Ziekenzaal voor Jayden

'Ik ben mijn hele geheugen kwijt papa.' Zjin woorden kwetsen me en ik keek nu naar Armand en kneep toen mijn ogen samen. 'D at ja dat kan denken papa. Ik dacht...' Eventjes twijfelde ik. 'Het kan zijn dat ik dat misschien vroeger wel vond, maar ik ben nu niet zo. Ik zou nooit voor de reden geld een relatie aangaan.' Nog steeds hield ik Armands hand zo strak als het maar kon in mijn hand. 'Ik wil ook naar buiten, ik weet wel waar ze staan,' zei ik en ik beet hard op mijn lip. 'Maar Elliot kan mij niet tillen, hij heeft zelf wonden.'

'Jaaaaa!' De tweeling sprong overeind. 'Armaaand, neem je ons mee?' Riepen ze in koor. 'Anders.. anders vertellen we dat meisje met pikzwart haar dat je altijd boeren laat onder het eten!' De nieuwsgierige Aagjes wisten precies wat hun broer bezighield. Ze pakten zijn hand en probeerde hem mee te trekken. 'En gaat zussie Amèlie dan ook mee?' Antonius keek alleen maar naar zijn dochter. Hij slikte. 'Wat.. Maar, je weet wel wie wij zijn? En verder...' Hij had het er duidelijk moeilijk mee. 'Maar je hebt wel je herrineringen hier, en met die jongen van je?' Hij aaide haar over haar bol. 'En nee, Amèlie gaat niet mee.' Zei hij streng tegen de tweeling. Hij draaide zich weer om naar Amèlie. 'Je moet eerst op krachten komen.' Verklaarde hij zacht.

Patricia was het nu volledig met haar man eens. 'Schat, we zullen proberen je herinneringen op te halen, dat is heel belangrijk weet je.' zei ze haar. Arman keek boos naar de tweeling 'Kop dicht' snauwde hij 'Nou... ik ga ze wel zoeken dan' mompelde hij en hij trok de tweeling mee naar buiten. 'Zeg nooit meer één woord over Mabel, jullie zien teveel met die kleine oogjes van je' zei hij boos 'En toch gaan we naar de paarden' zei hij hoofdschudend en hij trok de tweeling mee naar buiten waarvoor ze eerst aan een bediende hadden gevraagd waar het was.

'Ik wil wel naar buiten! Ze weten niet waar het is,' zei ik hem en ik keek Armand en mijn twee kleine broertjesna. 'Nee! Neem me mee!' riep ik nu boos en ik probeerde overeind te komen. Ik klemde mijn kaken strak op elkaar en kwam overeind en sloeg mijn benen heel zachtjes over de bedrand heen. "Ik ga dood hoor, als ik de hele dag binnen zit, dagen achter elkaar. Ik moet... buitenlucht.'

Antonius knikte langzaam en keek naar zijn vrouw. Hij was altijd al een softie geweest als zijn kinderen hem om een gunst vroegen, al probeerde hij altijd streng te doen. Hij keek vragend naar zijn vrouw. 'Ik kan onze dochter dragen?' Vroeg hij

Patricia schudde haar hoofd 'Je bent ook weer eens niet zo standvastig he, ach, oke je mag naar buiten maar je moet heel voorzichtig zijn.. je bent zo breekbaar popje. Ik hou van je en dat doen we allemaal dus wees voorzichtig' zei ze Amèlie met een glimlach 'Ikke ook mee' zei Belinay met een pruillipje. Patricia glimlachte 'Oke, we gaan allemaal wel mee, dan ga ik ook mee'.

Ik stak mijn armen uit en sloeg ze om mijn vaders nek heen zodat hij me beter kon optillen. Ademen deed sowieso wel pijn, maar de pijn werd veel heftiger, maar ik liet niets merken. In de deuropening zag ik Armand wachten en mijn twee broertjes ernaast. Ik glimlachte en sloot mijn ogen eventjes tegen de pijn. 'Ik wil met Armand op een paard,' zei ik een beetje dromerig. 'Ik wil al mijn herinneringen terug.'

Antonius aarzelde even. 'Mogen we wel op paarden van de adel rijden?' Vroeg hij fronsend.

