Ziekenzaal voor Jayden

'Natuurlijk, ik zal zoveel mogelijk komen oke' zei ze met een glimlach. Ze ging staan en stopte Amèlie in. Ze wou er voor haar zijn na wat haar was aangedaan.

'Oké,' zei ik opgelucht en ik wreef kort in mijn ogen en sloot toen mijn ogen weer. 'Wel... trusten,' mompelde ik en ik was ook eigenlijk meteen weg.

Jayden glimlachte en liep toen rustig weg.

Later.

Patricia was met Belinay en Armand al snel gekomen. Ze hadden post gehad over Amèlie, wat lang geleden was. Ze liepen zo snel mogelijk naar de ziekenzaal. 'Am?' riep Belinay zachtjes met haar kinderstemmetje. Armand kwam er achteraan met een bezorgde blik in zijn ogen en Patricia was helemaal overbezorgd 'Am, hoe gaat het met je, leef je nog... ze zorgen toch wel goed voor je he' riep ze gelijk toen ze binnenkwam.

OP het moment dat mijn ouders binnenkwamen, lag ik naar het plafond te staren en probeerde ik figuurtjes te vinden erin. GEschrokken keek ik op toen er meerdere mensen binnenkwamen, maar toen ik ze zag, herkende ik ze meteen. 'Uh... ja,' zei ik en ik keek naar de kleine Belinay. Heel voorzichtig probeerde ik een klein stukje overeind te komen, maar mijn ribben werkten tegen. 'Waar is de rest?' vroeg ik heel zachtjes. Hoeveel wist ik niet meer, maar er waren er meer, dat wist ik wel.

Daarachter kwamen Antonius met de bengels hijgend binnen. Hij had de twee oudste, een tweeling vast aan hun oren terwijl ze mekkerden van de pijn en de jongste zat krijsend op zijn schouders. 'Papaaaaa paartte sien!' Schreeuwde Joseph. 'Ssst, daar is jullie zus, kom op en geef haar een kus.' Zei Antonius streng en hij gaf de tweeling een schop onder hun kont, waardoor ze snel naar hun zus renden en haar dikke, natte van het huilen, zoenen gaven. 'Ze zagen zulke mooie dingen hier.' Zei Antonius verontschuldigend en hij aaide Amèlie met zijn grote, ruwe boerenhand over Amèlie haar haar.

Elliot werd door een bediende ingelicht dat haar ouders waren gearriveerd en was zo snel als hij maar kon naar de ziekenzaal gegaan. Toen hij de hele meute zag glimlachte hij en bleef hij bij de deur staan. Dit kon ze alleen wel af. 'Regel wat te drinken voor ze.' Zei hij tegen een bediende. Zelf hield hij het tafereel in de gaten.

Armand hield zich nog een beetje op de achtergrond, maar Patricia had Belinay op bed gezet waar ze aan het haar van Amèlie frunnikte. Patricia kuste Amèlie op haar voorhoofd en toen begonnen de tranen weer te stromen 'We vinden het allemaal zo erg voor je' snikte ze en ze haalde Belinay's handje even weg om haar een knuffel te geven 'En je bent zo dun' mompelde ze. Belinay zat een beetje verbijsterd te kijken en sloeg haar armpjes over elkaar. Zij mocht met Am's haar spelen en mama moest er even afblijven.

Het deed zoveel lichamelijke pijn dat ze allemaal zo dicht bij me kwamen, maar ik herkende ze gewoon allemaal! 'Laat Belinay maar,' mompelde ik zachtjes en ik liet me kussen door mijn twee tweelingbroertjes. 'Misschien wil Elliot jullie straks de paarden wel laten zien,' mompelde ik en ik haalde eventjes diep adem. 'Niet huilen...' Maar met deze woorden begon ik zelf ook zachtjes te snikken. Ze brachten met zijn allen zo'n groot deel van mijn geheugen terug. Mijn hart was gebroken en werd tegelijkertijd ook gelijmd door ze. 'Waar is... Waar is... die grote,' mompelde ik, duidend op mijn broer die ik nog neit had gezien.

De tweelingbroertjes waren meteen door het dolle heen, en de tranen waren alweer vergeten. Joseph klom voorzichtig, met hulp, van zijn vader af. Hij was was drie en herinnerde Amèlie niet zo goed. 'Jij bent mijn zus? Grooote zus!' Zei hij en hij deed zijn armpjes heel wijd uit elkaar. Antonius kuste zijn dichter. 'Het is fijn om je weer te zien.' Zei hij ontroerd. 'Vertel, waar is die lover van je?' Al moest Antonius wennen aan het feit dat ze met iemand van adel ging, hij vond het nu niet het juiste moment om dat duidelijk te maken.

