Ziekenzaal voor Jayden

Joseph knikte en schoof een heel klein stukje naar Amèlie toe. 'Ben jij echt mij zus?' Vroeg hij een beetje verlegen.
'Echt niet!' Gilde de tweeling. 'Jij dan, jij bent veel dikker!' Ze giechelden even en draaiden zich toen weer om, legden de borstels terug. 'Armaaaand wil je helpen erop te komen?' Vroegen ze toen.

Armand lachte 'Oja, ooh als jullie die stal uitkomen hè' zei hij onheilspellend maar hij lachte wel. Hij hield van zijn broertjes. Hij pakte nu ook even een hoofdstel en deed die om bij het dier. Hij kalmeerde het wat toen hij er als derde persoon bij kwam in de stal. 'Kom maar dan, stelletje deugnieten' zei hij lachend en hij tilde ze één voor één het paard op. Die dieren moesten vast wel wat gewend zijn met al die ridders met harnassen en dergelijke. Belinay schudde haar hoofd begrijpend. 'Ja.. dat doet heeeel veeeeel pijn.. dan heb je overal pijntjes' zei ze knikkend.

'Ik ben je zus Joseph,' zei ik hem en ik stak mijn hand naar hem uit zodat hij die kon vastpakken, maar niet te dichtbij hoefde te komen. Hierna keek ik eventjes naar Belina. 'Ja, dat doet heel erg pijn. Amèlie kan ook niet zelf lopen.'

'Dat is zielig!' Beaamde Joseph. Voorzichtig pakte hij haar hand met zijn kleine, kleffe handje vast. 'Maar waarom ben je nooit thuis, net als Belinay, en Armand, en Ovo, en Benno, en papa, en mama!' Aan het eind van zijn zin ging zijn stem een beetje paniekerig omhoog.
Ovo en Benno gierden het uit toen ze op het paard zaten. Ovo hield zich vast aan de haren van het paard, en Benno hield de rug goed vast. 'Hij is groot!' Riep Benno opgetogen. Ze reden wel eens vaker op ezels, dus dit paard was erg indrukwekkend.

'Niet zo schreeuwen jongens, of willen jullie door de bewaking hier weggehaald worden' waarschuwde Armand en hij nam het paard mee de stal uit. Belinay legde haar handjes op Amèlie's been en glimlachte 'Ik heb je al heeeeel lang niet meer gezien en Joseff heeft jou nog nooooit gezien' bevestigde ze nog.

'Ik heb Joseph wel gezien als klein kindje,' zei ik en ik hield zijn kleine handje goed in de mijne. 'Ik... heb jullie wel gemist,' zei ik zachtjes, want ik voelde dat dat ook echt zo was. De kleintjes gaven me een fijn gevoel, alsof ze gewoon bij me hoorden. 'Is het wel leuk op de boerderij dan?' vroeg ikze.

'Ja hoor.' Joseph knikte. 'Maar hier is het leuker. Armand lacht meer. Hij vind het leuk om jou weer te zien, zussie.' Met zijn priemende oogjes keek hij naar Armand.
De tweeling sloeg hun handen giechelend voor hun mond maar ze keken trots naar Amèlie en hun kleine broer en zus. Daar zaten ze!

Armand keek naar de jongens en hield ze goed in de gaten 'Nou, wees voorzichtig jongens' zei hij hun na. Hij keek even naar Amèlie, Belinay en Joseph en zag dat Joseph naar hem keek. Hij maakte een 'wat is er?' gebaar en keek Joseph vragend aan. Belinay zat glimlachend te knikken en bleef tegen Amèlie aanleunen.

'Ja?' vroeg ik Joseph en ik keek naar mijn grote broer en kreeg een lach op mijn gezicht. 'I ben ook heel erg blij dat jullie er allemaal zijn. Het is hier uhm, mooier dan thuis, maar ik miste jullie wel.' De tweeling reed weg en ik hield Belinay goed vast.

Trots en voorzichtig stapten de tweeling langs het bankje waar Anelie en de kleintjes zaten. 'Nouja, als dat meisje er is lacht Armand ook wel.' Giechelde hij en hij stak zijn tongetje uit naar zijn broer.

Armand liep rustig een beetje met ze mee en hoorde niks van wat Joseph zei, maar aan zijn plagende gebaar te zien betekende het voor hem niet veel goeds. Hij schudde lachend zijn hoofd en keek toen naar de jongens op het paard.

'Heeft Armand een vriendin?' vroeg ik verbaasd aan d etwee kleintjes en ik keek naar mijn grote broer. Dat was gek,w ant voor mijn gevoel moest hij er altijd voor mij zijn, moest ik het enige meisje in zijn leven zijn. Maar msischien had ik het al geweten. Misschien kwam het door de heftige herinneringen.

'Jaaaa.' Zei Joseph vol trots, hij had alles van de tweeling gehoord en haar natuurlijk ook zelf gezien. 'Ze is heel knap met pikzwart haar en ze heet Mabel.' Hij keek Amèlie giechelend aan. De tweeling liep rondjes met het paard en stopte voor Amèlie. 'kijk Amèlie we kunnen paardrijden!' Riepen ze naar beneden.

