De boshut

Rustig loop ik door het bos. Tussen de bomen door zie ik een hutje staan. Ik loop er heen en bekijk het. Het is wel mooi gebouwd. Ik loop er omheen en zie een open deur en ga naar binnen. het ziet er gezellig uit. Twee stoelen en een tafeltje. De stoelen zien er netjes uit. Ik ga op een van de stoelen zitten en zie dateren kast met een aantal boeken. Ik bekijk ze.

Jayden liep vermoeid het bos in, opzoek naar een plek waar ze rustig kon gaan genieten van het buitenzijn. Ze zag in de verte een hutje staan en dat leek haar wel wat, dan kon je ook nog eens droog zitten als het regende. Ze floot het liedje van Benjamin wat ze hem zovaak had horen fluiten en ze liep het hutje in 'Hallo' zei ze tegen niemand in het bijzonder, eerder gewoon tegen het hutje.

Ik schrok toen Jayden opeens binnen kwam. 'Hallo,' zeg ik verbaasd. Ik had een mooi boek gevonden. Het was een soort dagboek van een meisje dat hier vroeger geleefd heeft. Het is fascinerend. Ik hoopte alleen dit te kunnen lezen.

Jayden schrok zich kapot en dacht een moment lang dat het huis terug had gepraat. Ze keek nu goed naar de plek waar de stem vandaan was gekomen en zag de vage contouren van een vrouw. Het kon niet Amèlie zijn en ook Annabeth was het niet, het kon alleen maar Elizabeth zijn. 'Oo jij bent het, hallo' zei ze opgelucht.

Ik lag in mezelf als ik Jayden zo geschrokken zie. 'Heb ik je laten schrikken?' vraag ik. Was ze nou werkelijk tegen een huis aan het praten? Ik sta op en leg het boek op het tafeltje. 'Wat doe je hier eigenlijk?'

'Uhm een beetje wel ja.. wat ik hier doe? Dat kan ik ook andersom vragen? Ik kom hier omdat ik rust wil..' zei ze haar en ze keek omzich heen opzoek naar de eerste de beste stoel, waar ze ook op ging zitten.

'Ik wilde even alleen zijn maar dat gaat nu niet meer,' zeg ik glimlachend. Ik wilde liever alleen zijn zodat ik over plannen kon denken zonder dat iemand erbij was. Maar nu Jayden erbij is kan het natuurlijk niet.

Jayden keek haar boos aan 'Nou dan ga ik wel weer hoor' mompelde ze en ze draaide zich al om om naar de deur te lopen.

'Het was niet de bedoeling om u weg te jagen! Vergeef me!' wat hadden de mensen van het kasteel de laatste tijd. Als ik maar één foute opmerking maak worden de meesten chaggerijnig. Volgens mij vinden ze mijn aanwezigheid niet fijn. Ik zicht even voor mezelf en kijk dan in de boekenkast. 'Ik vond deze plek toevallig, kende jij het al?'

Jayden draaide zich verward weer om. 'Ja, ik kende het al, hoezo?' antwoorde ze met een kleine glimlach en ze ging houterig in een stoel zitten. Waarom ging ze nou niet gewoon weg. Ze hadden allebei behoefte om alleen te zijn. Ze schudde haar hoofd even en keek toen naar het kleine raampje.

'Nou, ik woon hier al 6 jaar en ik wist niet dat het bestond.' Ik loop naar de deuropening en kijk naar het bos. Opeens hoor ik iets. Snel kijk ik achter me, maar Jayden is het niet,. Ik kijk weer het bos in en zie dan een hert lopen. Ik zucht. Gelukkig, want ik schrok me dood.

Jayden keek een beetje vreemd naar Elizabeth, ze mocht hier dan wel al zes jaar zijkn maar zij was geen bediende maar van adel. De adel was anders, de adel was niet goed geïnformeerd over vanalles. 'Dat kan Elizabeth, als bediende zoek je uitwegen om even rust te krijgen, dan heb je al snel alles ontdekt hier' antwoorde ze.