Een kerker

Hij glimlachte. 'Ik heb niet zo veel mensen die jij kan ontmoeten.' Zei hij en hij ging met zijn vingers over haar schattige oortjes.

Ik rilde door de streling en sloot mijn ogen. 'Ik... Dat is niet erg,' fluisterde ik zachtjes. Hij wist niet wat hij met me deed.

Hij stopte en legde zijn arm om haar heen. Hij legde zijn hoofd op die van haar en staarde een beetje voor zich uit.

Ik kreeg weer een soort van lucht en bleef lekker bij hem zitten.

Hij hield zijn ogen half open en rook haar haren, wat een stuk lekkerder rook dan zijn eigen bloed en zweet.

'Hoe gaat het nu met je wonden dan? Nog steeds heel pijnlijk?' vroeg ik en ik keek naar zijn arm. 'Denk je dat je kunt lopen over een tijdje dna?'

'Ik voel de pijn niet zo overheersend mee, maar ik weet niet of het wel goed geneest. Je went er ook wel aan. Ik heb ook geen idee of ik zal kunnen lopen. Mijn enkels en polsen zijn er ook het ergst aan toe, mijn buik is grotendeels wel genezen denk ik. ' Zei hij schattend. Hij ging een beetje overeind zitten en bekeek zijn enkel. Het was een vieze wond met delen rode en gele korsten.

Kort keek iknaar de grote korsten en wonden op zijn enkels en toen keek ik snel maar weer naar zijn gezicht. 'Het is dat ik niets mee kan nemen hier naartoe, anders zou ik allemaal EHBO-spullen voor je mee nemen en je heel goed verzorgen.' Ik zuchtte zachtjes. Hierna keek iknaar zijn buik. 'Dat ziet er beter uit ja,' zei ik en ik trok zachtjes mijn vignertoppen over zijn buik.

Hij keek ook naar zijn buik en walgde ervan. De tekening van Jayden was niet erg diep en genas dus veel beter, maar de korsten leken samen op een soort doodshoofd en bovendien was hij vreselijk mager geworden. Hij was na de dood van Jayden al vermagerd, maar na de dagen op water en broodkorsten was hij nog veel magerder geworden dan hij al was.

Ik beet op m ijn lip en trok mijn vingers terug. 'Het is toch vreselijk dat hij haar gezicht heeft gemakt...' mompelde ik. 'Dat had hij niet hoeven doen...' Ik keek weer snel op naar zijn gezicht.

'Zo is Elliot..' Mompelde hij en hij legde zijn hoofd weer tegen die van haar. 'Er stond eerst ook 'Moordenaar van Jayden' onder.'

Een rilling kroop over mijn rug heen en ik sloot mijn ogen. 'Verschrikkelijk...' mompelde ik en ik hield hem strakker vast. 'Je hebt niets met haar dood te maken. Ja, nouja wel, maa rniet met de manier hoe het gebeurde zeg maar. Snap je wat ik bedoel? Je was haar vriend dus daar heb je wel mee te maken, maar niet met hoe het gebeurde.'

'Zullen we daar nu niet over praten.' Fluisterde hij en hij bleef lekker liggen. Hij wilde niet nadenken nu.

'Ja natuurlijk.' Ik hield snel stil en keek naar zijn nek. Ik wilde mijn gezicht in zijnnek verstoppen om heel eerlijk te zijn.

Hij bleef haar vasthouden en hij leunde met zijn hoofd nu tegen de muur. 'Wil je iets hoger gaan zitten.' Vroeg hij.

Ik keek op en knikte meteen. 'Ja tuurlijk sorry.'. Ik ging iets hoger zitten en keek afwachtend op. 'Beter zo?'

Hij knikte grijnzend. 'Is gezelliger zo.' Hij kon zijn hoofd nu goed op die van haar leggen.

Ik sloot mijnogen en voelde zijn lichaamswarmte wel goed. 'Je... Je bent echt een geweldige jongen,' zei ik zonder hem aan te kijken.

Hij wist echt geen antwoord hierop. 'Hmm.. blijf bij me liggen asjeblieft.' Was het enige wat hij mompelde en hij sloot ook zijn ogen.



----
En ik ga ook slapen

'Doe ik ook,' fluisterde ik. Ik legde zachtjes mijn hand op zijn zij neer. Zat hij maar niet in deze kerker.

Hij soesde langzaam weg. Slapen ging nu opeens wel goed, hij was ook moe, en hij voelde zich veilig. Hij had hoop gekregen. Daarom kwam hij ook in een prachtige droom terecht, met Esmee en Jayden. Samen beklimden ze een bospad.

Voordat ik wist, soesde ik ook in slaap. Zijn constante hartslag en langzame ademhaling zorgden voor een slaapliedje.

Plotseling maakten Esmée en Jayden ruzie in zijn slaap. Benjamin stond voor een keuze, maar hij kon de keuze niet maken. Hij rende weg en liet ze achter, hij wilde het niet, maar zijn benen luisterden niet en renden weg, steeds verder. Onrustig woelde hij in zijn slaap maar hij werd niet wakker.

Ik opende mijn ogen weer en keek een beetje geschrokken op naar Benjamin. Hij sliep nog en ik beet even op mijn lip, maar besloot hem wakker te maken. Hij zou zichzelf nog pijn doen. 'Benjamin,' fluisterde ik en ik klopte zacht op zijn wang. 'Wakker worden.'

Hij opende langzaam zijn open en keek haar een beetje suffig aan. 'Niet weggaan.' Kreunde hij.