Steiger

Jayden hield haar ogen nog gesloten omdat hij het zei en legde dus wel haar hoofd tegen zijn schouder. Ze zag het wel voor zich, maar meer in een droomwolkje. Ze zag dat ze een kar hadden, met een paard ervoor, om zich heen zoveel bloemen dat je soms niet eens meer wist wat het was, dat het net een uitgestrekte deken van bloemen was. Er was genoeg eten, meer dan genoeg. Ondertussen verschenen er meer beelden naar mate zijn dromerige gefluister doorging. Ze hoorde het beekje bijna echt en zag de vissen bijna zwemmen. Helemaal alleen, samen met de dieren die er waren en het eten dat er nog was. Ze stapten na al het eten op en gingen weer verder, naar een onbekende plaats. 'Het zou zo prachtig zijn, te mooi om waar te zijn' fluisterde ze terug met haar ogen nog steeds gesloten, hopend dat ze nog iets zou zien in plaats van hun die alleen maar verder weg gingen en het langzaam weer zwart werd. 'Oké, ik wil mijn ogen nu niet meer open doen' fluisterde ze grinnikend.

'Het kan waar zijn.' Hield Benjamin vol. Hij sloot nu zelf ook zijn ogen. 'Verzin dan zelf, waar gaan we heen? Ik weet het niet, maar het is wel heerlijk weer. De zon schijnt maar door het koele briesje ga je niet zweten. Om het pad waarover we rijden staan allemaal bomen, perenbomen en notebomen en appelbomen. Ik pluk een appel en neem een hap, het is heerlijk sappig en zoet. Daarom geef ik hem aan jou om hem te laten proeven. In de bomen zitten meesjes en ze zingen grappige deuntjes.'

Jayden glimlachte 'Dan rijden we door, over uitgestrekte heuvels en goudgele graanvelden. We zien verderop een boomgaard en een kleine jongen die een appel uit één van de bomen plukt. Hij rent weg omdat de boer hem achterna komt rennen. Wij lachen erom en plukken dan snel ook een paar appels, waarna we weer verder rijden. De lucht blijft blauw en soms zijn er enkele schapenwolkjes. De zuiderwind maakt het nog iets warmer dan het al is en we rijden door tot aan een meertje, waar we gaan zwemmen, ons water bijvullen en samen romantisch naar de zonsondergang kijken. Die nacht koelt het wat af en kruipen we dicht tegen elkaar aan om elkaar warm te houden. De volgende ochtend worden we wakker en merken we dat de zon alweer schijnt. Vervolgens kunnen we weer een visje vangen en wilde aardbeitjes plukken. Die middag komen we in een dorpje om een paar van onze spulletjes te ruilen of te verkopen. De mensen in het dorpje zijn liefelijk en leven niet in een oorlog. De kinderen willen met ons spelen en we blijven even om vervolgens toch weer weg te gaan omdat we nog meer van de wereld willen zien' fluisterde Jayden in de nacht.

'Het is mogelijk, we moeten ontsnappen, we moeten geld hebben en kunnen beginnen met handelen.' Hij stak zijn hand boven het water en maakte zijn vingertoppen vochtig. 'Want jij bent mijn prinses.' Hij tekende met zijn natte vingers lijnen op haar gezicht en glimlachte. 'Wat zou ik toch graag mijn leven met jou doorbrengen.'

Jayden glimlachte en voelde zijn koele vingertoppen op haar huid, die natte sporen achterlieten. 'En nou mijn prins, laten we eens terug gaan naar de realiteit.' zei ze met een glimlach. Ze had even gekeken naar hoe hij zat en dat was heel dicht op het randje. Ze keek hem even met twinkelende ogen aan en gaf hem toen een klein, bepalend zetje en hij viel van de steiger af.

Benjamin schrok zich dood en hij voelde al snel een slok water binnenkomen. Proestend kwam hij boven en hij greep zich vast aan haar benen. 'Ik krijg jou nog wel!' Zei hij grommend en hij begon zijn natte lichaam om te trekken via haar. Hij schudde zijn hoofd zodat allemaal druppels in haar gezicht kwamen.

Jayden schoot in de lach en slaakte een gil toen hij zich aan haar benen omhoog trok. Zijn stem was niet lief meer zoals daarnet dus het had wel gewerkt, maar misschien moest ze er nu maar spijt van hebben. Binnen een paar minuten waren haar benen weer helemaal nat en haar gezicht en een paar van haar lokken waren ondergedruppeld. Haar handen en ook haar armen waren nat omdat ze probeerde zijn hoofd stil te houden en ze had geprobeerd hem terug te duwen, wat gefaald had omdat ze niets zag door het water in haar ogen, wat ze er toen maar snel uitwreef.

Benjamin was uit het water geklommen en klom over haar heen, maakte haar zo helemaal nat. 'Hoe kun je!' Zei hij, nu lachend en hij schudde zich boven haar uit als een hondje.

Jayden kon zich niet inhouden om niet te lachen en voelde zich al snel ook helemaal nat 'Je leeft soms te veel in je droomwereld lieverd, je had even wat afleiding nodig' zei ze lachend. 'En je zat gewoon te dicht op het randje' voegde ze daar lachend aan toe. Ze streek zijn natte haar naar achteren en keek hem grijnzend in zijn ogen. 'En omdat ik gewoon van je hou' zei ze als laatste.

