Benjamin's hok

Hij was naar zijn kamer gevlucht. Bij Jayden wilde hij absoluut niet in tranen uitbarsten, en hij deed het daarom maar hier. Hij voelde zich zo vreselijk leeg. Hij was het altijd al geweest, maar nu wist hij wat hij kon missen. Jayden was de enige van wie hij hield.

Jayden had gekeken naar hoe hij weg was gerend en had sterk de neiging hem achterna te gaan, misschien was het tijd om echt sorry te zeggen maar dat zou moeilijk zijn. Zelf was ze nu te koppig, maar misschien zo? Ze rende toch achter hem aan 'Benjamin, wacht!' had ze geroepen en zo kwam ze met een verwarde blik in haar ogen aan in zijn kamer, waar ze nog nooit was geweest.

Benjamin zuchtte. 'Waarom ben je me achternagegaan.' Vroeg hij schor.

Jayden keek naar zijn betraande gezicht 'I-ik' begon ze stotterend, ze kon er niet tegen als hij had gehuild, dan leken zijn ogen nog doordringender en nog groener dan ze al waren. 'Ik weet het niet, iets in me zei dat ik dat moest doen' zei ze maar.

Hij zweeg. Hier kon hij niets mee. Hij keek haar alleen maar aan met zijn groene ogen, maar verwachtte ook niet echt iets.

'Oke, ik kwam omdat.. omdat' ze keek nu naar de grond, zou ze het zeggen? 'Omdat ik wou zeggen dat het me écht spijt en en omdat je er de laatste tijd zo leeg uit ziet en ik wou weten hoe het kwam' zei ze zacht. De grond was ineens zo interessant en ze schaamde zich, niet meer wetend waarom ze het zo dringend had gevonden het nu te gaan zeggen.

'Waarom denk je.' Vroeg hij zacht. 'En sorry waarvoor.' Hij keek haar doordringend aan.

Jayden keek hem nu weer aan, maar wou eigenlijk meteen weer wegkijken door die blik wat ze toch maar niet deed. Ze haalde diep adem en blies de lucht weer uit, ja ze kon het weten als het hetzelfde was als in de boomhut.. 'Het spijt me voor alles waar ik hier schuld aan heb' mompelde ze toen. En dat ze hem niet had geloofd, maar nog steeds geloofde ze hem half alleen geloofde ze wel dat hij zich schuldig voelde tegenover Amèlie. Ze liep naar hem toe en ging op de rand van zijn bed zitten.

Hij schudde zijn hoofd. 'Waar heb je schuld aan dan?' Vroeg hij, met een soort angst in zijn stem. 'Ik ben toch degene die hier schuldig is. Ik... ik heb Amèlie dit aangedaan. En het is mijn schuld. Je zei hij zelf.' Hij keek naar haar, haar hoofd, haar sproetjes, haar lieve neusje en haar glinsterende ogen. 'Denk je echt dat je het weer goed kan maken tussen ons? Nadat je dit soort dingen tegen mij hebt gezegd? Nadat je me weer niet geloofd hebt, terwijl je weet dat ik dat belangrijk vind en dat ik altijd eerlijk tegen je ben?'

Jayden slikte 'Waar ik schuld aan heb? Aan die dingen die je opnoemt en dat ik te koppig ben.. Ja je bent altijd eerlijk tegen me, gelooft mij ook altijd hoewel ik weet dat je dat belangrijk vind.. En ja zoals ik al zei ik was en ben te koppig om je gelijk te geven en ik was echt heel boos' zei ze zacht. Ze keek naar de matras en zweeg toen. Ze durfde hem niet aan te kijken, bang voor zijn prachtige groene ogen die haar altijd aantrokken maar tegelijk je zo goed konden raken.

Benjamin keek haar nog steeds aan. De woorden kwamen niet aan bij hem, hoe opbiechtend ze ook bedoeld waren. 'Je zou goed voor Elliot kunnen werken.' Zei hij plotseling. 'Je bent het beste wapen. Eerst maak je me zwak, dan zorg je er voor dat ik van je houd en dan sla je toe tot ik kapot ga.' Zijn ogen waren zo groen, zo mooi en stonden zo verschrikkelijk droevig.

Jayden hapte naar adem 'Wat zeg je?' vroeg ze verbaasd en met afschuw die duidelijk te horen was. Ze moest denken aan wat Elliot had gezegd. Je moet oppassen dat je niet iedereen kwijt raakt. Misschien had hij gelijk gehad en alleen het idee dat hij gelijk had bracht al tranen in haar ogen, maar dat Benjamin dit zei liet ze stromen over haar wanten. Ze keek hem aan en zweeg verder.

Benjamin ging naast haar zitten. 'Niet huilen.' Zei hij geschrokken. Wat had hij gedaan? Hij had ook al Jayden gekwetst, dat mocht niet, wat had hij gezegd? 'Ik.. ik wil je niet pijn doen.' Hakkelde hij. Hij had gezegd wat hem op het hart lag, het was waar maar hij wilde niet dat Jayden eronder leed, hij had al genoeg aangericht, ze had het recht hem pijn te doen en toch verweet hij het haar. 'Ik wil je niet kwijt.' Stamelde hij en hij begon ook te huilen. Daarom verweet hij het haar. Omdat hij haar kwijtraakte. Omdat het waarschijnlijk toch waar was, maar hij wilde het niet onder ogen zien. 'Je hebt gelijk, je kan me niet geloven nadat ik dit heb gedaan, je verdient me niet, het is goed wat je gedaan hebt, je hebt niets aan mij.' Snikte hij.