Elliot liep rustig naar het groepje toe toen hij merkte dat het over hem ging. 'Dag meneer, wat fijn om u eindelijk te ontmoeten.' Zei Elliot tegen haar vader en stak zijn hand naar hem uit.

Nou Elliot, nou moet ik doen alsof ik je aardig vind XD
________________________________________________
Belinay had een kleine glimlach op haar gezicht en ging nadat Patricia haar had los gelaten weer verder met het fruniken aan haar haar. 'Die grote is hier' zei Armand met een grijns en hij kwam wat naar voren 'He zussie' zei hij en hij gaf haar een kus op haar wang waarna hij weer op de achtergrond ging staan en met nieuwsgierige ogen naar die adelijke jongen keek. Patricia liet haar dochter met tegenzin los en 'hm'de op de vraag van haar man, waarna ze naar de nette jongen keek die aan kwam lopen.

Elliot kwam eraan en ik keek eventjes blij naar hem op. Mijn kleine broertje die ik me amper kon herionneren, kon mij volgens mij ook niet echt herinneren. 'Ja... ik ben dat,' mompelde ik en ik dacht diep na. 'Joseph toch...?'v roeg ik het kleine jochie. Ineens zag ik toen mijn grote broer verschijnen. 'Armand!' zei ik opgelucht. Hem kende ik en ineens vlogen er allemaal flitsen voor mijn ogen. Ik kneep ze samen en pakte Armands hand vast. 'Wacht...' mompelde ik zachtjes. 'Jij.. leerde me paardrijden... Je...' Ik keek v luchtig naar Elliot en mijn ouders. Zouden ze weten dat ik geheugenverleis had? 'Ik mocht bij je slapen als het onweerde...'

Antonius draaide zich om. 'Hetzelfde.' Zei hij plechtig, maar hij keek een tikkeltje wantrouwend naar de jongen. Door het zware leven op de boederij, en vijf, vroeger zes monden om te vullen, had hij een soort afkeer van de adel gekregen. De boederij was natuurlijk niet helemaal van hen, ze zaten in pacht bij een kasteel en het grootste deel van de opbrengst ging naar de adel. Ook al kregen ze sinds kort geld, hij zag nog steeds zijn buren steeds magerder worden. Deze jongen moest hem wel overtuigen. Joseph knikte en kroop toen gauw weg naar veilige armen, zijn moeder. De tweeling klom bij Amèlie op bed. 'Wij kennen een liedje!' Riep de één. 'Zullen we hem voor je zingen?' Ze wachten niet op het antwoord, maar begonnen meteen, perfect tegelijk:
''Hop, hop, hop, paardje in galop
Over hekken, sloten henen
Maar voorzichtig - breek geen benen
Hop, hop, hop, paardje in galop!

Hop, hop, ho, paardje eet geen stro
'k Zal het paardje haver kopen
Dat het in galop kan lopen
Hop, hop, ho, paardje eet geen stro!''

Toen het uit was keken ze vol trots. Ze hadden het helemaal uit hun hoofd gedaan. Antonius glimlachte. 'Sinds kort werken ze ook op de boederij, maar met dit liedje vinden ze het nog leuk ook.'

Elliot glimlachte en keek even naar Amèlie. Wel een lekker drukke familie. Die had hij helaas nooit gehad. De bediende kwam eraan met thee en water en zette het op het tafeltje. 'Als u wat te drinken hebt kunt u het gewoon pakken. Als er nog iets is. Kunt u het ze altijd vragen. Dan laat ik jullie nu wel even alleen.' Zei Elliot en knikte een keer naar Amèlie.

Ik ben stom ja. En ik kan hem niet verwijderen want Isa heeft al gereageerd.

Patricia glimlachte om het liedje en had Joseph even vast gehouden. Armand was inmiddels weer naar Amèlie gelopen 'Ja zus, dat klopt' zei hij met een knipoog en hij leunde een beetje nonchalant tegen het bed, hij was nooit echt een prater geweest. Belinay glimlachte terwijl het puntje van haar tong een beetje uit haar mond stak omdat ze nu Amèlie's haar probeerde in te vlechten. 'Zuss heeft mooie haren he Armaaand' zei ze met een trotse glimlach 'Mijn haren moeten oook zo worden' zei ze terwijl ze nog steeds bezig was. Armand glimlachte even en woelde even door haar haren terwijl hij de adelijke jongen in de gaten hield, hij had niet veel met de adel maar wist wel dat ze geld uitgaven. 'Ik ben blij dat je me herinnerd' zei hij met een knipoog 'Misschien hebben pa en ma daar overheen gelezen... maar ik niet' zei hij met een onschuldige glimlach. In zijn ooghoeken zag hij Elliot weggaan en schudde zijn hoofd. Patricia had ook wel een begroeting verwacht maar haalde haar schouders op en keek toen weer naar haar dochter.