'Je gooit me in het water omdat je van me houd. Volgens mij zit er eerder een steekje bij jóu los.' Zei hij grijnzend en hij pakte haar vast en rolde zo over de steiger. 'En volgens mij deed die dromenwereld van mij jou aardig goed.' Opeens kwam hij abrupt overeind. 'Of... wil je niet ontsnappen, met mij?' Vroeg hij.

Jayden grinnikte en rolde totdat hij abrupt overeind kwam. Ze keek hem verbaasd aan en vond kans om zelf ook wat, wankel, overeind te komen. 'Nee schat, dat is niet waar, het zou het mooiste in mijn leven zijn, ik zou niets liever willen' zei ze hem en ze nam zijn gezicht tussen haar handen 'Ik gooide je inderdaad in het water omdat ik van je hou en omdat die wereld ons een beetje teveeel meesleept in zijn verhaal en pracht' legde ze uit met een glimlach en ze gaf hem snel een kus 'Snap je?' vroeg ze plagend.

'Hij haalde zijn schouders op. 'We kunnen écht vrij zijn...' Begon hij nog.'Niet alles is onmogelijk.'

'Écht vrij zijn? hm.. ik denk dat ik het eerst moet zien en dan pas kan geloven, maar iniedergeval al weg zijn van deze verdoemde plaats samen met jou natuurlijk, dat is inderdaad al een hele vrijheid..' zei ze met een glimlach en ze liet zijn gezicht los. 'Laten we beginnen met morgen te pijlen hoever ze ons nog nodig hebben of zoiets en voor hoever ze ons kennen, weten wat we doen en of ze weten dat jij eigenlijk een schatje bent' zei ze plagend en ze liet zich weer op de grond zakken.

'Doe niet zo moeilijk, we moeten gewoon een boot hebben en geld jatten.' Zei hij lachend.

Jayden zuchte en lachte ook even 'Maar waaaar vandaan en hoe in godsnaam jatten we veel geld en een boot... heb jij hier een haven gezien? Ik niet...' zei ze lachend. 'Misschien wil Sindolf een boot voor ons maken, het is dan misschien geen metaal maar hij kan het vast wel' zei ze grijnzend. 'Het geld... ik ga eens vragen naar de erfenis van een adelijke weduwe' zei ze met een ondeugende glimlach.

Hij knikte. 'Vooral die boot is een probleem. Als je Sindolf maar niet beloofd dat hij mee mag, dan vind ik het goed.' Hij glimlachte en voelde aan haar haar, het was alweer bijna droog en een beetje pluizig.

'Ik weet dat je hem niet kan uitstaan' zei ze plagend en grijnsde. 'Ja, maar hij zal het vast wel willen maken voor ons...' zei ze sirieus en ze voelde zijn vingers aan haar haar, ze keek hem even verbaasd aan en grijnsde 'Lukt het?' vroeg ze met een glimlach.

'Correctie, voor jou.' Zei Benjamin eigenwijs en hij tikte even op haar voorhoofd. 'Als hij hoort dat het ook voor mij is doet hij het niet.' Hij grijnsde. 'Pfft.. Ik zal die smid echt niet missen zeg. Heb je trouwens gezien dat Amèlie haar familie er is?'

Jayden lachte even 'Gelukkig voor jou komt hij niet met al die bijlen die hij smeed op je af rennen' zei ze grijnzend en ze pakte zijn hand vast. 'Am's familie? Hier? O, zijn dat die mensen, nouja die kinderen die de paarden steeds meenemen?' vroeg ze even.

Hij knikte. 'Die boeren. Ik wist niet dat Amèlie nog zo goed contact met ze had. Maar Elliot kennende komen ze niet zomaar.' Hij zuchte en ging op de steiger liggen. Zijn kleren plakten nog steeds aan zijn lichaam. Hij kneep speels in haar hand.

Jayden zuchte en keek naar Benjamin, hoe zijn natte shirt tegen zijn magere buik zat geplakt. N ja ik hoop niet dat hij haar laat zitte en wegstuurd omdat ze van hem houd, ik vertrouw hem echt niet , nog steeds niet' antwoorde ze en ze kroop naast hem , ze was toch al nat en kneep glimlachend terug in zijn hand. Ze xuchte eve en ging met haar hoofd op zijn borst liggen.

'Hij is niet te vertrouwen, was hij ook nooit. Ik vraag me af wat hij nu weer uit gaat halen om de macht volledig te pakken.' Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen haar aan. 'Maar ik zorg er wel voor dat je niet bang voor hem hoeft te zijn.' Fluisterde hij in haar oor.

Jayden glimlachte 'Ik hou van je, ik weet dat je dat altijd zou proberenN mompelde ze en ze tekende met haar vingers een hartje op zijn buik en luisterde naar zijn hartslag.

'Ik zou het me niet vergeven als jij aangevallen wordt, terwijl ik hem kon houden. Maar hij zal zich wel inhouden, door Amèlie.' Zei hij grijnzend en hij liet haar haar gang gaan. Met de hand die hij tegen haar nek hield masseerde hij haar nek zachtjes.

Jayden hield een kleine glimlach om haar lippen en zuchte ontspannend. 'Ik kan wel wat hebbe hoor, maak je niet iongerust' mompelde ze bemoedigend. Ze streelde zijn buik en genoot van de nekmassage.