Slaapkamer Armand en Amèlie

Ik deed erg mijn best en kreeg het slaapjurkej zelf aan. Ik liet me languit zakkern enhaalde diep adem.

'Zal ik aan iedereen doorgeven dat je rust wilt?' Vroeg ze en stopte haat lekker in. 'slapen is goed voor je.'

Heel langzaam knikte ik. 'ARmand en mijn ouders,' zei ik en ik pakte zachtjes haar hand vast.

'Dat zal ik doen. Zorg jij nou maar dat je je rust neemt. Die verdien je.' Zei ze en knew nog een laatste keer in haar hand voordat ze naar de deur liep.

'Ik snap waarom iedereen zo gek op je is,' zei ik haar en ik keek haar na. 'Je bent... echt heel erg aardig.' Ik sloeg even mijn ogen neer.'Maar... wil je alsjeblieft zorgen dat Armand me.. niet vergeet,' vroeg ik heel zachtjes. Mocht ik dit wel vragen?

Mabel keek haar verbaasd aan en knikte. 'Ja, daar zorg ik voor.' Ze liep rustig naar de deur en zei zacht. 'Rust goed uit, welterusten.'

'Dankjewel,'z ei ik enik sloot mijn ogen.

Later.

Gillend van angst en huilend van het verdriet dat Elliot gestorven zou zijn, werd ik wakker. Ik besefte iet waar ik was en huilde door terwijl ik wakker was. Ik besefte het niet eens dat ik wakker was. VOor mij was Elliot echt geweest.

Armand had wat gehoord en was meteen naar boven gerent. Hij had de deur open geslagen en keek naar Amèlie 'Am wat is er? Heb je pijn?' vroeg hij snel en hij liep naar binnen om op haar bed te gaan zitten.

Ik schrok van zijns tem en het trk me terug in de realiteit. Ik stak mijn armen uit naar mijn grote broer. Ik voelde me zo klein, ik wilde graag hulp van mijn grote broer, zijn grote, beschermende armen om me heen. Tranen liepen nog over mijn wangen terwijl ik voorzichtig overeind kwam en ik me tegen zijn borst aan drukte.

Armand zuchte en sloot zijn armen om haar heen 'Het komt goed, het was maar een droom' gokte hij, aangezien Joseph ook altijd zo lag als hij een nachtmerrie had gehad.

'Ik wil niet dat het een droom is,' snikte ik en ik keek naar hem op. 'OP het einde na dan,' fluisterde ik en ik hield zijn shirt nu zachtjes vast.

Armand wiegde haar rustig in zijn armen. Van Mabel naar Amèlie en zo zou hij weer terug gaan, maar eerst wou hij weten wat er was gebeurd. 'Wat heb je gedroomd dan?' vroeg hij een beetje nieuwsgierig.

'Dat Elliot me kwam halen,' snikte ik en ik wreef in mijn ogen en drukte mijn gezicht bijna in zijn shirt. 'Dat.. Elliot me...' Hard begon ik weer te huilen bij de gedachte dat hij hier niet meer was. dat alles een droom was en dat ik hem misschien nog wel lang niet zag. 'Dat hij me ten huwelijk vroeg!\'

Armand zuchtte. 'Hij zal wel komen en je ten huwelijk vragen alleen nog niet nu.. Trouwens, waarom was het een nachtmerrie als dit gebeurde??' Vroeg hij voorzichtig.

Ik hield hem goed vast en keek op naar mijn grote broer. 'Omdat.. omdat toen we dansten... Toen kwam...' Ik haalde diep adem en wreef langs mijn ogen. 'Toen kwam... Hij en hij vermoorde Elliot!'

Armand keek Amèlie aan en hield haar stevig vast 'Shht maar, hij zal niet dood zijn.. hij zit heel beschermd tussen 4 muren op je te wachten denk ik' zei hij rustig. Armand wilde niet eens weten wie 'hij' was.

Ik kneep zijn shirt samen in mijn handen en slikte. 'Maar hij is heuir niet! Dat is net zo erg!' snikte ik en ik verborg mijn gezicht weer in zijn shirt.

Armand zuchte en zweeg. Hij wist hoe erg hij Mabel had gemist die paar dagen en dit zou ook zwaar voor haar moeten zijn. 'Am, je bent sterk en hij zal wel komen of wij gaan terug, ik beloof je dat hem niks overkomt ook al mag ik hem niet zo.. Ik beloof het dus het gaat ook goed komen' verzekerde hij haar.

Ik snikte en keek op naar hem. 'Echt... waar?' vroeg ik hem. 'Maar wat kan jij nou aan zijn veiligheid doen?'

'Veel meer dan jij weet en hoeft te weten zus' zei hij zacht en hij glimlachte even. 'Gewoon niet aan denken, het komt wel goed oke' verzekerde hij haar. 'Stop maar met huilen schat, het is niet nodig om die tranen je gezicht te laten bederven' zei hij liefjes en bleef haar omhelzen.

Ik verstopte mijn gezicht verder in zijn shirt en wreef tegelijkertijd langs mijn tranen. 'Ar... ik heb je echt gemist,' fluisterde ik en ik keek heel kort omhoog met mijn rode ogen. Hij stelde echt gerust en dat konden niet zo heel veel.