Jayden schrok van zijn reactie 'Nee Benjamin, jij verdiend beter... ik heb teveel beloftes gebroken' zei ze huilend. Ze kroop nu verder het bed op, met haar rug tegen de muur. 'Jij doet mij pijn omdat ik jou te veel pijn heb gedaan.. misschien heb je gelijk net zoals Elliot gelijk had...' snikte ze en ze probeerde haar tranen weg te vegen, maar sloeg ze uiteindelijk maar voor haar gezicht om hem ze niet te laten zien.

'Die brak je toch om een reden.' Zei Benjamin, ook huilend. 'Kom op, sta op en ga door met je leven. Zonder mij. Ik kan niet meer naar je kijken zonder de pijn te voelen. Alsjeblieft, doe het voor jezelf en ook voor mij. Ga weg.' Hij probeerde haar van zijn bed af te duwen, smekend. 'Ik ben toch alleen maar een zielig hoopje ellende.'

Jayden ving zich op toen ze half werd weg geduwd 'Nee, dan zul je het altijd voelen.. Ik wil niet dat jij pijn hebt door mij. Elliot zei het al dat ik op moest passen omdat ik iedereen kwijt zou raken en hij had gelijk' zei ze hem snikkend. 'Niet huilen, je bent sterk' mompelde ze en ze maakte geen aanstalten om weg te gaan. Ze bleef nu weer op de rand zitten en keek naar hem, zijn betraande gezicht en droevige natte ogen. 'Je verdiend iemand die veel liever is, zoveel van je houd en iemand die nooit haar beloftes breekt, je verdiend een perfect iemand. Ik niet, misschien had ik me beter door Demian kunnen laten vermoorden, dan had ik niemand meer pijn kunnen doen' zei ze snikkend.

'Je bent me al kwijt, ik wil jou niet kwijt in de zin dat je niet dood bent.' Snikte Benjamin. 'Die pijn die voel ik sowieso, maar Jayden jij bent de enige levende van wie ik houd. Ik gun je alles, nee je mag niet dood, ik wil dat je gelukkig bent, ik gun je alles, voor mij ben je perfect, ik zal door kunnen als ik weet dat je gelukkig bent, zonder mij.'

'Doorgaan zonder jou? Zonder te weten of het goed met je gaat? Ik wil niks vergeten over alles.. ook al doet het pijn. Pijn maakt een mens wist je dat' ratelde ze. Ze zou niet zonder hem kunnen, dat was misschien de laatste tijd niet heel erg gebleken maar het was echt zo. 'I-ik weet echt niet meer wat ik moet zeggen' zei ze nog steeds snikkend maar ze keek hem wel aan.

Benjamin zuchtte en hij kerk Jayden aan. 'Waarom moet het zo gaan?' Hij sloeg zijn armen om Jayden heen. 'Ik blijf wel voor jou.' Zuchtte hij. Hij vertelde maar niet dat die pijn vreselijk was, hij liep er al een paar mee en hij kreeg er bijna een zenuwinzinking van. Het leek een soort liefdesverdriet, gekombineerd met een vreselijk schuldgevoel en het feit dat zijn hart in stukken was gereten, de kwetsbaarheid en het idee dat er niets van vertrouwen in elkaar was, de woede op zichzelf, hoe hij was, en een hele grote zwakte. En het slotte het feit dat hij haar zo weer kwijt kon raken. De bindingsangst zat nog steeds in hem. Hij sprak dit allemaal niet uit, maar je zag het in zijn ogen, zijn gezicht, zijn lichaamshouding.

Jayden kon niet stoppen met huilen, maar kreeg toch een kleine glimlach op haar gezicht. Snel sloeg ze haar armen ook om hem heen. Zetrok zich zo dicht mogelijk tegen hem aan. Het had veel pijn gedaan om boos op hem te zijn en vooral te blijven. Ze voelde en zag dat hij pijn had, daar kon je niet om heen. 'Ik weet het niet Benjamin, ik weet het echt niet...' zei ze schuldig, wetend dat ze dat ook was.

Hij zuchtte en wiegde haar in zijn armen. 'Waarom..' Zuchtte hij. 'Geloof je me? Geloof je me in alles wat ik zei, wat er was gebeurd?'

Jayden slikte even maar kon het lopen van haar tranen niet laten stoppen. 'Ongeveer' zei ze zacht, want soms dacht ze het nog steeds maar ze wist ook wel dat hij dat zoiezo niet zou doen. Alleen was het waar dat hij haar naam had uitgesproken terwijl Vares erbij was, de grootste fout ooit. Gelukkig leefde Amèlie nog.

Hij draaide zich om, van haar bed en draaide haar de rug toe. Hij zweeg en dat zorgde voor een beklemmende stilte. Ongeveer, dat betekende niet ja. Anders had ze dat wel gezegd. 'Je had het beloofd.' Zei hij na een tijdje.

Jayden zuchte en liet haar hoofd tegen zijn rug zakken 'Ja, dat klopt' zei ze kalm.