De graanvelden

Joseph schaterde het uit. 'Nee, niet doen!' Giechelde hij en hij probeerde het terug te doen.

Ik schrok en pakte beide handjes samen vast en schudde zachtjes mijn hoofd. 'Joseph, Amèlie heeft pijn aan haar buik, doe maar niet,' zei ik hem en ik liet zjin handjes weer los.

'Sorry.' Zei Joseph verlegen en hij tuurde naar de grond. 'Was ik vergeten.'

'Dat maakt Amèlie niet uit. Als je het maar niet expres doet.' Ik pakte zijn handjes weer vast en kuste die zachtjes.

Joseph knikte. 'Wat zullen we doen?' Vroeg hij aan Amèlie.

'Naar de wolken kijken?' opperde ik omdat ik eigenlijk niets beters wist.

Joseph knikte en hij ging naast haar liggen. 'Waar lijkt die op?' Vroeg hij en hij wees de eerste de beste wolk aan die hij voorbij zag drijven.

'Op Elliot,' zuchtte ik zachtjes en mijn gezicht vertrok meteen.

Joseph schudde zijn hoofd. 'Nee, hij lijkt op de prins van Sneeuwwitje!' Zei hij eigenwijs.

Ik keek opzij naar Benjamin en kreeg een klein glimlachje op mijn gezicht. 'Elliot is mijn prins hoor,' zei ik hem plagend.

'Is Elliot een prins?' Vroeg Joseph verbaasd.

Ik dacht eventjes na en knikte toen zachtjes. Hij zou immers koning worden, dus om hem makkelijk te houden voor Joseph, was hij een prins.

Joseph klapte in zijn handjes. 'Gelukkig maar, want prinsen zijn wél lief.' Beaamde hij. 'Kijk, en dat is zijn paard!' Hij wees naar een wolk die voorbij dreef.

'Ja, Elliot is ook heel erg lief hoor,' zei ik hem. 'Je kent hem alleen nog niet, maar wanneer Amèlie teruggaat, zorgt ze dat je hem leert kennen.' Ik keek naar de wolk die hij aanwees en met wat fantasie zag ik er wel een paard in.

'Neeeee! Amulie mag niet weggaan!' Zei hij verdrietig en hij klampte zich vast aan haar arm.

Even viel ik stil en keek ik naar het leuke jochie en ik nam hem in mijn armen. 'Ik zorg dat als ik bij Elliot zou gaan wonen, dat jullie heel dictbij komen wonen. Dan hoeven jullie misschien wel geen boeren meer te zijn.' Ik sloot mijn ogen en dacht aan mijn Elliot. Voor mij zou hij dat allemaal wel willen regelen. Dat wist ik zeker.

'Wat moeten we dan zijn?' Vroeg Joseph sip. 'Zus mag niet bij eliet wonen, zus moet bij ons blijven!'

Ik was vertederd door hem, maar ik wist wat ik wilde. Mijn leven zou altijd aan de zijde van Elliot zijn. 'Dan kun je heel veel spelen en paardrijden,' zei ik hem en ik ging door zijn haren heen.

'Maar wat zijn we dan?' Vroeg Joseph vragend. Hij kon zich niet voorstellen dat ze op een andere plek leefden dan hier op de boederij, en hij kon zich geen vader voorstellen die níet in de aarde stond te wroeten en geen Armand die na het harde werken smeekte om een extra lepel van het lekkere maal van mama. Hij kon zich geen Belinay voorstellen die niet tussen de kippen holde, met een mandje met eitjes in haar hand. Hij kon zich geen Ovo en Benno voorstellen die niet in de modder rolden, en geen moeder die foeterend maar lachend de modder van hun wangen wasde met water die ze eerst had gekookt, met hulp van Joseph.

Langzaam begon tot me door te dringen wat hij bedoelde. 'Jij bent graag een boer hè Joseph?' vroeg ik hemen ik keek hem recht aan. 'Nou, jullie kunnen ook een boerderij krijgen dicht bij het kasteel hoor. En als je dan niet hoeft te werken, kom je lekker bij Amèlie paardrijden.

Joseph haalde zijn schouders op. 'Zijn er mensen die geen boeren zijn?'Vroeg hij. Hij vroeg zich af wat er nog meer was. Hij wist dat Elliot een prins was, maar volgens mama kon je als boer niet van adel worden. Waarom zou je opeens geen boer kunnen zijn? Hoe kon Amèlie dat doen? Amulie was toch ook een boer, maar ze woonde wel in het kasteel...

Ik knikte zachtjes en dacht heel diep na. 'Er zijn mensen die rondtrekken en eten verkopen en andere mooie spullen. SPullen die je niet in je eigen dorp hebt en volgens mij... Volgens mij zijn er steden en daar zijn mensen die hele andere dingen doen dan boer zijn. Misschien kunnen we daar wel naartoe. Elliot heeft Amèlie namelijk geld meegegeven. Misschien willen papa en mama wel met ons naar de stad toe.'

Joseph dacht even na. 'Dat lijkt me wel spannend!' Gaf hij ten slotte toe. 'Maar... waarom zouden we geen boeren willen zijn?'

'Omdat er nog zoveel plezire te beleven valt, maar je hoeft niet te stoppen met boer zijn. Het was maar een ideetje. Maar Amelie gaat het wel vragen van de stad! Dat lijkt me leuk!

Joseph knikte, maar hij begreep het niet. Zijn hersentjes konden niet bedenken hoe het anders zou kunnen. Hij was het zo gewend, het was zo normaal en Amèlie maakte alles alleen maar ingewikkeld!