Armand grijnsde en leunde tegen de muur 'Anders neem ik haar wel over pa, ga jij maar met ma naar een kamer waar we kunnen slapen, we redden ons wel' zei hij tegen Antonius en hij nam haar van hem over. Ze zouden dan wel niet mogen rijden, maar mogen is iets anders dan moeten en is dus een keuze die je maakt en hij had de keuze al genomen. Belinay werd door Patricia meegenomen samen met haar andere zoon en bracht hun ook onder bescherming van Armand.

Ik sloot mijn ogen eventjes en legde mijn hoofd tegen zijn gespierde borstkas aan. toen ik wegging had hij al dit lichaam, want het voelde vertrouwd, dus ik nam aan van wel. 'Pap... Ga je mee of niet?' vroeg ik hem en ik keek naar mijn moeder en zusje. 'En... Vanavond vertelt er iemand een slaapverhaaltje,' zei ik haar en ik wuifde heel voorzichtig. Als Elliot dit zag, hij zou het vast niet goedvinden.

Antonius knikte. Hij was gewend zijn kinderen los te laten, hij moest wel en alle kinderen bij hen in de buurt werden jong al gedwongen goede beslissingen te maken. Iets waar Amèlie vroeger nooit zo goed in was, maar hij ging er vanuit dat ze dat had geleerd, hij was gewend dat zijn kinderen dat deden. 'Veel plezier.' Glimlachte hij en hij liep met zijn vrouw weg. Joseph klom bij Armand op de rug, iets wat hij vaak deed. 'Paarte!' Riep hij vrolijk.

'Oef.. ook hallo Joseph' zei hij met een grijns. Amèlie was echt helemaal niet zwaar dus kon hij Joseph er nog wel bij hebben. Belinay was toch nog meegehuppelt en Armand zuchte 'Belinay liefje, ga maar bij de tweeling lopen, ik kan je nu even niet tillen' zei hij met een zachte stem. 'Dus Am, jij weet hier de weg.. leid ons maar naar de stallen' zei hij met een grijns. Patricia vond het altijd moeilijk om mensen even te laten gaan, waarschijnlijk had am dat van haar geerfd. Ze zwaaide nog even en liep toen naar haar nieuwe slaapvertrek.

Ik keek naar de hele stoet kinderen die allemaal familie van me waren en weer zachtjes naar de trappen. Wacht, wist ik de weg nog wel? Twijfelend bleef ik wijzen, maar wanneer ik alles zag, wist ik het gelukkig nog wel. De gangen waren door schilderijen en grote oosterse vazen, steeds anders van andere gangen.

De tweeling ontfermde zich meteen over hun jongere zusje. 'Belinay weet jij nog een liedje?' Vroeg de één meteen. Ze gingen zo lopen dat Belinay tussen hen in liep. Ze tuurden aandachtig naar de grond. 'We moeten even hard lopen! Één twee drie, rechterbeen, linkerbeen, rechterbeen..'
Joseph was erg stil en keek een beetje angstig naar zijn zus, en naar de omgeving. Gelukkig was hij veilig bij zijn grote broer.

Belinay glimlachte met een brede glimlach en liep met haar broers mee 'Nou... ik weet er wel eentje hoor...
Hansje pansje kevertje, klom eens op een hek,
Toen kwam de regen die spoelde hansje weg.
Toen kwam de soon die droogde alles op.
Hansje pansje kevertje klom weer naar te top.' zong ze giechelend.
Armand glimlachte naar zijn zusje en volgde Am's aanwijzingen.

Ik luisterde naar het vrolijke gezang en keek naar het kleine jochie dat over de schouder van ARmand heen stak. Ik had dus blijkbaar heel veel van zijn opgroeien gemist en we waren vreemden voor elkaar. 'Vind je het leuk heir te zijn?' vroeg ik hem liefdevol en we kwamen nu ook buiten aan.

Joseph liet zijn hoofd in het shirt van armand verdwijnen. 'Ja..' Fluisterde hij, maar hij keek haar niet aan. 'Hier is grooot.'
De tweeling lachte. 'Zussie, weet je wel waar we naar toe gaan!' Riepen ze. 'We gaan naar de paarden en en dan gaan we er op rijden.' Vertelden ze vol trots.

