De graanvelden

Ik keek weer naar de lucht en voelde me helemaal rustig worden. 'Kijk... Zie je ook hoe de vogels altijd perfect in de vorm vliegen?' Vroeg ik en ik wEes naar een groep voorbij trekkende vogels.

'Ja, precies de vorm van de punt van een mes.' Zei Joseph zacht terwijl hij de korrels uit een halm graan pulkte.

Een rilling kroop over mijn rug en ik keek geschrokken naar Joseph. 'Wat zeg je"?' vroeg ik hem en ik keek hem streng en een beetje boos aan.

Joseph keek haar aan met zijn grote, onschuldig lijkende ogen. 'Een mes heeft dezelfde vorm, ook zo'n punt.' Zei Joseph tegen Amèlie. De toon in haar stem dringen niet echt tot hem door. 'Vogels vliegen altijd in een perfecte punt, net als een goed geslepen mes.' Zei hij, trots omdat hij het zo goed wist.

'Joseph, ik wil niet meer dat je zoiets moois als de vogels, vergelijkt met zoiets vernietigends als een mes! Als je dat nog een keer doet Joseph, wordt Amèlie heel erg boos!' Ik keek hem streng aan.

Josephs lip begon te trillen. 'Maar.. Het is toch zo?' Zei hij, met een snik in zijn stem. Het was waar! Waarom was Amèlie dan boos?

'Een mes is gevaarlijk Joseph! Het maakt levens kapot!' Ik keek hemk bloedserieus aan, maar merkte dat hij het echt niet snapte. 'Sommige mensen zijn heel slecht en ze doen andere mensen heel veel pijn met messen. Messen zijn niet leuk en vogels wel.'

'Met messen kun je eten snijden en figuurtjes in hout maken!' Protesteerde Joseph. 'Messen zijn handig en heel normaal! Niet pijn!' Joseph barstte bijna in huilen uit.

Ik ging zitten en voelde me gekwetst door zijn gezichtje. Dat was mijn schuld. Ik trok hem zachtjes in mijn armen en knuffelde hem. 'Iet huilen,' zei ik snel en ik keek naar zijn haartjes. 'Amèlie vindt het gewoon niet fijn dat je iets met een mes vergelijkt.'

Joseph knikte en droogde zijn traantjes. Hij ging een beetje rechtop zitten. Aan de binnenkant van zijn broek haalde hij uit een gesp een klein, scherp mesje. Hij draaide het even rond in zijn handen. 'Zal Joseff laten zien hoe je een figuurtje uit hout snijd? Heb ik geleerd van Armand!'

Geschrokken schudde ik nee. 'Jeseph! Hebje een mes bij je?' Vroeg ik geschrokken. Ik stak mijn hand uit. 'Geef hem aan Amelie.' Ik zag zo voor me dat hij zijn eigen vinbgers er perongeluk af zou hakken. Wie had hem dat mes gegeven? 'Hoe kom je eraan?' Vroeg ik zo rustig mogelijk te zeggen.

Joseph keek verbaasd naar Amèlie, en beschermde het mes door het tegen zijn borst te houden. 'Papa gaf het mij en Armand leert me ermee om te gaan!' Zei hij opgelaten en hij keek Amèlie wantrouwend aan.

Zijn gezichtje zag er ineens zo fel uit en ik keek hem een beetje verbijsterd aan. 'Waarom zou papa je iets geven waarmee je je eigen vingers eraf kan snijden? Waarmee je iemand... pijn kan doen,' mompelde ik. Ja, dat was de enige manier waarop ik een mes zag. Het had me lichamelijk verwond, een wopnd die er mijn hele verdere leven zou zijn. Mijn hande gingen onbewust naar mijn onderbuik en ik legde ze hier beschermend op. 'Geef... Amèlie het mes...'

'Nee!' Zei Joseph fel en hij stopte het mes terug. 'Ik snijd mijn vingers er niet af en ik doe niemand ermee pijn als dat niet nodig is.' Hij stond op. 'Joseff weet best hoe je het moet gebruiken hoor!' Verdedigde hij zichzelf. Het was een raar gezicht, het kleine jongetje, stevig gebouwd, grote, onschuldige ogen maar een blik die niet bij een 3 jarige hoorde.

Ik keek naar hem en schudde zachtjes mijn hoofd. 'Je doet Amèlie nu al pijn,' zei ik hem. 'Omdat je het mes bij je houdt... JE doet me nu al pijn. Wil je daT?' Ik keek hem in de ogen en voelde nog een rilling over mijn rug trekken. Ik moest met vader en Armand praten. Wat was dit voor opvoeding? Hij was drie!

'Hoe kan ik je nou pijn doen!' Zei Joseph en hij keek zijn zus onbegrijpend aan. Waarom deed Amèlie nou zo raar? Hij stampte met zijn voetjes op de grond. 'Ik ga naar mama! Amèlie is stout!' Riep hij met zijn lieflijke stemmetje.

Ik keek naar hem en voelde mijn hart een beetje breken. Liet hij me nu zomaar achter? Ik keek naar de aarde waar ik op zat en kwam toen met moeite overeind. Misschien hoorde ik hier wel helemaal niet.

Joseph bleef staan en hij keek Amèlie aan met zijn grote ogen. 'Ik ga het mes niet geven hoor.' Zei hij nog een keer, maar iets onzekerder.

Ik keek het jochie eventjes aan en toen naar de vloer onder mijn voeten. 'Een lief jongetje als jij hoort geen mes te hebben,' zei ik zachtjes en ik hield mijn onderbuik goed vast. 'Alsjeblieft... Amèlie wordt verdrietig. Ze wil ook niet stout zijn.'

'Van papa moet ik het bij me houden en niet weggeven.' Zei Joseph eigenwijs en hij bleef staan, zijn handen in zijn zakken.

'Heeft hij dan gezegd dat je niet naar je zus moet luisteren?' vroeg ik hem en ik strompelde richting de boerderij.

'Ik wist niet eens dat jij bestond!' Zei Joseph boos en stampte weg van hun schuilplaats, richting de boerderij.

Ik keek het jongetje na en voelde me diep gekwetst. Hadden mijn ouders nooit over me vertelt? Hadden ze dan wel aan me gedacht terwijl ik weg was?