' Ik keek naar de kleintjes en toen naar Joseph. 'Jij... jij bent ec ht heel erg slim,' snikte ik nu en ik wreef langs mijn ogen en probeerde helemaal te stoppen met huilen. Af en toe voelde ik me best wel een babty.

'Maar volgens papa wil Elliot niet eens echt met hem praten!' Ging Joseph stug door. Nu knikte Ovo langzaam, maar Benno keek boos naar hem. 'Elliot besteed geen aandacht aan ons en dat doet Mabel wel, heel erg..' Zei Ovo langzaam.

Armand zuche 'Nou dit moeten jullie maar niet aan mij vragen, jongens jullie kennen hem amper en mabel kennen jullie al een hele tijd. Denk nou even niet aan onszelf maar laten we Am gelukkig laten zijn oké?' Vroeg hij hoofdschuddend. Belinau knuffelde Amèlie nog steeds.

Ik drukte Belinay heel zachtjes weg en probeerde op te staan. Ze mochten zulke dingen niet over hem zeggen, ik wilde ze niet horen. Al het verkeerde was niet zijn schuld voor mijn gevoel. Het lukte me om op mijn voeten te komen. 'Ik ga naar Elliot,' mompelde ik zachtjes en onhandig en vervuld met pijn, zette ik een paar stappen.

De jongens bleven alle drie een beetje bedremmeld op het bankje zitten. Joseph beteuterd, Benno die Amèlie tegen wilde houden en Ovo die niet wist voor wie hij partij moest kiezen.

Belinay liep beteuterd naar achteren en kreeg tranen in haar oogjes. Wou haar grote zus haar niet meer. Ze liep naar Armand toe en sloeg haar armpjes open en hij tilde haar op. 'Am kom op doe niet zo flauw, je weet dat je niet kan lopen en dat we van je houden. We maken ons gewoon zorgen. Wij worden ineens hier naartoe geroepen omdat je bijna dood gaat en dan ineens moeten we alles zo snel accepteren.... dit is niet onze wereld. Onze wereld bestaat uit vee, mest, gras en eigenlijk gewoon een simpel boerderijleven, waar we allemaal van houden ondanks het zware werk' zei Armand snel en hij stond op met Belinay op één arm die haar armpjes rond zijn nek had geslagen en verdrietig keek.

Ik haalde diep adem en keek naar hem ommet rode ogen. 'Ik weet niet eens waar ik vandaan kom Armand. Het enige wat ik nog weet is jullie namen en dat ik van Elliot houd. Dat weet ik alleen nog maar. Hij is het enige wat ik had toen ik ontwaakte en jullie praten zo over hem. Als... als ik zo over Mabel zou doen...' Mijn onderlip trilde en ik probeerde met grote moeite mijn evenwicht te houden.

Benno begon ook te snikken en klampte zich vast aan Armand. Alleen Joseph huilde niet. Hij keek Amèlie met grote ogen aan. 'Omdat Mabel niet is als Elliot.' Zei hij.

'Shht kom maar jongens, niet huilen, dat hoeft niet' probeerde Armand troostend en hij wreef Benno door zijn haar. Hij sleurde de hele hijsa met hem mee en hield Amèlie bij haar arm. 'Mabel is als een tweede moeder voor ze' fluisterde hij in haar oor 'Als je niet bij onze familie meer wilt horen dan ga je maar, maar weet dat wij er niks aan hebben kunnen doen. Wij zeiden alleen maar wat iedereen denkt.' zei hij een beetje dreigend buiten het bereik van de kinderen.

Mijn hart leek te stoppen met kloppen en ik keek om naar Armand. 'IK had het gevoel dat ik bij jou veilig was,' fluisterde ik en ik schudde zachtjes mijn hoofd. 'Maar... blijkb aar is dat niet zo...' Ik keek naar Benno en toen de rest en toen weer op naar Armand. 'Ik ben zeker je zusje niet meer? Anders zou je dat niet zeggen.. Zou je me niet verwijten dat ik jullie niet meer ken.'

De tweeling bleef zitten en keek een beetje droevig naar Amèlie en Armand. Toen fluisterden ze iets in elkaars oor en ze sprongen overeind. Snel klommen ze weer op het paard. Zo probeerden in ieder geval weer op het grote beest te klimmen. 'Belinay thuis leren we je het wel op de ezel.' Zeiden ze verontschuldigend tegen haar.
Joseph liep met muizenstapjes naar Amèlie toe. Hij slikte even en zei toen: 'Ik kan je helemaal niet herinneren, en ik vind Elliot niet zo lief als Mabel, maar toch ben je mijn zus.' Op een verlegen toontje. Toen draaide hij zich om en hij rende terug naar Belinay.

'Je bent veilig bij me en ik hou van je, ik weet dat je geheugenverlies hebt maar soms lijkt het gewoon....' zei hij hulpeloos. Hij wist niet wat hij kon doen en zuchte maar. Belinay keek met grote ogen, zwijgend, naar Armand en Amèlie.

Ik keek naar Joseph en iets knapte in me. Ik wilde helemaal niet boos zijn op ze, ik wilde bij ze zijn, bij allemaal. 'Jij bent ook mijn kleine broertje,' zei k Joseph en ik keek weer op naar Armand. 'Zeg alsjeblieft niet dat je me nooit meer zult zien wanneer je weg bent als je van me houdt...' Mijn onderlip trlde, maar ik hield mijn tranen binnen,.

Joseph kroop bij zijn andere grote zus, Belinay, en sloeg zijn armpjes om haar heen. Zwijgend keken zo de twee kleinen naar de twee groten.
De twee middelsten waren de problemen ontvlucht en maakte alweer de grootste plezier op het paard. Kleine jongetjes doen nou eenmaal wat ze zelf willen. Ze waren weer op het paard geklommen en liepen lachend maar voorzichtig rondjes.

Armand zuchte 'Dat was niet mijn bedoeling maar jij bent soms zo eigenwijs en net zoals nu dan loop je weg maar dan krijg je daarna tranen in je ogen.. ik ben niet blind ik zie veel Am...' zei hij hoofdschuddend. Belinay pakte Joseph's handje vast en ging met hem op het bankje zitten.