Rpg van Inge en Claudia

'Verdoving.' Zei de dokter meteen en keek vanuit zijn stoel toe. 'Lieverd alles komt goed. Laat me maar los.' toen ze verdoving hoorde kelen E de man meteen geschokt aan. De twee helpers drukte snel een spuitje on haar arm en hielden haar nog steeds goed vast.

Jasonklom rustig maar beneden en ging op een stoel zitten. Welk spel kon hem niet schelen.

Ik bleef verwoed vasthouden en mijn ogen zakten dicht, maar toch hield ik vast. Ik wilde niet hier blijven waar ze me niet geloofden. Hier deden ze je pijn...

Ik pakte een leuk spel en knikte dankbaar. Hierna draaide ik me om naar Jason en ik ging tegenover hem zitten. 'Ken je deze?' vroeg ik hem.

Haar ouders werden losgehaald door de twee mannen en ze werden naar buiten gebracht. De dokter liet Amèlie naar haar kamer brengen.

Jason knikte en keek even naar hem op. 'Hoelang zit je hier al?'

Ik sliep onrustig.

'Een half jaar,' zei ik en ik haalde zachtjes mijn schouders op. 'Ach, dat was echt mijn eigen schuld.'

Ze lieten haar met rust.

Jason knikte en keek hem even aan. 'Als je maar leert van je fouten.'

'Ja...' zei ik en eventjes was ik stil. 'Nee, ik zou het weer doen... Ik heb een zoontje weet je... Hij en mijn vriendin hebben geld nodig.' Ineens was ik bloedserieus en ik keek naar het spel. 'Ik mis hoe hij opgroeit...'

Ik sliep en kroop onder de dekens.

Jason keek hem verbaasd aan en hield met moeite zijn mond dicht. 'J-je hebt een zoontje.' Zei hij verbaasd en wreef door zijn gezicht. 'Het spijt me voor je.'

Ik knikte heel zlachtjes en liep naar mijn bed toe en haalde uit het nachtkastje een foto van een klein babytje. 'Kijk,' zei ik hem en ik liet hem zien. 'Hier was hij een uur oud... Ik mocht gelukkig naar mijnv riendin toe toen ze ging bevallen. Dat was een speciaal geval.'

Jason keek naar de foto en toen naar het gezicht van hem. Opeens vond hij zijn reden op gevangenschap niet meer erg. 'Het spijt me voor je.'

Ik knikte en borg de foto weer veilig op. 'Ja... Het is wel mijn eigen schuld, maar ze hebben wel geld om van te leven en daar geef ik alles voor op.'

Ik opende mijn ogen, keek rond en kroop toen angstig samen. Mijn ouders waren weg! Ik zat hier wel!

Jason keek naar de grond en knikte. 'Dat begrijp ik.'

Ik knikte en zuchtte zachtjes. 'Nouja, laten we dat spel maar doen.' Ik beet zacht op de binnenkant an mijn wang.

Vluchtig liep ik naar de deur, maar deze was gelukkig open en angstig liep ik de afdeling op.

De dokter zag haar deur open gaan en hield haar goed in de gaten toen ze eruit kwam.

Jason knikte en keek naar het spel.

'Ken je het spel?' Vroeg ik hem en ik zette het vast klaar.

Voorzichtig stapte ik naar de grote tafel toe waar verscheidene mensen aanzaten en ik keek kort naar ze, maar nam ze goed in me op.

'Ja natuurlijk, wie kent het niet.' Zei hij en hielp hem beetje mee.

Niemand schonk haar echt veel aandacht, maar de dokter keek constant naar haar.

Ik ging voorichtig aan tafel zitten en keek naar de nerven. Ik hield van Jason... Hij was onschuldig... Waarom. deden. ze. dit?

Ik pakte de dobbelstenen en keek hem aan. 'Nieuwelingen beginnen,' zei ik hem.

De dokter liep rustig naar haar en ging langs haar zitten. 'Hoe gaat het nu?'

Jason pakte de dobbelstenen uit zijn hand en knikite. 'Wat jij wilt.' Hij gooide ze en zette zijn pion verder.

'Jason,' fluisterde ik verdrietig en ik keek nar de dokter op. 'Jason moet vrij...' Ik kroop in elkaar en begon zachtjes te huilen.

Ik keek naar Jason en toen maar naar het spel. Volgens mij had ik een vriend gevonden.

'Jason komt niet vrij. Je moet hem vergeten. Denk aan jezelf.' Zei hij en keek even naar de rest van de "gestoorden"

Jason keek even naar hem op en vroeg. 'Gebeurd er nog wat speciaals in deze gevangenis, of is het gewoon een dooie boel?'

'Jason moet vrij!' huilde ik en ik pakte het tafelblad strak vast. 'Moet, moet moet! Hij houdt van mij! Hij mij beschermen!' Ik stond op en riep naar iedereen. 'Pas op! Ze gaan ons pijn doen! Ze gaan ons pijn doen!'

'Dat ligt er een beetje aan of sommige een goede bui hebben. Er zijn wel eens rellen, maar vaak is het nogal saai. Maar saai si goed, saai betekent dat je straf in ieder geval niet verlengd wordt.'

'Ja, maar verveling is dodelijk.' Zei hij en keek even naar de deur. Het was hier vast niet uit te houden.

De dokter trok meteen een verdovings spuit uit zijn zak en stak die in haar arm. 'Nee, we zijn hier om jullie te helpen.'

'Nee je doet me pijn!' gilde ik en ik probeerde hem van me af te slaan. Dit was al de tweede verdoving in een uur en in plaats van rustig te worden, werd ik zo verdoofd dat ik neer viel. Chaos was inmiddels ontstaan op de hele afdeling.

'Ach, je went eraan. Je leer nadenken over je fouten en wat je allemaal in de toekomst niet gaat doen zeg maar. En wat je juist wel gaat doen.' Ik gooide en verzette mijn pion.

twee doktoren trokken haar mee naar haar kamer en de rest probeerde iedereen rustig te krijgen.

Jason zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Ik heb niks gedaan, dus weinig om over na te denken.'

Ik werd in bed gelegd en sliep.

'Nouja, andere dingen dan of zo? Misschien kun je iets bedenken om met je meisje te gaan doen of zo..' Ik zuchtte en dacht aan mijn zoontje. 'Ik ga hem zo verwennen als ik vrij kom...'