De graanvelden

'Misschien bedoelde hij mij wel,' zei ik en ik keek naar het vrolijke jochie. Ik was zo snel aan hem gewend, en ik begon me nu al te hechten. 'Ik ben ook jouw zus toch? Dus misschien bedoelde papa mij wel!'

Joseph begon enthousiast op en neer te springen. 'JAAA! Ik wist niet dat jij ook kon zingen.' Riep hij vrolijk. 'Dan ben ik niet meer de enige!' Hij vergat zelfs dat hij zich verstopt had.

Ik schoot hard in de lach en ging voorzichtig liggen. 'Dan gaan wij samen heel veel zingen,' zei ik Benjamin en ik keek naar zijn gespring. 'Verstopte je je niet?' vroeg ik hem nu.

Joseph stond plotseling stil en hij keek om zich heen. Toen dook hij op de grond, naast Amèlie. 'Oja...' Fluisterde hij. 'Zal iemand mij gehoord hebben?' Vroeg hij onzeker en hij maakte zich klein, zijn hoofd verstopte hij tussen zijn knieën.

Ik lachte en drukte het jochie dicht tegen me aan. 'is hewt zo erg als ze ons vinden?' vroeg ik hem en ik streelde langs zijn wangetje. 'Maar ze zullen je vast wel niet gehoord hebben.'

'Ja!' Riep Joseph. 'Ze mogen deze verstopplek nooooit vinden.' Zei hij slim en hij draaide zijn gezicht om naar Amèlie. 'Ken je nog een liedje?' Vroeg hij.

Ik knikte zachtjes en dacht na. 'Nouja, eigenlij niet,' zei ikt toen maar. Alles was ik vergeten, maar waarsachijnlijk wanneer ik een liedje hoorde, dat ik het wel zou herkennen. 'Zing jij eens voor mij Joseph,' zei ik. 'Dan zing ik wel mee.'

Joseph knikte en zong het liedje wat Mabel altijd voor hem zong:

'Op een grote paddestoel, rood met witte stippen,
Zat kabouter Spillebeen heen en weer te wippen,
KRAK! zei toen de paddestoel en met een diepe zucht,
Allebei de beentjes, hoepla in de lucht!'

Hij giechelde om het liedje. 'Kabouter Spillebeen is dom hé?' Vroeg hij aan Amèlie.

De tekst wist ik niet, maar de melodie wel en ik neuriede mee. 'Ja, best wel een beetje hè?' vroeg ik hem en ik keek hem in zijn kleine pretoogjes.

Joseph rolde tegen Amèlie aan. 'Ken je echt geen liedje?' Vroeg hij teleurgesteld.

'Ik ben ze vergeten Joseph,' zei ik hem en ik keek hem ook een beetje teleurgesteld aan.

'Oh...' Joseph zuchtte. 'Moet ik jou dan nieuwe liedjes leren?' Vroeg hij.

'Doe dat maar,' zei ik hem en ik keek op naar de lucht.

Joseph begon een liedje te zingen. 'Nu jij!' Zei hij enthousiast.

Ik zong hem na, maafr het klonk nog nergens naar.

Joseph moest lachen. 'Neeee, zó!' En hij zong het nog een keer voor.

Ik zong het na, maar deed het nu expres fout omdat hij er zo leuk op reageerde.

Joseph schaterde. 'Zussie kan er niets van!' Riep hij. 'Ik kan het veel beter!' En hij zong het liedje opnieuw.

Het was mooi om te zien hoe hij zich er beter door ging voelen en ik zong het nu iets beter, maar toch nog steeds verkeerd.

Joseph schudde zijn hoofd. 'Neehee, doe me persies na.' Hij priemde met zijn vingertje in de lucht toen hij precies zei en hij zong het liedje opnieuw, maar nog even enthousiast.

Ik zong het nu beter na en pakte zijn handje vast terwijl ik zong.

Joseph zwaaide Amèlies hand heen en weer. 'Jaaa! Goed!' Zei hij en hij zong met Amèlie mee.

Ik kreeg een lach op mijn gezicht en zong met hem mee. Hij had echt lieve oogjes en ik wide hem eigenlijk de hele tijd knuffelen.

Joseph klapte in zijn handjes. 'Nu heb ik je een liedje geleerd!' Zei hij trots.

'Jij bent echt de slimste die ik ken!' zei ik hem en ik begon hem zachtjes in zijn buikje te prikken.