Ik glimlachte opgelucht dat hij het tenminste wist en heild zijn hand goed, strak vast. Kort keek ik naar Elliot om en hoopte dat hij mij dan tenminste nog een afscheidskus of wat dan ook zou geven. Hij mocht van me eigenlijk helemaal neit weg, want ik vond het fijn wanneer hij bij me was. 'Ik... Ik weet al jullie namen nog, dat is echt apart, want ik wist niemands namen. Jullie brengen alles terug, nouja. Ik verwacht dat alles nog wel terug komt, maar jij bent nu de enige die ook andere dingen terugbrengt. Fijne dingen...' Kort keek ik weer op naar Belinay en glimlachte ik lief. 'Dat krijg je wel, gewoon je haartjes laten groeien en heel goed kammen,' zei ik haar liefdevol, alsof ik een soort m oeder voor haar was.

Antonius keek haar fronsend aan. 'Wat zeg je, lieverd? Wat komt terug?' Hij kwam dichter naar haar toen en ging op het bed zitten. De tweeling klom vrolijk bij hem op schoot, ze hadden geen idee wat er aan de hand was. 'Wat komt terug! Wat komt terug!' Praatten ze hun vader na. Het waren vreselijk drukke kereltjes, maar Joseph daarentegen was rustig en een beetje verlegen en hij drukte zich tegen zijn moeder aan, en hij gluurde nieuwsgierig naar Amèlie.

Elliot glimlachte nog even naar Amèlie en gaf haar, met wat moeite door de drukte, een kus op haar voorhoofd. (we moeten aan de kleine kinderen denken ) 'Als er iets is, dan hoor ik het wel.' Zei hij en stapte rustig terug. 'Leuk jullie gezien te hebben.' Zei hij nog en liep toen de kamer uit.

Patricia keek naar de jongen en hield Joseph in haar armen gesloten. Toen de jongen weg was zuchte ze 'Zeg, wie denkt hij wel dat hij is dat hij mij niet eens hallo zegt en alleen Antonius' zei ze hoofdschuddend. Armand kneep zachtjes terug in Amèlie's hand, maar keek wantrouwend naar de jongen. Als hij ook maar iets verkeerds deed dan zou hij hem pakken. Belinay keek met grote ogen naar de jongen 'Ikke ook?' vroeg ze met een ondeugende glimlach nog, maar hij was al weg. 'Dan ikke kus van zus' zei ze liefjes.

'Mijn geheugen,' zei ik twijfelend tegen mijn vader en ik sloot mijn ogen eventjes toen Elliot mijn voorhoofd kuste. Bij hem voelde het beter dan bij wie dan ook. 'Mam...' zei ik nu eachtjes en ik sloeg mijn ogen verdrietig neer dat ze meteen zo over hem deed. 'Hij zorgt heel goed voor me en je zou dat niet hebben gezegd als hij een boer was.' Mijn blik ging naar mijn kleine zusje en ik tuitte mijn lippen zodat ze me zelf een kus kon geven, overeind komen deed nog steeds heel erg veel pijn. Alle aandacht was fijn, maa rhet was heel erg veel en druk.

'Wat is er met je geheugen?' Vroeg Antonius streng, maar bezorgd. Hij stootte ook zijn vrouw aan zodat zij ook in het gesprek betrokken was. 'En schat, je weet dat mensen van adel anders zijn dan boeren. Deze jongen moet zich wel bewijzen. En je weet dat geld niet gelukkig maakt schat, denk daar maar over na.'

Elliot is weg

'Jaja' mopperde patricia. 'Als je maar gelukkig bent' zei ze met een halve glimlach 'maar ik ben zo ongelofelijk blij dat je er nog bent en dat we konden komen' zei ze opgewekt. Belinay glimlachte en gaf haar zus een kusje waarna ze giechelend weer recht ging zitten. 'Ik als zus worden, zus lief' zei ze met een lief stemmetje. Armand grijnsde om hun en keek toe, hij wist niet precies wat te zeggen 'Waar staan hier de paarden? Dan kan ik eens kijken of de paarden hier echt zo goed zijn als ze zeggen' zei hij met een scheve grijns.