Armand lachte even 'Jaja jongens, niet te overmoedig worden zoals laatst he, want toen lagen jullie náást het paard in plaats van óp het paard' zei hij hoofdschuddend. Toen ze bij de stallen aankwamen floot Armand even 'Phoephoe dat is niet niks' zei hij waarderend toen hij alle paarden zag. Hij vroeg zich alleen af of ze ook wel goed werden gereden, niet te hard of te strak. Belinay liep trots met haar broers mee. Toen ze de paarden zag keek ze met twinkelende oogjes naar ze en had ze een glimlach van oor tot oor.

'De namen staan... ervoor,' mompelde ik en ik deed mijn best de naambordjes te lezen. Ik wilde best zien wat Elliot's paard eigenlijk was. 'Volgens mij worden ze sowieso iedere dag bereden... Daar letten de stalknechten op... Denk ik.' Ik keek twijfelend voor me uit. Wat was mijn hoofd toch een warboel van misplaatste informatie.

De tweeling begin te rennen toen ze de paarden zagen. 'Ik neem déze!' Riep de één toen hij voor een glanzend zwart paard stond. Het beest was prachtig. De andere ging naast zijn broer staan. 'Ik óók!' Gilde hij. 'Armaaaand, hoe heet deze?'
Joseph tilde zijn hoofd op om de paarden te kunnen zien, en hij bekeek ze nieuwgierig.

Armand lachte even 'Am, ga hier maar even in de zon zitten, dan kun je toekijken hoe we het met de paarden doen' zei hij en hij zette haar op een bankje naast de stallen vaanwaar ze het goed zou kunnen zien. 'Welke bedoelen jullie?' zei hij van veraf. Naast een gitzwart paard zonder bles stond er eentje met bles en hij liep naar de jongens toe. 'Dit is, zo te zien, Shadow(wow wat orgineelxd)' zei hij tegen de jongens en hij opende de staldeur. 'Hee jongen' zei hij tegen het paard en hij streek hem over de hals. Joseph, ga jij maar even bij Amèlie zitten, mag je samen met Belinay op haar passen' zei hij hun en Belinay huppelde al vrolijk naar Amèlie toe.

Tegen het bankje aan, probeerde ik zo recht mogelijk te blijven zitten. Het was moeilijk om te zien hoe Belinay zelf het bankje moest bestijgen en daarom stak ik mijn hand uit en trok ik haar zachtjes erop, ondanks mijn pijn die het gaf. Ondertussen hield ik Armand en mijn broertjes goed in de gaten en hoopte ik dat Joseph naar me toe zou komen. Gelukkig voor hem, moest ik hem net zo leren kennen als de rest. De rest kende mij alleen al door en door. Ik zelf deed dat zelfs niet.

Joseph keek Amèlie een beetje aarzelend aan, en schoorvoetend kwam hij naar haar toe. Hij ging op het bankje zitten, maar zo ver mogelijk van Amèlie vandaan en hij keek haar bedeesd aan. 'Waarom lag jij in een bed?' Vroeg hij.
De tweeling liep vol enthousiasme naar het paard toe en ze begonnen het dier te kammen. Ze smoezelden even, en vroegen daarna aan Armand, met hun onschuldigste glimlach, 'Mogen we samen op het paard?'

Armand grijnsde en keek, leunend tegen de deur, toe hoe de jongens zich uitleefden op het paard. 'Oja? Willen jullie dat? Zijn jullie niet veel te zwaar?' vroeg hij plagend en hij keek af en toe ook naar Amèlie om haar in de gaten te houden. Belinay klom moeilijk op het bankje en ging toen heel dicht bij Amèlie zitten en keek haar verwachtingsvol aan na de vraag van Joseph.

Kort was ik stil en ik soeg met moeite een arm rond Belinay. 'Ik ben van een paard afgevallen,'z ei ik nu maar. De inspiratie kwam natuurlijk van de paarden rond me en dan kon je best hard vallen. 'Dus Amèlie is een beetje vergeetachtig en heeft iets gebroken...' Ik keek naar het kleine jochie en leek et herkennen hoe hij deed. Was ik zelf ook zo'n schijterd geweest?