Martelkamer

'Ik kan maar een paar namen vertellen. Alleen degene die je broer hebben gemarteld.' Dat twee ervan toch dood waren, waarschijnlijk intussen drie, en dat ze niet in het kastel woonden zei hij niet.

'De deal is iedere naam.' Zei hij en keek hem strak aan. 'Anders zullen er nu al koppen rollen.'

'Dood me maar.' Zei hij zo luchtig mogelijk. 'Ben je meteen van je grootste verrader af. Maar de anderen krijg je niet.'

'Ik ga mijn enige vriend toch niet vermoorden.' Zei hij en grijnsde. Hij liep naar de deur en trok te bewaker naar binnen. 'Wie hebben geprobeert hem te zien?' Vroeg hij en keek hem streng aan. 'Als je me de waarheid niet snel verteld, dan zul je je familie nooit meer levend zien.'

Benjamins gezicht vertrok. Hij raakte lichtelijk in paniek, liggend op de marteltafel. Nee, Esmee, Elliot ging toch niet..

'Een meisje en uw verloofde.' Zei hij en slikte moeilijkk. Elliot grijnsde tevreden. 'De volgende keer als het meisje er is neemt u haar gevangen en haalt u mij meteen, zodat we deze sessie voort kunnen zetten.' Zei hij en grijnsde. 'Nu kunt u gaan.' De bewaker wist niet hoe snel hij weg moest zijn en Elliot lachte. 'Zeg maar vaarwel tegen je vriendin.'

'Ze is mijn vriendin niet, het is het meisje dat me na de dood van Jayden stalkt. Jayden is mijn enige.' Gromde hij. Zijn geweten knaagde aan hem, maar het was voor Esmee eigen veiligheid. Hij begon ook een beetje aan zichzelf te twijfelen. Hij had bij Esmee gewoon gedaan of hij Jayden vergeten was. Hoe kon hij... zo walgelijk, gewoon weer met Esmee doodleuk verdergaan.

Elliot lachte en kneep in zijn wang. 'Wat ben je toch een idioot, maar nu we toch moeten wachten tot ze komt, vertel me eens hoe kennen jullie elkaar?'

Hij kneep zijn ogen dicht en perstte ook zijn mond weg. Het liefst loste hij nu op in de lucht, hij kon zichzelf niet meer hebben, hij zorgde alleen maar voor ellende... En Elliot.

'Eens zien hoe we haar gaan vermoorden. Kruisigen of onthoofden. Of misschien dood martelen terwijl ze schreeuwt om jou hulp.'

Hij stoof overeind. 'Je blijft van haar af!' Schreeuwde hij en hij probeerde zich los te worstelen.

'er is maar een manier om haar te redden.' Zei hij en grijnsde. 'Dus laat het me maar weten als je van gedachte bent verandert.'

Hij liet zich vallen en sloot zijn ogen. 'Je hebt gewonnen.' Fluisterde hij. 'Je doet haar niets aan, begrepen?'

'Dat zullen we nog wel zien. We nemen haar als nog in hechtenis zodat tot jij je taal goed hebt uitgevoerd, je niet kan vluchten.' Elliot glimlachte en ging met zijn Han door zijn haren. 'Dus verPest het niet.'

Hij slikte. Zijn lip trilde. Hij knikte. De angst kwam nu echt. Angst voor Elliot, dat had hij nog nooit gehad. Maar hij had macht, zo veel macht die Benjamin niet had. En hij was zo stom geweest om Esmee toe te laten, hij had haar moeten beschermen maar wat hij had gedaan was zo gemeen en zo egoïstisch. Als hij niemand had gehad had Elliot ook niet deze dingen kunnen doen.

'We zullen de zaak verder bespreken in mijn kantoor, dan heeft ze nog wat tijd om zich te melden.' Zei hij en glimlachte. 'IGOR.' schreeuwde Elliot en de bewaker was meteen terug. 'Breng hem geboeit naar mijn kantoor.'

Hij verroerde geen vin toen de bewakers hem hardhandig oppakten en vastboeiden. Hij herstelde zich en zonder emotie keek hij Elliot recht in de ogen. 'Je bent laf.' Siste hij. Hij wilde eerst 'ooit pak ik je terug' zeggen, maar de hoop, de hoop die hem zo goed deed was weg en hij had het gevoel of hij in een diep ravijn viel.

'Ach, jij bent een verrader dus...' hij liep rustig aan en zei toen nog tegen hem. 'Hoe heet ze eigenlijk?'

Hij zei eersr niets terug, kon haar naam eigenlijk niets een over zijn lippen krijgen. 'Ik geef je alleen namen van verraders.' Snauwde hij uiteindelijk en hij keek naar beneden terwijl de bewakers hem meesleepten.

'Best, dan vraag ik het haar toch.' Zei hij en zuchtte. 'Je bent echt dood irritant wist je dat.'

'Dat je je daar nog over verbaasd.' Mompelde hij tot hij weggedragen werd.