Armand liep nu bij het bankje en keek verbaasd naar Joseph 'Joseph, van wie heb je dat?' vroeg hij sirieus. Nu wist zeker iedereen het.. dat zou vreselijk zijn. Belinay keek met grote ogen naar Joseph 'Wist jij dat al' fluisterde ze blij 'Armand, dan ben ik niet meer het eenigste meisje op de boerderij' zei ze blij. Armand's bloed steeg naar zijn wangen en hij probeerde het wanhopig te verbergen tegenover de kleintjes, maar het was wel waar. Hij hield van Mabel en Mabel hield van hem.

Ik keek op naar Armand en kreeg een lach op mijn geziocht. 'Wij gaan onze mond houden tegen iedereen vanaf nu oke?' vroeg ik de twee kleintjes en ik ging met mijn vingers langs mijn lippen. 'Wij weten dit, maar we mogen het aan niemand anders meer vertellen.' Ik kedek weer op naar Armand en stak zachtjes mijn hand naar hem uit. 'Maar je zult mij niet vergeten toch?' vroeg ik nu zachtjes.

De tweeling begon te proesten van het lachen op het paard. 'Oeps, we hadden niet gedacht dat Joseph het door zou vertellen. We zullen het niet meer vertellen! Misschien!' Zeiden ze giebelend. Joseph keek verlegen naar Amelie. 'Sorry, maar Armaand, vertel eens iets over Meebel.' Zei hij toen met een lief stemmetje.

Armand slikte even 'O jongens, wacht maar, ik krijg jullie nog wel' zei hij boos tegen de tweeling. Als zij een vriendin zouden hebben zou hij kunnen lachen. Hij keek naar Joseph en Amèlie 'Ik zou je nooit vergeten Am...' mompelde hij en hij schudde daarna zijn hoofd 'Het is beter dat er niets meer over haar verteld word' voegde hij eraan toe en hij keek naar de jongens. Belinay zuchte eigenwijs 'Maar Armaand, je vind haar heeeeel lief, waarom zeg je dan niet hoe lief je haar vind' zei ze met een lief stemmetje.

Ik sloeg mijn ogen neer en luisterde naar het gesprek. Ze waren zo vermoeiend en niet omdat ze vervelend waren, maar omdat ik de drukte niet gewend was. 'Maar ik wil het toch weten over haar Ar,' zei ik en ik keek toen op. 'Maar niet nu. Een andere keer.' Ik keek naar de kleine Belinay. Ze was zo'n leuk meisje, maar ze wist waar ze het over had.

'Waarom niet.' Vroeg Joseph beteuterd. 'Het is toch helemaal geen stom onderwerp, het is toch leuk om over haar te praten en óns-' hij wees naar zichzelf, Belinay en Amèlie,'kun je vetrouwen.' Hij keek Armand met puppy-eyes aan.
De tweeling hield zich stil, maar luisterde geboeid mee.

Armand zuchte 'Oke oke, ik vertel het wel, maar alleen als je zus het goed vind-' Hij zag haar vermoeid kijken en haar ogen naar de grond gericht houden. Belinay begon meteen zachtjes aan Amèlie te trekken. 'Zeg ja, zeg ja' opperde ze vrolijk.

'Als Armand eventjes naast me mag zitten, ik zit niet zo lekker,' zei ik en ik keek op. 'Dan moet hij alles over Mabel vertellen.' Ik keek weer op en keek toen opzij naar Belinay of ze een beetje wilde opschuiven. Joseph wilde ik gtraag naast me om hem te leren kennen.

Joseph drukte zich tegen Amèlie aan om Armand beter te kunnen zien, en de tweeling luisterde op hun paard ook lekker mee.

Belinay knikte en schoof snel weg. Armand ging zitten en zuchtte 'Ik denk dat ik er nou niet meer onderuit kom?' begon hij twijfelend. Hij was toch de tweede man in huis en hij was bang om te vertellen over zijn grote liefde, hoe kon dat? dacht hij snel bij zichzelf om zich proberen te verharden, maar dat ging moeilijk. 'Mabel is een meisje wat aan komen lopen is op een leeftijd van 8 jaar.. Pa en Ma dachten samen met de andere mensen dat ze een heks is. Ze woont nu alleen in een hutje, maar ze komt vaak bij ons want ze heeft al veel van onze dieren genezen. We werden uhm goede vrienden en euhm ja nou nu dit' zei hij supersnel, hopend dat ze niet door zouden vragen en het zouden laten rusten.

Ik schoof mijn arm door die van Armand en liet mijn hoofd op zijn schouder zakken en sloot mijn ogen. 'Veretl me precies hoe ze eruit ziet,.' fluisterde ik en ik kreeg een glimlach rond mijn lippen. Nee, ik gunde het hem wel, maar toch schreeuwde een stemmetje in me dat ik zijn zusje wilde blijven, het belangrijkste meisje in zijn leven. Maar dat zou vast al niet meer zo zijn. Ikw as lang weggeweest. Hij had Belinay en Mabel.

Joseph keek Armand een beetje angstig aan. 'Maar.. ze ziet er heel lief uit. Helemaal niet als een heks! Ze hielp mij een keer met een tekening in het zand. Ze is heel aardig.'