Vertrek Amèlie

Elliot kuste haar weer en nu onbewust weer wat vuriger.

Hij deed wat drukker, maar ik kon het aan en kuste terug.

Elliot kuste haar nog steeds en legde zijn hand op haar wang.

Mijn hart klopte beangstigend in mijn keel, amar ik kuste hem gewoon nog steeds terug.

Elliot kuste haar gewoon door.

Zachtjes begon ik te trillen en ik wenste dat het stopte, maar ging door, tegen mijn gevoel in.

Elliot merkte dat ze begon te trillen en trok rustig terug. 'Gaat het?'

Heel zachtjes knikte ik en ik keek hem in de ogen. 'Even stoppen,' fluisterde ik nu.

Elliot knikte en ging langs haar zitten.

Ik trok hem naar achter zodat hij naast me lag en keek zo naar hem opzij. 'Straks herken je me niet terug... Ben ik een boerin...' Ik wist niet of dat goed of slecht was en wat hij ervan vond.

'Ik zal je altijd herkennen. Je ogen zijn te mooi om te vergeten.' Zei hij en legde zijn hand op haar wang. 'Ik zal je echt niet vergeten.'

'Maar wat... als ik verkeerd verander? Omdat ik het me niet herinner, dat ik een ander persoon wordt? Zal je dan ook van me kunnen houden?' Twijfelend kek imk naar zijn shirt.

Elliot pakte haar handen en keek haar recht in haar ogen. 'Ik zou nooit niet van je kunnen houden.'

Zachtjes knikte ik en ik hield zijn handen goed vast. 'Het is vast heel anders op de boerderij...'

'Ja, maar wie weet is het er beter dan op het kasteel.'

Ik ben bij mijn familie,' zei ik bevestigend en ik dacht aan Armand. Hij had meteen herinneringen opgeroepen en misschien deed de boerderij,d e plek van mijn jeugd dat ook wel.

'Zorg maar gewoon dat je plezier maakt en je weer helemaal beter wordt.'

Een glimlach kleurde mijn lippen nu en ik kniklte zachtjes. 'Ja, maar ik zal je als nog heel erg missen hoor. Echt, echt echt waar!' Ik probeerde me de boerderij voor te stellen, maar het lukte niet. Ik had geen idee.

'Je hoeft me niet te herinneren. Begin gewoon eens opnieuw en laat dat koppie van je maar eens opfrissen.'

Ik beet nu hard op mijn lip en schudde mijn hoofd. 'Dat kun je niet eisen...' zei ik zachtjes. 'Dat ik niet aan je denk...'

'Ik eis niks, ik zeg het alleen maar.' Zei hij zacht en kneep ook zacht in haar handen.

Zachtjes en opgelucht knikte ik. 'Ik wil aan je denken, dat maakt dat ik weer waarvoor ik leef...'

Elliot Voelde zich er allemaal niet beter door en stond op. 'Voordat je gaat wil ik je nog iets geven.' hij haalde een doosje uit zijn jas en zei voordat hij het opende. 'Voor de belangrijkste persoon in mijn leven kan ik nooit iets vinden dat net zo mooi is al jij, maar ik hoop dat het in de buurt komt.'

http://www.juwelen-sieraden-info.be/wp-content/uploads/koninklijke-juwelen1.jpg

Verbaasd keek ik naar het doosje en met flink wat moeite, wist ik overeind te komen en keek ik in het doosje. 'Wauw,' fluisterde ik en ik ging met mijn vingers langs de ketting. Hij glom zo vreselijk, hij was vast heel duur gewees.t 'Dit kan ik niet aannemen,' fluisterde ik en ik keek op naar hem. 'Ik ben maar een simpele boer, ik ga naar de boerderij.' Zijn woorden waren zo lief geweest, maar wat als ik hem beschadigde?

'Je moet.' Zei hij en haalde de ketting voorzichtig uit get doosje. Rustig deed hij het om haar nek en glimlachte. 'Je bent niet maar een boer. Je bent een aardig en beeldschone boer die mijn hart stal.'