Grote zitkamer

'Ik verheug me erop om hem te ontmoeten, en natuurlijk ook zijn vader en moeder.' zeg ik zo geïnteresseerd mogelijk. Ik heb er totaal geen zin in maar dat wil ik niet laten zien. Ik neem nog wat thee en vraag een bediende om wat te halen voor bij de thee.

'Hij zal het echt waarderen dat je komt. Ze hebben wel veel contact met de koninklijke familie van Italië. Ze staan zeer hoog.'

Dat worst de ergs te dag ooit. Hij zal er waarschijnlijk achterkomen dat ik een spion ben en dan vermoordt hij me misschien wel. Een bediende komt eraan met lekkere broodjes. 'Dankjewel.' Ik pak een klein broodje en begin hem om te eten. 'Kent u ook de koning en koningin van Italië?'

'Nee, niet persoonlijk. Wel ooit ontmoet, maar meer ook niet. is al heel lang geleden.' zei hij en ging weer zitten.

Ik ben blij dat we van onderwerp zijn veranderd. 'Zelf ben ik ooit een keer in Italië geweest. Het is echt heel mooi daar. Bent u er ooit geweest?' vraag ik. Ik kon me niet herinneren dat lord Petram ooit mijn vaderen moeder heeft ontmoet.

'Nee, ik zou wel willen. Alleen ik denk niet dat het kasteel lang stand houdt als ik zo ver weg ben.' Zei hij en keek naar de grond. 'Ik kan gewoon nu even niemand vertrouwen.'

'Dat snap ik. U kunt aan de kleermaker doorgeven dat ik graag een rode jurk zou willen krijgen, als u dat wilt doen,' zeg ik tegen de lord. Hij was erg enthousiast over de komst van de vorsten uit Italië.

'Ik zal het doorgeven. Wilt u er nog speciale accessoires bij of laat u dat liever aan de kleermaker over?' Vroeg hij en keek haar afwachtend aan.

'Een mooie ketting zou leuk zijn , mijn lord, maar laat het verder maar aan de kleermaker over.' Ik wilde niet te gretig overkomen. Ik pak mijn kop thee en een broodje.

Petram knipte met zijn vingers en er kwam een bediende naar hem toe. 'Je hebt de dame gehoord. Regel het.'

'Verdenkt u eigenlijk nog iemand van verraad?' vraag ik opeens. Het zei het per ongeluk, zonder er bij na te denken. Daar krijg ik spijt van.

'Ik verdenk er zoveel.' Zei hij en keek haar verbaasd aan. 'Waarom wilt u dat weten? Bent u er bang voor dat uw eigen bedienden u verraden?'

'Ja, ze vragen me de laatste tijd veel!' zeg ik ter verdediging. Ik voel me ongemakkelijk. 'Ik ga nou zeker geen antwoord meer geven op rare vragen!'

'wie vragen je veel? En wat vragen ze je?' Vroeg Petram haar geïnteresseerd en keek haar fronsend aan. Ze wist meer dan hij dacht.

Vooral de bediendes die bij je staan bij het eten. Vaak zijn het Karina, Helda en ook ...' Ik was zijn naam even vergeten. 'Jonathan.' Ik noemde een paar bediendes op die altijd een paar vragen stelde. Ik wist dat ze spionnen waren, maar ze deden het niet onopmerkelijk. 'Vooral die drie. De anderen zelden.' Ik vertel niks over Benjamin.

Petram knikte en stond op. 'Een paar nieuwe verdachten, dat worden de eerste doden.' hij riep een bediende erbij. 'Regrl dat ze naar de verhoorkamer komen.' Zei hij en glimlachte naar Elizabeth. 'Bedankt voor uw hulp.'

'Graag gedaan. Maar wilt u alstublieft tegen niemand zeggen
Dat ik het was. Anders gaat het hele kasteel mij haten,' zeg ik met een droevig gezicht.

'Ik hou mijn mond.' Zei hij en stond op. 'Ik ga eens kijken wat die verraders te zeggen hebben. Kom je ook naar hun onthoofding?' vroeg hij en glimlachte naar haar.

'Tuurlijk. Ik zou zeker willen zien hoe de verraders hier worden gestraft!' Eigenlijk wilde ik het helemaal niet zien Maar anders zou ik het vertrouwen van de lord verliezen. 'Ik zal daar zijn.'

'Geweldig.' Hij knikte nog een keer naar haar en verliet toen de kamer.